Δευτέρα 23 Ιουλίου 2012

Ταϋγετος - Δάσος Βασιλικής

Διαδρομή μέσα στην καρδιά του Ταϋγέτου. Ξεκινήσαμε απο το μοναστήρι της Παναγίας της Γιάτρισσας περίπου 30 λεπτά δρόμο από τον κεντρικό Σπάρτης-Γυθείου. Απο το μοναστήρι συνεχόμενη ανηφόρα μέχρι την διασταύρωση που βρίσκεται η είσοδος για το δάσος με χαρακτηριστική ταμπέλα. Ο δρόμος συνεχίζει για Καρδαμύλη.

Η διαδρομή στο garmin είναι εδώ http://connect.garmin.com/activity/186315190#


Στο πάρκινγκ από το μοναστήρι της Γιάτρισσας. Φοβερή θέα
προς  Καρδαμύλη


Ο Προφήτης Ηλίας στο βάθος. Από εδώ περνάει και το Ε4 το
οποίο συνεχίζει μέχρι Γύθειο.


Χαλαρές ανηφόρες μέχρι την διασταύρωση
για την είσοδο στην καρδιά του δάσους.



Ευτυχώς τα κοπάδια δεν συνοδεύονται από τσοπανόσκυλα. 


Μέσα στο δάσος της Βασιλικής. 







Από εδώ ξεκινάει και το φαράγγι του Βυρού το οποίο καταλήγει
στην Καρδαμύλη. 


Η Καρδαμύλη στο βάθος σε απόσταση περίπου 15 χιλιομέτρων
κατηφορικού δασικού.


Πέμπτη 19 Ιουλίου 2012

Μαυροβούνι Λακωνίας



Προορισμός αυτή την φορά το εξωτικό Μαυροβούνι Λακωνίας, όπου η "θεία" Λίνα είναι νηπιαγωγός στα τοπικά διαολάκια!!! Το λέγαμε αρκετό καιρό να κάνουμε ένα ταξίδι εκεί κάτω αλλά πάντα κάτι συνέβαινε και δεν το κάναμε. Τώρα όμως ήρθε η ώρα. Κάτω θα είναι και ο "θείος" Τάκης οπότε το τριήμερο θα συνδυαστεί και με μια ωραία ποδηλατική εξόρμηση στο δάσος της Βασιλικής στο Ταύγετο.

Έτσι Παρασκευή βράδυ αρχίζει η προετοιμασία φορτώματος. 2 ενήλικες, 2 παιδιά, 3 ποδήλατα, 1 καρότσι, 1 παρκο-κρέββατο, 1 ψυγειάκι και άλλα διάφορα πρέπει να χωρέσουν στο δύσμοιρο corolla. Τελικά τα καταφέρνει μια χαρά. Αναρωτιέμαι γιατί βάζει ο κόσμος μπαγκαζιέρες και τρέϊλερ. Δεν θέλει κόπο θέλει τρόπο. Βέβαια μέχρι να χωρέσουν όλα χρειάστηκε να μπουν και να βγουν όλα τα πράγματα 2-3 φορές αλλά το τελικό αποτέλεσμα ήταν ικανοποιητικό. Χωρέσανε όλα χωρίς "κενά ασφάλειας". Μια μικρή λεπτομέρεια μόνο την οποία την πήρα γραμμή όταν θεωρητικά τελείωσα το φόρτωμα των ποδηλάτων και ετοιμαζόμουν να ανέβω σπίτι. Το γκαράζ ΔΕΝ κλείνει με 3 φορτωμένα ποδήλατα. Πόσο βαριέμαι όμως να τα βγάλω και να τα φορτώνω το πρωί!!! Σκέψου σκέψου σκέψου. ΟΚ για να δούμε αν βγάλουμε τον τροχο... Ακουμπάει λίγο το ντεραγιέ στην πόρτα ; ΟΧΙ!! Τέλεια. Καληνύχτα.

Vill Δροσιά
Το πρωί έγερση σχεδόν μεσημέρι (8:00) με σκοπό να αναχωρήσουμε μέχρι τις 9:00 αλλά με δύο παιδιά δεν χωράνε περιθώρια τέτοιων προγραμματισμών. Κάποια στιγμή λοιπόν τα πάντα φορτωμένα στο corolla και ξεκινάμε για την μαγευτική Λακωνία. Το ταξίδι ήρεμο, αφού τα σκασμένα μας κοιμήθηκαν και λίγο πριν το μεσημεράκι φτάνουμε στο Μαυροβούνιον. Η θεία Λίνα μας είχε βρεί ευτυχώς ένα ωραιότατο σπίτι δίπλα στην παραλία, villa δροσιά http://www.villadrossia.gr/, με ωραίους χώρους για να παίζει ο ΤΤ, πάρκινγκ και πολύ ωραία δωμάτια. Η παραλία τεράστια, πρέπει να είναι γύρω στα 5 χιλιόμετρα μήκος, με καταγάλανα νερά και κυρίως... χωρίς πολύ κόσμο. 


