Γαλαξίδι

Ο καιρός το Σαββατοκύριακο προβλεπόταν καλοκαιρινός και όρεξη για να μείνουμε στην Αθήνα δεν υπήρχε καμία. Έτσι η πρόταση του Γιώργου (παλιός φίλος και συνάδελφος)  για Γαλαξίδι ακούστηκε πολύ δελεαστική. Μετά από πολύ σύντομη σκέψη μπήκαμε σε mood αναχώρησης το Σαββάτο πρωί πρωί. Πολύ πρωινό ξύπνημα και μισάωρο tempo στο Ποικίλο (τι καφέδες και μαλακίες... ο καλύτερος τρόπος να ξυπνήσεις για ταξίδι). Ετοιμάζουμε τον Τετέ ο οποίος κάνει σαν τρελός που θα πάμε εκδρομή και θα δει και την φίλη του την Βασιλική και κατά τις 8 (πάλι έξω πέσαμε στην ώρα της αναχώρησης) ξεκινάμε για Γαλαξίδι.

Στο Γαλαξίδι είχαμε πάει άλλη μια φορά πριν αρκετά χρόνια, χωρίς όμως να μείνουμε καθόλου αφού ήμασταν περαστικοί από μια εκδρομή στην Γκιώνα. Η απόσταση από Αθήνα είναι αρκετά μικρή, περίπου 200 χιλιόμετρα, και η διαδρομή γραφική και εύκολη. Περνώντας το Δίστομο και κατεβαίνοντας προς την θάλασσα η θέα είναι φανταστική και σε αποζημιώνει για τις στροφές που ακολουθούν. Έτσι μετά από λίγα χιλιόμετρα με στροφές και έντονη κατάβαση, πιάνουμε παραλία και φτάνουμε στην Ιτέα. Μια μικρή πόλη δίπλα στην θάλασσα, αρκετά ήρεμη και με ποδήλατα παντού. Επόμενος σταθμός το Γαλαξίδι. Χτισμένο δίπλα στην θάλασσα και περιτριγυρισμένο από ψηλά βουνά, αποτελεί πολύ καλή επιλογή για εναλλακτικό τουρισμό. Ένα από τα ωραία της περιοχής είναι οτι  μπορείς να κάνεις σκι στον Παρνασσό και σε μισή ώρα να κατέβεις για μπάνιο στο Γαλαξίδι. Και φυσικά μετά τσιπουράκι σε ένα από τα πολλά μεζεδοπωλεία της παραλίας.

Η διαμονή στον εκπληκτικό ξενώνα Epavlis του Αντώνη και της Κικής, ο οποίος βρίσκεται σε "στρατηγικό" σημείο του χωριού με φοβερή θέα από όλα τα δωμάτια. Οι φιλόξενοι ιδιοκτήτες αμέσως σε κάνουν να νοιώσεις ότι βρίσκεσαι σε σπίτι φίλων παρά σε ξενοδοχείο, παρέχοντας σου ταυτόχρονα  υψηλών προδιαγραφών υπηρεσίες. Χτισμένος δυο βήματα από το λιμάνι, προστατευμένος όμως από την φασαρία ο ξενώνας Έπαυλις είναι μια πολύ καλή πρόταση για το γραφικό Γαλαξίδι. Τα δωμάτια διακοσμημένα με πολύ γούστο χωρίς όμως να είναι υπερβολικά παρέχουν όλα τα απαραίτητα για μια ευχάριστη διαμονή. Και φυσικά πλούσιο σπιτικό πρωινό με πολλά καλούδια από τα χέρια της Κικής.

