Τετάρτη 18 Ιανουαρίου 2012

Hal Higdon

O Hal Higdon ή "Παππούλης" όπως είναι γνωστός στους δρομικούς κύκλους είναι ένας από τους αρχαίους των δρόμων με πολλά χιλιόμετρα και αγώνες στα πόδια του. Οι συμβουλές του και τα προγράμματα του έφτασαν πολύ κόσμο στον τερματισμό είτε του Μαραθωνίου είτε μικρότερων/μεγαλύτερων αγώνων.

Πέρσι ψάχνοντας για κάποιο πρόγραμμα προπόνησης για τον Μαραθώνιο αποφάσισα να αγοράσω το βιβλίο του και να ακολουθήσω το Intermediate πρόγραμμα του. Βέβαια πριν φτάσω να κάνω το συγκεκριμένο πρόγραμμα έπρεπε να χτιστεί η κατάλληλη βάση. Έτσι ακολούθησα πάλι ένα χειμερινό πρόγραμμα βάσης του Higdon 13 εβδομάδων το οποίο είχε σκοπό την αερόβια βελτίωση καθώς και κάποιες tempo προπονήσεις μέσα στην εβδομάδα. Το συγκεκριμένο πρόγραμμα τηρήθηκε κατά γράμμα παρόλο που ορισμένες φορές ο χειμωνιάτικος καιρός δεν το επέτρεπε. Η βάση λοιπόν χτίστηκε με αρκετά συνολικά χιλιόμετρα και ευτυχώς χωρίς τραυματισμούς αλλά και χωρίς πολύ κούραση. Το κενό μέχρι τον Ιούλιο που θα ξεκινούσε το πρόγραμμα του Μαραθωνίου έπρεπε όμως να γεμίσει με κάτι και εδώ πάλι έρχεται ο παππούλης με ένα πρόγραμμα δύναμης/ταχύτητας 8 εβδομάδων.


Εδώ για πρώτη φορά μπαίνουν οι έννοιες των διαλλειματικών προπονήσεων καθώς και προπονήσεις ταχύτητας σε ανηφόρες. Η αλήθεια είναι ότι η συγκεκριμένη περίοδος ήταν αρκετά καλή για να ανέβει λίγο η ένταση αφού ο καιρός το επέτρεπε αλλά και το σώμα ένοιωθα ότι ανταποκρίνεται. Ο Higdon θεωρεί ότι για κάποιον που δεν κυνηγάει χρόνο στον Μαραθώνιο είναι καλό οι προπονήσεις δύναμης και ταχύτητας να γίνονται νωρίς την άνοιξη ή τέλος πάντων εκτός περιόδου φορτώματος χιλιομέτρων (δηλαδή καλοκαιριού). Και αυτό στην συγκεκριμένη περίπτωση αποδείχθηκε καλό γιατί δεν μπορώ να φανταστώ να κάνω διαλλειματικές σε ανηφόρα με 35 βαθμούς θερμοκρασία. Οι ανοιξιάτικες προπονήσεις ήταν αρκετά δύσκολες και από άποψη έντασης αλλά και από θέμα τεχνικής καθώς οι τραυματισμοί ήταν πολύ εύκολο να συμβούν. Ευτυχώς όμως τίποτα δεν βγήκε και σε συνδυασμό με κάποιους βουνίσιους αγώνες τρεξίματος η συγκεκριμένη περίοδος πέρασε με τις καλύτερες εντυπώσεις. Και αυτό το πρόγραμμα τηρήθηκε όσο το δυνατόν ποιο πιστά με κάποιες μικρό αλλαγές στις εβδομάδες με τους αγώνες. Και εδώ τα χιλιόμετρα μαζεύτηκαν μπόλικα, και μάλιστα απο ποιοτικές προπονήσεις.

Συμπληρώνοντας 20 περίπου εβδομάδες προπόνησης με αρκετά χιλιόμετρα μπορώ να πω ότι τα προγράμματα του Παππούλη είναι σωστά δομημένα και αν τηρηθούν δίνουν καλό αποτέλεσμα με το μικρότερο ποσοστό τραυματισμού. Αφού λοιπόν φτάσαμε στο καλοκαίρι με τον καιρό για τον μεγάλο αγώνα να πλησιάζει άρχισα το μεγάλο πλέον πρόγραμμα του μαραθωνίου 18 εβδομάδων και συγκεκριμένα το Intermediate II. Το συγκεκριμένο πρόγραμμα δεν περιελάμβανε προπονήσεις δύναμης/ταχύτητας (αφού αυτές θεωρητικά είχαν γίνει την άνοιξη) παρά μόνο ανέβαζε χιλιόμετρα και είχε και μια τεμπο προπόνηση την εβδομάδα. Συνολικά 6 φορές την εβδομάδα με τα εβδομαδιαία χιλιόμετρα να φτάνουν στο τέλος Αυγούστου γύρω στα 80. Τα παιδιά με τα οποία κάναμε μαζί προπόνηση στην Χωράφα έκαναν κάθε εβδομάδα και διαλειματικές και η αλήθεια είναι ότι μια ανησυχία την είχα που εγώ δεν έκανα. Βέβαια έβλεπα την βελτίωση πλέον ολοκάθαρα καθώς ο ρυθμός στα τεμπο κρατιόταν πολύ ποιο εύκολα και με λιγότερους παλμούς και προσπάθεια, δεδομένου ότι η ζέστη δεν βοηθούσε καθόλου. Φυσικά και εδώ οι προπονήσεις τηρήθηκαν με ευλάβεια ακόμα και όταν χρειάστηκε κάποιες φορές να τρέχω στις 12 το βράδυ για να βγούν.

