Έτσι το μεσημεράκι βρίσκομαι ήδη στο ξενοδοχείο Bartolini, το οποίο όντας off season δεν δίνει και την καλύτερη δυνατή εικόνα. Ευτυχώς οι ιταλίδες ιδιοκτήτριες είναι πολύ ευγενικές και εξυπηρετικές και σύμφωνα με τα λεγόμενα του Χελώνη που είχε μείνει πριν 2 χρόνια, μαγειρεύουν τέλεια... Ότι πρέπει μετά απο μια κουραστική μέρα με μπόλικα χιλιόμετρα. Αφήνω τα πράγματα και το ποδήλατο και ξεκινάω για το χωριό το οποίο βρίσκεται σε απόσταση 10-15 χιλιομέτρων απο το ξενοδοχείο. Πρώτη παρατήρηση η παντελής έλλειψη βουνών καθώς όλα είναι πεδιάδα με μόνη εναλλαγή κάποιους μικρούς λοφίσκους. Αναρωτιέμαι πώς θα βγει η υψομετρική διαφορά των 1000 μέτρων στον κάμπο ;;;; Το χωριό ντυμένο με τα καλά του, παντού ταμπέλες και φρου φρου για το μεγάλο γεγονός. Στην πλατεία έχει στηθεί κανονικό πανηγύρι με αρκετό κόσμο. Στον προαύλιο χώρο του σχολείου έχουν στηθεί τα περίπτερα διαφόρων εταιρειών και έχουν βγάλει τα καλούδια για επίδειξη. Hitech παζάρι με καρβουνένια ποδηλατάκια 10000 ευρώ... Παίρνω τα νούμερα μου και ψάχνω να βρω τον Μπάμπη ο οποίος κλασσικά τρέχει πανικόβλητος για να ετοιμάσει τα του αγώνα. Φαίνεται κουρασμένος, αλλά έχει αυτό το χαμόγελο που αποκτάς όταν κάνεις μια δουλειά που αγαπάς πραγματικά. Και σίγουρα αυτό που κάνει το αγαπάει, γιαυτό και το κάνει τόσο καλά. Με συστήνει στον διοργανωτή του αγώνα, και όταν του λέει οτι θα τρέξω και τις 2 μέρες με κοιτάει περίεργα σαν να μου λέει "είσαι σίγουρος ρε φίλε ...". Πριν την μεγάλη διαδρομή γίνονται 2 μικρές για πιτσιρίκια. Εκεί θα έτρεχα με τον Τετεδάκο μου αλλά ... Δεν πειράζει του χρόνου όλοι μαζί. Τα πιτσιρίκια είναι όλα τα λεφτά. Πραγματικά τα δίνουν όλα τσαλαβουτώντας μέσα στην βροχή !!! Τα καταχειροκροτάμε και αυτά έχουν ένα τεράστιο χαμόγελο.
Η ώρα πλησιάζει και με το απαραίτητο ζέσταμα, και αφού η βροχή έχει πιάσει για τα καλά, στηνόμαστε στην εκκίνηση περίπου 240 άτομα. Ξεκινάμε ήδη μούσκεμα και αφού διασχίζουμε το χωριό με τις γιαγιάδες και τους παππούδες να μας χειροκροτούνε, πιάνουμε τους δασικούς.
