29ος Κλασσικός Μαραθώνιος Αθηνών

Την Κυριακή πραγματοποίησα ένα μεγάλο όνειρο, για το οποίο κατέβαλα μεγάλη προσπάθεια μέσα στον χρόνο. Όχι τόσο προσπάθεια δρομική όσο προσπάθεια εύρεσης χρόνου αφού πλέον στην οικογένεια προστέθηκε άλλο ένα μέλος και ο ήδη ελάχιστος διαθέσιμος χρόνος μειώθηκε ακόμα περισσότερο. Ο χρόνος κουτσά στραβά βρέθηκε είτε μειώνοντας ώρες ύπνου (τρεξίματα στην χωράφα στις 12 το βράδυ) είτε "κλέβοντας" χρόνο από την οικογένεια.

Φυσικά αυτό το εγχείρημα δεν θα είχε καμία τύχη αν από την αρχή δεν είχα την βοήθεια και την συμπαράσταση της Σοφίας η οποία ειδικά τον τελευταίο καιρό κουράστηκε διπλά και επωμίστηκε τα πάντα για να μπορώ να βγάζω τις προπονήσεις μου. Μέχρι και τι χιλιόμετρα είχα να κάνω κάθε μέρα είχε μάθει και όταν γυρνώντας από το γραφείο δεν είχα κουράγιο να κουνηθώ με έσπρωχνε να πάω . Ένα μεγάλο ευχαριστώ λοιπόν είναι το λιγότερο που μπορώ να της πω και να της αφιερώσω αυτόν τον αγώνα!! Στην ολοκλήρωση αυτού του στόχου συντέλεσαν και διάφοροι άλλοι παράγοντες αλλά σίγουρα από τους ποιο βασικούς είναι η ουσιαστική βοήθεια αλλά και οι συμβουλές του φίλου, συνορειβάτη, συντρέχτη συν συν συν...  Διονύση ο οποίος ούτως η άλλως είναι αυτός που με κόλλησε το μικρόβιο του τρεξίματος. Τέλος η τρεξιματική παρέα στην Χωράφα (Φώντας, Μάκης, Κώστας, Θοδωρής, Σωτήρης, Νίκος, Αγγελική, Γωγώ) έκανε πολλές δύσκολες προπονήσεις να βγούν ευχάριστα ακόμα και μεταμεσονύκτια.

Στα του αγώνα τώρα. Σε γενικές γραμμές ο αγώνας βγήκε όπως τον είχα σχεδιάσει καλύπτοντας το μεγαλύτερο μέρος στον ρυθμό που είχα βάλει για στόχο. Το τελικό αποτέλεσμα  4.03 βγήκε λίγο παραπάνω από τον αναμενόμενο στόχο αλλά  για πρώτη φορά είμαι πολύ ευχαριστημένος. Εντύπωση μου έκανε πόσο πολύ δυσκόλεψαν τα χιλιόμετρα μετά το 35 όπου η συσσωρευμένη κούραση άρχισε να δείχνει τα δόντια της και μόνο η εικόνα της Σοφίας, της μπουμπούς και του Θοδωρή στον τερματισμό  έκανε τα πόδια μου να συνεχίζουν. Ειδικά στα τελευταία 2-3 χιλιόμετρα κάποιες ενοχλήσεις στην μέση αλλά και κάποιες ελαφριές κράμπες με έκαναν να πάω ποιο συντηρητικά για να μην χάσω τον τερματισμό. Ο καιρός για μένα ήταν ιδανικός αφού είχα προβλέψει σωστά και είχα ντυθεί σωστά. Έτσι δεν κρύωσα σε όλη την διάρκεια του αγώνα αλλά ούτε ένοιωσα να σκάω. Ο δυνατός αέρας μάλιστα έδινε και μια καλή ώθηση στις ανηφόρες πριν τον Γέρακα. Στις τροφοδοσίες έπινα πάντα έστω και λίγο νερό ή ισοτονικό όταν υπήρχε και ένα τζελάκι πριν τις μεγάλες ανηφόρες για ψυχολογική στήριξη ποιο πολύ. Τον αγώνα τον έτρεξα ολόκληρο μόνος μου αφού οι υπόλοιποι "Χωραφήτες" ήταν σε διαφορετικά μπλόκ και δεν καταφέραμε να βρεθούμε ενδιάμεσα. Δεν με χάλασε βέβαια τόσο αυτή η μοναξιά , the loneliness of the long distance runner που λένε και οι Iron Maiden, αλλά με παρέα θα έβγαινε ποιο εύκολα και ευχάριστα σίγουρα.