Οι προπονήσεις λοιπόν τελείωσαν χωρίς κάποιο ουσιαστικό πρόβλημα, αν και τις 2-3 τελευταίες εβδομάδες κάποιοι πόνοι στα γόνατα, μέση από τα πολλά για μένα χιλιόμετρα άρχισαν να εμφανίζονται. Φορμάρισμα τις τελευταίες 2 εβδομάδες πριν τον αγώνα και βοοοουρ για την εκκίνηση. Το αποτέλεσμα ήταν ακριβώς το επιθυμητό με μόνη παρατήρηση ότι θα πρέπει οπωσδήποτε στις προπονήσεις μου από εδώ και πέρα να μπει μυική ενδυνάμωση, δλδ γυμναστήριο (...μπήκε ήδη ...) όσο και αν δεν μου αρέσει αυτό. Όλες οι συμβουλές του παππούλη έπιασαν τόπο είτε αυτές αφορούσαν την στρατηγική του αγώνα, είτε την διατροφή είτε την αποθεραπεία. Μια ολόκληρη χρονιά προπόνησης βασίστηκε πάνω στα προγράμματα του και πήγε πολύ καλά αλλά κυρίως πέρασε χωρίς κανένα πρόβλημα. Thanks Hal :)

Brooks B17


Αρκετό καιρό έψαχνα για μια σέλα με την οποία μετά απο μεγάλες αποστάσεις πάνω της να μην χρειάζεται να βάζω πάγο στα ευαίσθητα σημεία... Στο rocky η σέλα επιλέχθηκε πάλι με γνώμονα την άνεση χωρίς όμως 100% επιτυχία. Βέβαια το rocky είναι και λίγο ποιο "άγριο" οπότε μια σέλα καναπές δεν θα του ταίριαζε και τόσο. Έτσι επιλέχθηκε η fizik gobi xm η οποία θεωρείτε από τις καλύτερες marathon σέλες. Θα τα πούμε άλλη φορά όμως για αυτή.

Έτσι στράφηκα προς αυτούς που κάνουν πολλλλλάάάάάά  χιλιόμετρα. Brevetαδες και τούριστ τούριστ. Όταν βλέπεις ότι ο άλλος είναι πάνω στην σέλα για 72 ώρες και κατεβαίνει απο το ποδήλατο και περπατάει σαν άνθρωπος, τότε μάλλον αυτή η σέλα είναι άνετη. Και φυσικά όποιο site ποδηλατο-τουρισμού κοιτάξεις όλοι μιλάνε για μια ΣΕΛΑ μόνο. BROOKS.
Αγγλική, δερμάτινη χειροποίητη, από το 1866 μέχρι τώρα αποτελεί φετίχ για όλους τους ρετρο-λάγνους. Σίγουρα υπάρχουν και άλλες εταιρείες που φτιάχνουν δερμάτινες σέλες, αλλά... δεν είναι brooks. Προφανώς τα τελευταία χρόνια η συγκεκριμένη εταιρεία έχει υπερτιμηθεί βέβαια με αποτέλεσμα ενώ οι σέλες της να έχουν μια σχετικά νορμάλ τιμή, τα διάφορα μπλιμπλίκια που βγάζει ώς αξεσουάρ είναι απλά από άλλο πλανήτη.

Ας πάμε τώρα στα της σέλας. Μετά απο αρκετό ψάξιμο και διάφορα reviews, ως επί το πλείστον θετικά, κατέληξα στην b17 σε χρώμα μελί.Η συγκεκριμένη είναι χωρίς ελατήρια και με βάρος γύρω στα 550 γραμμάρια. Αρκετά βαριά αλλά πιστέψτε με αξίζει κάθε γραμμάριο. Η τιμή της σχετικά ψιλή αλλά συγκριτικά με τις εξωτικές καρβουνό-σελο-λωρίδες νορμάλ. Το πακετάκι αγοράστηκε απο Αγγλία και σε 10 μερούλες ήταν σπίτι.