κάνω προσπάθεια κάθε λίγο και λιγάκι να "αδειάζω" την λάσπη απο τα πατούμενα. Και φυσικά όπως πλέον έχει καθιερωθεί σε κάθε αγώνα, στα πρώτα 2 χιλιόμετρα το ένα πόδι μέσα σε λακούβα με νερό και ο χαρακτηριστικός ήχος παρέα σε όλο σχεδόν τον αγώνα. Μετά απο κάποια χιλιόμετρα στα χλοερά λιβάδια, μπήκαμε στο πρώτο μονοπάτι. Εκεί πραγματικά ξέχασα και την βροχή, και τις λάσπες και όλα. Στενό μονοπάτι μέσα σε ζούγκλα απο πράσινο, χωρίς ίχνος πέτρας, αρκετά κατηφορικό αλλά όχι τόσο που να σου σπάει τα γόνατα. Πραγματικήαπόλαυση. Εκεί πετυχαίνω και τον Μπάμπη με τον τηλεφακό να πυροβολεί ακατάπαυστα. Η διαδρομή είναι με συνεχόμενα ανεβοκαταβάσματα, τα οποία σε συνδιασμό με την απίστευτη λάσπη έχουν αρχίσει και με κουράζουν πάρα πολύ. Σε κάποια σημεία κατεβαίνουμε σε ρεματιές και γλιστράει τόσο πολύ που αναγκαζόμαστε να πιαστούμε απο κλαδιά για να μην σαβουριαστούμε. Και όχι πάντα επιτυχώς. Τσίμπησα μια αεροπλανική τούμπα κατεβαίνοντας μια ρεματιά, ευτυχώς χωρίς απώλειες (και χωρίς φωτογραφικά ντοκουμέντα). Σκέφτομαι τον ποδηλατικό αγώνα της επομένης, ο οποίος θα έχει κάποια κοινά μονοπάτια, και πραγματικά σκιάζομαι!!! Θα γίνει πραγματική σφαγή σε αυτά τα μονοπάτια, τα οποία δεν μπορούμε να κατεβούμε με τα πόδια. Το αποκορύφωμα σε κάποιο σημείο κινούμαστε παράλληλα-μέσα στο ποτάμι και το μονοπάτι σκαρφαλώνει κάθετα στην κοίτη. Η λάσπη όμως έχει γίνει πηλός κανονικός και η έξοδος απο το ποτάμι πραγματικός άθλος. Πιανόμαστε απο ρίζες για να μπορέσουμε να σκαρφαλώσουμε. Προς την μέση του αγώνα πετυχαίνω τον Σωτήρη με τον οποίο είχαμε τρέξει στον "Άθλο Πάρνηθας". Πιάνουμε κουβεντούλα και τα χιλιόμετρα φεύγουν ποιο εύκολα.Τρέχω περίπου 2 ώρες και η βροχή δεν έχει σταματήσει δευτερόλεπτο. Ευτυχώς δεν φυσάει γιατί θα είχαμε θεματάκι. Η διαδρομή συνεχίζει μέχρι το τέλος με εναλλαγές μονοπατιών και δασικού, πάντα με πολύ λάσπη και φυσικά με την αγαπημένη μου βροχή. 3-4 χιλιόμετρα πριν τον τερματισμό έχω αρχίσει και νοιώθω λίγο άβολα απο το βρεγμένο εδώ και 2μιση ώρες μπλουζάκι που φοράω και σκέφτομαι συνέχεια αν ισχύει το οτι όσο τρέχεις δεν υπάρχει φόβος για πνευμονία... Μπαίνουμε στο τελευταίο χιλιόμετρο και μου κάνει εντύπωση ο κόσμος που έχει μαζευτεί και μας δίνει κουράγιο για τον τερματισμό.
Τερματισμός και γρήγορα στο αμάξι για αλλαγή ρούχων. Μάλλον σε πλυντήριο αυτοκινήτων πρέπει να πάω. Τα ρούχα μου έχουν τόση λάσπη πάνω τους που μόνο με πιεστικό καθαρίζουν. Ο αγώνας τελείωσε αφήνοντας πολύ καλές εικόνες και εντυπώσεις όσον αφορά την διαδρομή. Αρκετά δύσκολος λόγω συνθηκών και όχι τόσο λόγω χάραξης. Οι τροφοδοσίες του αγώνα ήταν ιδιαίτερα σπαρτιάτικες και ευτυχώς ήμουν εφοδιασμένος κατάλληλα και δεν σταμάτησα καθόλου. Κρίμα γιατί αγώνες με λιγότερα έσοδα και χωρίς χορηγούς (Παρνασσός, Ταϋγετος) είχαν καλύτερη διοργάνωση. Θετικό βέβαια οι πολύ διασώστες, οι οποίοι κινητοποιήθηκαν άμεσα σε μια περίπτωση τραυματισμού μιας κοπέλας και κάποιων άλλων δρομέων.