Μεγάλη εντύπωση σε αυτόν τον αγώνα μου έκαναν οι εθελοντές. Παιδιά διαφόρων ηλικιών, και όχι μόνο, στημένοι αξημέρωτα στους δρόμους, με κρύο και χιονόνερο, να εμψυχώνουν με το καλύτερο τους χαμόγελο τους δρομείς. Μέσα στην γενικότερη μαυρίλα του τελευταίου καιρού αυτό αποτέλεσε ένα ευχάριστο σημάδι ότι δεν έχουν σαπίσει τα πάντα και ότι ίσως να υπάρχει ακόμα ελπίδα... Χωρίς αυτούς τους ανθρώπους πολύς κόσμος δεν θα έφτανε στον τερματισμό. Πλέον στα σχέδια μου πέρα από την συμμετοχή σε αγώνες ως δρομέας έχει μπει και η συμμετοχή ως εθελοντής. Σίγουρα είναι το ίδιο δύσκολο και το αποτέλεσμα πιστεύω ότι θα είναι το ίδιο ωραίο.

Και βεβαίως αυτό το όνειρο δεν θα ήταν ολοκληρωμένο αν δεν τερμάτιζα αγκαλιά με τον Θοδωρή. Από την πρώτη στιγμή που μου μπήκε η ιδέα του Μαραθωνίου αυτή η εικόνα μου καρφώθηκε στο μυαλό. Να τερματίσω μαζί με τον γιό μου. Όταν το πρωί του αγώνα φτάνοντας στην Αθήνα είδα τον καιρό απογοητεύτηκα γιατί φαντάστηκα ότι η Σοφία δεν θα μπορούσε να έρθει με τα δυο πιτσιρίκια στον τερματισμό. Για άλλη μια φορά όμως αποδείχτηκε μεγάλο παλικάρι και κατάφερε έρθει και να περιμένει μέσα στο κρύο (ευτυχώς όχι για πολύ ώρα). Έτσι πλησιάζοντας την είσοδο του Καλλιμάρμαρου η εικόνα των τριών τους με έκανε να ξεχάσω όλη την κούραση και να "πετάξω" προς τον τερματισμό, φυσικά μαζί με τον Θοδωρή. Οι φωτογραφίες νομίζω οτι τα λένε όλα !!!

Στο σπίτι ο Θοδωρής δείχνει με μεγάλη περηφάνια το μετάλλιο που του κρέμασαν οι εθελοντές και του το χάρισε ο μπαμπάς. 

 Ο σημαντικότερος αγώνας αυτής της χρονιάς τελείωσε και άφησε μόνο ευχάριστες στιγμές. Και κάποιες αστείες όπως οι δυο Άγγλοι οι οποίοι έλεγαν " ... where the fuck is Sunny Greece ..." όταν ο αέρας γύρισε κόντρα και μας χτύπαγε το χιονόνερο για λίγο στις ανηφόρες του Γέρακα. Ή όταν κάποιος δρομέας σταμάτησε σε διασώστη για ψυκτικό και όταν ο αυτός τον ρώτησε που να του βάλει του είπε " ... ΠΑΝΤΟΥ !!!! ". Ενώ ο αγώνας όμως ήταν μια μέρα, ένας ολόκληρος χρόνος σχεδόν πέρασε με εξίσου ωραίες στιγμές,  προπονήσεις, νέους δρομικούς φίλους , δυσκολίες, απορίες, μικροτραυματισμούς και αμφιβολίες.
Ένας χρόνος ευχάριστος αντίθετα με την γενικότερη μαυρίλα και κατήφεια που υπάρχει παντού!!! Ας τρέξουμε λοιπόν για να σωθούμε από την μαυρίλα...