Πρώτη εντύπωση τρομερή αφού η κλασσική αγγλική λεπτομέρεια φαίνεται ακόμα και στην συσκευασία. Τρομερή ποιότητα μέχρι και στο κουτί της σέλας. Το μελί χρώμα από κοντά είναι ακόμα ποιο ωραίο από ότι στην οθόνη και πραγματικά αλλάζει την εικόνα του ποδηλάτου. Δεν είναι εκεί όμως το θέμα μας. Σε πολλά reviews είχα διαβάσει ότι οι δερμάτινες σέλες χρειάζονται αρκετά χιλιόμετρα μέχρι να "σπάσουν" και να γίνουν ουσιαστικά άνετες!!! Κάποιοι μάλιστα φτάσανε σε σημείο να τις δώσουν γιατί  ποτέ δεν έγιναν άνετες. Έτσι έχοντας στο μυαλό μου ότι οι πρώτες βόλτες θα ήταν επώδυνες την έβαλα πάνω στο kona και άρχισα τις διαδρομές.

Η πρώτη επαφή πάνω της είναι σαν να κάθεσαι σε κόντρα πλακέ. Δεν σου δίνει καμία αίσθηση άνεσης και αντίθετα δεν σε προϊδεάζει να κάνεις χιλιόμετρα. Αυτό όμως αλλάζει τελείως μετά από την πρώτη βόλτα. Το βάρος του σώματος μοιράζεται τέλεια πάνω και αρχίζει να παίρνει το σωστό σχήμα. Δεύτερη, τρίτη διαδρομή και συνολικά γύρω στα 200 χιλιόμετρα και δεν πιστεύω ότι υπάρχει τέτοια σέλα. Μετά από 120 χιλιόμετρα πονάει ο αυχένας μου, τα χέρια μου, τα πόδια μου αλλά ... .όχι ο κ@λος μου!!!! Είναι τρομερό να μην έχεις καμία μα καμία ενόχληση μετά από τόσες ώρες εκεί πάνω. Το δέρμα έχει αρχίσει ήδη να μαλακώνει και να παίρνει ένα ωραίο σκούρο χρώμα. Τελευταία δοκιμή 150 χιλιόμετρα Ελευσίνα - Νεμέα - Κόρινθος. ΤΙΠΟΤΑ. Δεν ασχολήθηκα καθόλου με το θέμα σέλα!!!! Πήγα στο σπίτι μου μετά απο 6 ώρες στο ποδήλατο χωρίς την παραμικρή ενόχληση, μούδιασμα ή πόνο. Και δεν είναι θέμα συνήθειας γιατί πλέον η Gobi στο rocky μου φαίνεται πολύ χειρότερη. Η Brooks είναι πραγματικά μαγική!!! Τώρα καταλαβαίνω γιατί βλέπω ποδήλατα περασμένων δεκαετιών και πάνω τους υπάρχει ακόμα μια brooks. Και φυσικά η συγκεκριμένη σέλα είναι αθάνατη. Αρκεί να τηρούνται κάποιοι βασικοί κανόνες. ΟΧΙ ΒΡΟΧΗ (από την δεύτερη βόλτα της την μούλιασα την κακομοίρα), κρέμα ανά τακτά διαστήματα και λίγο τέντωμα που και που.

Πλέον μπήκα και εγώ στο club των φανατικών και η b17 θα μετακομίσει στο sleipnir μαζί με ασορτί ταινία τιμονιού (εδώ μας τα χαλάει λίγο η brooks καθώς την έχει 55 ευρώ οπότε θα προτιμήσουμε μια fizik ιμιτασιόν στο ίδιο χρωματάκι...)


... Και πλέον να προσθέσω ότι μετά απο τα 205 χιλιόμετρα του brevet  ήταν σαν να καθόμουν σε καναπέ. Με πόνεσε ο αυχένας, με πόνεσαν τα χέρια, τα πόδια αλλά δεν με πόνεσε καμία στιγμή ο κ@λος μου!!! Η σελίτσα είναι απλά όνειρο!!!!

Τρίτη 17 Ιανουαρίου 2012

"Who are the twain that on ten feet run, three eyes they have, but only one tail ?"



...that is Óthin riding on Sleipnir!!! Το νέο άτι μόλις έφτασε από Γερμανία. Το όνομα αυτού Sleipnir. Το μυθικό άλογο με τα οχτώ πόδια του θεού Odin.  

Προς το παρόν βρίσκεται στο κουτί του φρόνιμο και περιμένει καρτερικά να "τρέξει". Σύντομα θα μπουν οι πρώτες εικόνες...




Μια πρώτη πρόχειρη απο το κινητό. Δεν έχω προλάβει να το βγάλω καμιά φωτό καλή. Παρόλα αυτά έτρεξε επιτυχώς το πρώτο του μπρεβέ και το έβγαλε όλο απροβλημάτιστα (αυτό του έλειπε)