Αφού λοιπόν βολευτήκαμε στο δωμάτιο μας, παρέα με τον Γιώργο, την Πέννη και την μικρή Βασιλική κατεβήκαμε στο λιμάνι για βόλτα. Με το που βγαίνεις στο λιμανάκι, το πρώτο πράγμα που βλέπεις είναι ο χιονισμένος Παρνασσός ο οποίος ορθώνεται πελώριος από πάνω. Ο Διονύσης θα είναι εκεί αύριο για το μονοπάτι Παρνασσού, το οποίο τελευταία στιγμή αποφάσισα να μην τρέξω. Ο καιρός είναι καλοκαιρινός και η θάλασσα πολύ δελεαστική για μια βουτιά. Με τον Γιώργο προγραμματίζαμε να βουτήξουμε το  απογευματάκι αλλά ο μαΐστρος που έπιασε μας έκανε να αλλάξουμε γνώμη και να το αναβάλουμε για το επόμενο πρωί. Έτσι αφού απολαύσαμε το καφεδάκι μας σε ένα από τα μαγαζιά της παραλίας ξεκινήσαμε την περαντζάδα μας στο λιμάνι.

 Τα δυο ζουζούνια αφού ξεσάλωσαν όλη μέρα άρχισαν τις πρώτες γκρίνιες, σημάδια κούρασης, οπότε παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής γιατί η αυριανή μέρα θα είναι γεμάτη!! Στον ξενώνα αράζουμε λίγο με τα μισο-κοιμισμένα πισπιρίκια στην αυλή να παραπατάνε απο την νύστα. Όχι ότι εμείς είμαστε σε καλύτερη κατάσταση. Νωρίς για ύπνο λοιπόν και το πρωί έγερση νωρίς νωρίς. Ο ύπνος απολαυστικός και χορταστικός και το ξυπνητήρι αρχίζει να βαράει στις 6:30. Μόλις που έχει αρχίσει να ξημερώνει και γρήγορα γρήγορα ετοιμάζομαι και βγαίνω για το 13άρι που λέει το πρόγραμμα. Αρχικά σκεφτόμουν να κάνω την διαδρομή γύρω απο το λιμάνι αλλά επειδή θα πρέπει να κάνω αρκετούς γύρους αποφασίζω με κάποιες επιφυλάξεις να βγώ στον κεντρικό. Η ιδέα να τρέχω και να περνάνε δίπλα μου αυτοκίνητα με 150 δεν με ενθουσιάζει αλλά με αρκετή προσοχή και πάντα στο αντίθετο ρεύμα δεν θα υπάρχει πρόβλημα. Βγαίνω απο το Γαλαξίδι και ο δρόμος είναι ελαφρά ανηφορικός αλλά για αρκετά χιλιόμετρα. Πηγαίνω όσο άκρη γίνεται και στο μυαλό μου φτιάχνω σενάρια διαφυγής σε περίπτωση που ξεφύγει κανένα αυτοκίνητο...

Η θέα φανταστική, αφού μέχρι και το Παναχαϊκό απέναντι φαίνεται πεντακάθαρα. Ευτυχώς τα αυτοκίνητα αυτή την ώρα δεν είναι τόσα πολλά και έτσι το άγχος μην με "φάε" κανείς μετριάζεται. Οι περισσότεροι με κοιτάνε λες και ήρθα από τον Άρη, κάπως λογικό βέβαια αν σκεφτεί κανείς πως ο συγκεκριμένος δρόμος είναι η εθνική που ενώνει το Αντίρριο με την Θήβα.

Σε κάποιο σημείο βρίσκω ένα χωματόδρομο και χωρίς δεύτερη σκέψη στρίβω και αρχίζω και ανηφορίζω μέσα στο καταπράσινο τοπίο. Τόση ώρα δεν έχω κοιτάξει ούτε μια φορά το ρολόι μου να δω πόσα χιλιόμετρα έχω κάνει; Αυτή η ηρεμία (όταν δεν περνάνε αυτοκίνητα τουλάχιστον) μου αρέσει πάρα πολύ και το μυαλό πραγματικά αδειάζει από όλα. Καλό είναι να αδειάζει που και που γιατί μέσα στην βδομάδα το γεμίζουμε με ένα κάρο μαλακίες και κάποια στιγμή θα κάνει το μπαμ εκεί που δεν το περιμένουμε.