Από τα δωμάτια, ο Ταϋγετος ξεπρόβαλε "απειλητικά" κοντά. Είχε γίνει προεργασία και διάφορες διαδρομές είχαν σχεδιαστεί ανάλογα την όρεξη. Προς το παρόν χρειάζεται ένα μπανάκι στα κρύα νερά του Μαυροβονίου για να τσιτώσει λίγο το δερματάκι και να δροσιστεί ο εγκέφαλος. Ολόκληρη η φαμίλια κατέβηκε με κουβαδάκια, σαμπρέλες, καφέδες και λοιπά παραφερνάλια στην παραλία να καταστρέψουμε το chillout σκηνικό που επικρατούσε!!! Ευτυχώς οι μόνοι που ήταν δίπλα μας ήταν κάτι ξενέρωτοι Γερμανοί που ψηνόντουσαν σαν ροστμπιφ στην ξαπλώστρα. Οι οδηγίες στον Θοδωρή ήταν ξεκάθαρες "..κάνε όσο ποιο πολύ φασαρία μπορείς". Ψιλοχαλαρουϊτα λοιπόν στην αμμουδιά, και λέω ψιλό γιατί με 2 παιδιά χαλαρουϊτα δεν κάνεις. Ευτυχώς ήταν και η θεία Λίνα που είχε να τα δει καιρό και τις τα φορτώναμε λίγο να πιούμε μια γουλιά φρέδο. Ο ΤΤ έκανε το πρώτο μπάνιο της χρονιάς και τα σημάδια είναι ενθαρρυντικά. Δεν φοβάται την άμμο, το νερό, τα ψαράκια ή οτιδήποτε άλλο και τσαλαβουτάει με χαρά μέχρι να αρχίσει να γίνεται μωβ!!! Μήπως τελικά είχε δίκιο ο γιατρός που μας έβριζε όταν του είπαμε ότι θα τον βάλουμε για μπάνιο αρχές Ιουνίου; Πάντως του άρεσε όπως φαίνεται και στα ντοκουμέντα!! Την μικρή δεν την βάλαμε αν και προς στιγμή το σκεφτόμασταν. Βέβαια ο ΤΤ στην ηλικία της είχε μπει στα παγωμένα νερά του Πηλίου αλλά μην το κάνουμε θέμα... Προς το παρόν η κυρία λιάζεται στην ξαπλώστρα.


 Και φυσικά μετά από αρκετές ώρες ψήσιμο στην παραλία τι λείπει. ΦΑΪΙΙΙΙΙ. Καγιανάς με σύγλινο και παγωμένη μπύρα. Τι καλύτερο; Αν και δεν μου αρέσει το καλοκαίρι, αυτές τις στιγμές στην ταβέρνα μετά από ώρες στην παραλία και με την πρώτη μπύρα να εξατμίζεται στο λαρύγγι δεν τις βρίσκεις το χειμώνα. Και για να δέσει το γλυκό έναν ωραίο μεσημεριανό υπνάκο (αν θέλουν και τα σκασμένα βέβαια) να κάνει ένα reset το σύστημα. Τι ωραία που είναι η ζωή!!! Οι κλεφτές ματιές στον Ταϋγετο συνεχίζονται. Αφού το ξέρω ότι το βουνό με τρώει. Δεν μπορώ να είμαι τόσο κοντά και να μην πάω, είμαι μάλλον mountain-junky τι να κάνουμε. Έχω βγάλει μια ωραιότατη διαδρομούλα μέσα στο δάσος της Βασιλικής χωρίς όμως καφριλίκια και τοίχους... Διακοπές είμαστε. Κάτι σκέψεις για 60αρες και 70αρες έφυγαν γρήγορα όπως ήρθαν. Κάθε πράγμα στον καιρό του. Υπάρχει άλλωστε και το Taygeto MTB Marathon τον Σεπτέμβρη για αυτά.