Αφού έβαλα στεγνά ρούχα και έριξα παλμούς βρίσκω τον Μπάμπη, τον οποίο βρίσκω με δεμένο χέρι. Η λάσπη έκανε και εδώ την δουλειά της. Γλίστρησε και έπεσε και μάλλον έπαθε κάταγμα στο σκαφοειδές. Του λέω να πάμε Κατερίνη για ακτινογραφία αλλά σκέφτεται την αυριανή μέρα που δεν θα μπορεί να δουλέψει και τελικά το αφήνει έτσι. Καλά τον λέω "μαύρο σκυλί του πολέμου". Στο ξενοδοχείο βρίσκω τον χελώνη με την ΣΣ. Χαλαρώνουμε λιγάκι και ανεβαίνουμε πάλι στο χωριό για πρωτεϊνες και καμιά μπυρίτσα. Ο Μπάμπης μας δείχνει φωτογραφίες απο τον αγώνα και σύντομα αρχίζω να κατεβάζω διακόπτες. Ήταν μια ΓΕΜΑΤΗ μέρα σήμερα. Pasta party στο ξενοδοχείο με μια υπέροχη μακαρονάδα siciliana και γρήγορα ύπνο.
Κυριακή πρωί και ο καιρός φαίνεται λίγο καλύτερος. Φορτώνουμε τα ποδήλατα και ανεβαίνουμε για πολλοστή φορά στο χωριό. Σήμερα ο κόσμος είναι πολλύυυυ περισσότερος. Παντού αυτοκίνητα με ποδήλατα. Αριθμός συμμετοχών στην εκκίνηση 360. Πολύς λαός και η ιδέα αυτού του συνωστισμού στα γλιστερά μονοπάτια με τρομάζει κάπως. Τελικά μετά απο λίγο μαθαίνουμε οτι οι διοργανωτές αποφάσισαν να αλλάξουν την διαδρομή λόγω λάσπης και αυξημένης επικινδυνότητας. 2 γύρους των 15 χιλιομέτρων με 1 μονοπάτι μόνο. Απο την μια χαίρομαι γιατί ήμουν ήδη κουρασμένος απο την προηγούμενη και οι τούμπες θα παραμόνευαν, απο την άλλη τα μονοπάτια θα ήταν πολύ ωραία για ποδήλατο. Ίσως άλλη φορά.
Ο αγώνας ξεκινάει με μια αρκετά μεγάλη καθυστέρηση λόγω του οτι αναγκάστηκαν να αλλάξουν την διαδρομή. Η λάσπη ευτυχώς δεν είναι τόσο χάλια όπως το Σάββατο και σε συνδυασμό με το λασπολάστιχο που φοράει το rocky η κατάσταση παλεύεται. Στις γνωστές ανηφόρες τοίχους, το ποδήλατο στην πλάτη και πάμε. Στον πρώτο γύρο το μονοπάτι είναι ταλαιπωρία αφού μπλοκάρει και αναγκαστικά το πάμε κούτσα κούτσα. Στη συνέχεια βγαίνουμε σε χλοερά λιβάδια τα οποία μοσχομυρίζουν απο την βροχή. Δεν έχω διάθεση να επιταχύνω, αφού ούτως η άλλος δεν τρέχω για κάποια θέση, έτσι πάω σχετικά αργά και απολαμβάνω το τοπίο. Πιάνω κουβεντούλα με ένα παιδί απο Πετρούπολη και πάμε αρκετή ώρα μαζί. Ο δεύτερος γύρος είναι πραγματικά απολαυστικός αφού μπήκα μόνος μου στο μονοπάτι και πήγα όσο γρήγορα ήθελα. Συνηθισμένος από τα κοτρώνια του Ποικίλου, απολαμβάνω την έλλειψη πέτρας στο έπακρο. Στριφογυριστό singletrack χωρίς μεγάλες κλίσεις, με πολύ πυκνή βλάστηση δεξιά-αριστερά.
Ξεκούραση για λίγη ώρα στο ξενοδοχείο και επιστροφή στα πάτρια εδάφη. Η βροχή και εδώ θα μου κάνει παρέα σε όλο το ταξίδι. Αν και προσπάθησα να κοιμηθώ λίγο πριν φύγω, η υπερένταση δεν με άφησε. Παρόλο που δεν νοιώθω καμία νύστα, φοβάμαι μην με πάρει κανένας ύπνος στην διαδρομή. Στο κρύο το κλιματιστικό και iron maiden για να μείνω ξύπνιος!!!! Ο συνδυασμός της νύχτας με την ελάχιστη ορατότητα λόγω βροχής κάνει το ταξίδι απίστευτα κουραστικό. Ευτυχώς φτάνουμε στην Αθήνα χωρίς κανένα απρόοπτο.
Η διαδρομή με το αυτοκίνητο με κούρασε όσο και οι δυο αγώνες μαζί. Του χρόνου θα πάω με το τρένο !!! Τετραήμερο!!!!