Η ώρα περνάει και αναστροφή για πίσω αφού έχει αρχίσει και ζεσταίνει αρκετά. Ο δρόμος τώρα λίγο κατηφορικός οπότε το πάμε ποιο γρήγορα γιατί ο Γιώργος περιμένει να ετοιμαστούμε για βουτιά. Γρήγορο μπανάκι στον ξενώνα και όσο και αν θέλω να φάω όλα τα ωραία που υπάρχουν στον μπουφέ του πρωινού θα αρκεστώ σε λίγο γάλα και θα τα αφήσω για αργότερα. Η Σοφία και ο Τετέ τα τιμήσανε ιδιαιτέρως. Ετοιμαζόμαστε και σε λιγότερο απο μια ωρίτσα βρισκόμαστε στους Άγιους Πάντες, ένα παραθαλάσσιο χωριό 10 χιλιόμετρα απο το Γαλαξίδι προς Αντίρριο. Φοράμε γρήγορα γρήγορα τις στολές και παρόλο το αεράκι που έχει κάνουμε την πρώτη βουτιά του 11. Ευτυχώς η 5άρα η στολή δεν αφήνει το κρύο να περάσει στα ενδότερα, αλλά τα χέρια και τα πόδια τα οποία είναι ακάλυπτα "δροσίζονται" ευχάριστα. Έχω αναλάβει χρέη οπερατέρ καθώς κουβαλάω μια αδιάβροχη φωτογραφική και αποθανατίζω την υποβρύχια ζωή ενώ ο Γιώργος σταμπάρει ένα χταπόδι που κρύβεται.

 Μετά το τρέξιμο, η ελεύθερη κατάδυση είναι πολύ χαλαρωτική και πιάνω τον εαυτό μου να ξεχνιέται κάτω φωτογραφίζοντας πετρόψαρα, ανεμώνες και αστερίες. Αν και βουτάω χρόνια, η ιδέα του ψαροτούφεκου δεν με ενθουσιάζει και για αυτό δεν έχω αγοράσει. Κάποιες φορές που μου είχε δώσει  ο Γιώργος ένα δικό του δεν είχα αφήσει βράχο για βράχο που να μην πετύχω. Τελικά με την φωτογραφική μάλλον τα πάω λίγο καλύτερα οπότε λέω να μην μείνω προς το παρόν χωρίς ψαροτούφεκο.

Πέρασε περίπου μιαμιση ωρίτσα χωρίς να το πολυκαταλάβουμε και ο Γιώργος γυρνάει για να τελειώσει μια δουλίτσα που είχε αφήσει σε εκκρεμότητα. Το χταπόδι που του κρυβόταν έκανε το μοιραίο λάθος να ξεμυτήσει απο το θαλάμι του και η δελφινιέρα δεν του άφησε περιθώρια διαφυγής.Σίγουρα θα γίνει ένα ωραίος μεζές για τσιπουράκι. 

Αφού βγήκαμε ήρθαν και οι υπόλοιποι και όλοι μαζί καθίσαμε να πιούμε καφεδάκι στην θάλασσα. Ο Τετέ και η Βασιλικούλα  παίζανε στην θάλασσα και ήταν τόσο ευτυχισμένα που φωνάζανε συνέχεια απο την χαρά τους. Αυτό είναι το ωραίο με τα παιδιά. Χαίρονται με τα ποιο απλά πράγματα. Και φυσικά τι ποιο ωραίο απο το να βλέπεις δυο παιδάκια ευτυχισμένα να παίζουν στην παραλία.

 Άραγμα στην παραλία με τον ήλιο να μας "ψήνει" ευχάριστα και μια γλυκιά κούραση αρχίζει και βγαίνει. Ο Γιώργος βάζει φυτιλιές για άδεια για την Δευτέρα και όσο και να το θέλω δυστυχώς είναι ανέφικτο. Έτσι αφού θα κάνουμε μια επιδρομή σε διπλανή ταβέρνα και θα ξεκληρίσουμε μια παρέα θράψαλα, άλλη μια μαρίδα και μια οικογένεια γόπες, με βαριά καρδιά ξεκινάμε για την επιστροφή. Ένα Σαββατοκύριακο τόσο απλό και όμως τόσο γεμάτο. Γεμάτο όμορφες στιγμές και εικόνες. Ο Τετέ κοιμάται στο καθισματάκι του και δείχνει στο προσωπό του έχει μείνει ένα χαμόγελο. Σίγουρα το ευχαριστήθηκε. Μαζί του και εμείς.