Το βράδυ βολτίτσα στο Γύθειο, το οποίο δεν είχα ξαναδεί, και παρεμπιπτόντως είναι αρκετά ωραίο μέρος με το λιμανάκι του, τα μαγαζάκια του και την γενικότερη χαλαρότητα που διακρίνει την επαρχεία. Η διατροφή για τον Όλυμπο πήγε περίπατο και μετά από έναν οργασμό σοκολάτας σε παραλιακή Δωδώνη με το brownie να κολλάει στον ουρανίσκο είπαμε να γυρίσουμε για ύπνο. Όχι δεν  θα κάναμε clubbing τελικά !!! Αμ δε που δεν θα κάναμε... Απλά το clubbing θα το κάναμε μέσα στο δωμάτιο με μουσική υπόκρουση την μικρή στρίντζο η οποία αποφάσισε ότι δεν νοιώθει άνετα μέσα στο παρκο-κρέββατο της και θέλει να κάνει ολονυκτία ουρλιάζοντας!!!  Ηρώωωωωδη που είσαι όταν σε χρειαζόμαστε.

Παρασκευή 23 Μαρτίου 2012

Vagabonding



Vagabonding involves taking an extended time-out from your normal life — six weeks, four months, two years — to travel the world on your own terms.

But beyond travel, vagabonding is an outlook on life. Vagabonding is about using the prosperity and possibility of the information age to increase your personal options instead of your personal possessions. Vagabonding is about looking for adventure in normal life, and normal life within adventure. Vagabonding is an attitude — a friendly interest in people, places, and things that makes a person an explorer in the truest, most vivid sense of the word.

There’s a story that comes from the tradition of the Desert Fathers, an order of Christian monks who lived in the wastelands of Egypt about seventeen hundred years ago. In the tale, a couple of monks named Theodore and Lucius shared the acute desire to go out and see the world. Since they’d made vows of contemplation, however, this was not something they were allowed to do. So, to satiate their wanderlust, Theodore and Lucius learned to “mock their temptations” by relegating their travels to the future. When the summertime came, they said to each other, “we will leave in the winter.” When the wintertime came, they said, “we will leave in the summer.” They went on like this for over fifty years, never once leaving the monastery or breaking their vows.

Most of us have never taken such vows—but we choose to live like monks anyway, rooting ourselves to a home or career and use the future as a kind of phony ritual that justifies the present.

Rolf Potts


From this hour, freedom!
From this hour I ordain myself loos’d of limits and imaginary lines,
Going where I list, my own master, total and absolute,
Listening to others, and considering well what they say,
Pausing, searching, receiving, contemplating,
Gently, but with undeniable will, divesting myself of the holds that would hold me.
I inhale great draughts of space;
The east and the west are mine, and the north and the south are mine.
I am larger, better than I thought;
I did not know I held so much goodness.
All seems beautiful to me;

Walt Whitman - Song of the Open Road

Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου 2012

Brevet Νεμέας 200K

Για τα βρε-βρε άκουσα πρώτη φορά πριν κανα δυο χρόνια και μου άρεσε αρκετά σαν ιδέα. Είχα σκοπό να δοκιμάσω πέρσι της Νεμέας αλλά μια η προετοιμασία για τον Μαραθώνιο μια η έλλειψη ποδηλάτου δεν μου βγήκε. Έτσι φέτος το έβαλα στόχο να πάω τουλάχιστον σε ένα και βλέπουμε.

Η ιδέα των μπρεβέ ξεκινάει απο πολύ παλιά απο την Γαλλία καθώς αποτελεί διοργάνωση παλαιότερη και απο το το TDF. Δεν αποτελεί αγώνα με την ευρύτερη έννοια καθώς ανάλογα με την απόσταση (200,300,400,600,1200 χλμ) υπάρχει ένα προκαθορισμένο χρονικό όριο σύμφωνα με το οποίο ο τερματισμός θεωρείται έγκυρος. Απο εκεί και πέρα υπάρχει ελευθερία διαχείρισης του χρόνου απο τον κάθε συμμετέχοντα με μόνη υποχρέωση την έγκαιρη σφράγιση της κάρτας στα ενδιάμεσα κοντρόλ. Το πνεύμα σε αυτές τις διοργανώσεις συνήθως είναι εκδρομικό/φιλικό και η ταχύτητα επιτρέπει να απολαύσεις "κάπως" την διαδρομή. Αυτά περί μπρεβέ (για περισσότερες πλεροφορίες εδώ http://en.wikipedia.org/wiki/Randonneuring)...

Στα δικά μας τώρα.
Παρασκευή βράδυ ετοιμάζω το "μάχιμο" πλέον sleipnir με όλα του τα εξτρά καλούδια (λασπωτήρες, τσαντάκια σέλας, φώτα κτλ κτλ) και φυσικά τελευταία στιγμή ανακαλύπτω οτι έχω χάσει το ανταπτοράκι για το gps!!@#!@#$@#$@# Ευτυχώς υπάρχει το roadbook το οποίο είναι αρκετά αναλυτικό.
Ετοιμάζω απο το βράδυ ρούχα, φαγητά και λοιπά μπλι-μπλικια και ευτυχώς έχω φτιάξει απο το πρωί checklist την οποία έχω κολλήσει στην πόρτα αλλά ΚΑΙ ΣΤΟ ΓΚΑΡΑΖ!!!! Σίγουρα δεν θέλω να φτάσω  στην εκκίνηση και να ανακαλύψω ότι δεν έχω πάρει φώτα πχ... Σωτήρια η λίστα λοιπόν για εμάς που φλερτάρουμε με τον Γερμανό!!!

Την παλεύω μπας και κοιμηθώ λίγο νωρίς αλλά κλασσικά θα καταφέρω να πάω στο κρεβάτι κατά τις 1 το βράδυ. Δυστυχώς γύρω στις 3 ξυπνάμε και ανακαλύπτουμε ότι ο ΤΤ έχει υψηλό πυρετό οπότε το βρε βρε αυτομάτως ακυρώνεται. ΟΜΩΣ η καταπληκτική συζηγούλα μου για άλλη μια φορά  με προτρέπει να πάω αν μέχρι το πρωί του έχει πέσει ο πυρετός και θα την παλέψει μόνης της (ΗΡΩΑΣ!!!!!!!). Πέφτω να κοιμηθώ λίγο ακόμα και σκέφτομαι να το αποφασίσω το πρωί ανάλογα με το πως θα είναι ο ΤΤ. Έτσι το πρωί αφού ο πυρετός έχει πέσει στον μικρό ετοιμάζομαι και ξεκινάω. Μαύρα μεσάνυχτα έξω και φτάνω στην Ελευσίνα σχετικά νωρίς. Η παραλία έχει γεμίσει με κολάν... Λες και άνοιξε το τριώδιο ποιο νωρίς απο το προβλεπόμενο και βγήκαν όλοι για πρόβα (εννοείται και εγώ μέσα). Ο καιρός δείχνει καλές προθέσεις παρά την βραδυνή μπόρα.

Ετοιμάζω το άλογο, σφραγίζω κάρτα και ξεκινάω μαζί με Παναγιώτη και Ελένη για το Μελετάκι. Μόλις βγαίνουμε απο την άχαρη Μάντρα και αρχίζουμε να ανηφορίζουμε προς Αγ. Μελέτιο η πρωινή υγρασία και μια ωραία καταχνιά δίνει μια μαγική αίσθηση στο τοπίο. Τόσο μαγική που η ανηφόρα τελειώνει πριν καλά καλά την καταλάβω. Μυρωδιές και ήχοι χωριού μόλις λίγα λεπτά μακρυά από τον χαμό. Με τα παιδιά χωρίζουμε λόγω "υδρευτικού" θέματος και συννενοούμαστε να βρεθούμε παρακάτω. Έτσι ξεκινάω την κατάβαση μόνος μου με θέα την θάλασσα. Το κομμάτι αυτό πολύ όμορφο αλλά θέλει προσοχή γιατί οι λακουβάρες και κάτι κάθετα κοψίματα περιμένουν να σε στείλουν στο χαντάκ (δυστυχώς έτσι χτύπησε μια κοπέλα ευτυχώς ελαφριά). Σε ελάχιστο χρόνο έχω φτάσει στην εθνική και ο φόβος μου για τον αυχένα επιβεβαιώνεται. Αν και όχι τόσο έντονος όσο το φοβόμουνα, κάνω μερικές διατάσεις και συνεχίζω. Εδώ να αναφέρω ότι καταπάτησα ένα μεγάλο ΝΟΜΟ που λέει ποτέ λίγο πριν από έναν αγώνα μην αλλάξεις ποδήλατο, παπούτσια, φαγητό κτλ. Εγώ δεν άντεξα και άλλαξα ποδήλατο με αποτέλεσμα να μην προλάβω να προσαρμοστώ αρκετά πάνω του. Ευτυχώς η ενόχληση δεν είναι πολύ έντονη και συνεχίζω κανονικά. Όλη η υπόλοιπη διαδρομή μέχρι τον Ισθμό γίνεται μοναχικά καθώς δεν καταφέραμε να βρεθούμε με τα παιδιά. Εκεί σφραγίζω και πετυχαίνω ένα πούλμαν με ορειβάτες του ΕΟΣ Αχαρνών που θα πηγαίνανε στην Ζήρεια. Σε κάποια άλλη φάση μπορεί να τους ζήλευα, όχι τώρα όμως. Ακολουθεί συνεχόμενη ανάβαση απο Χιλιομόδι, Αγ. Βασίλειο μέχρι Νεμέα. Και εδώ μόνος μου αφού προτιμώ να πηγαίνω με χαλαρό ρυθμό και να ευχαριστιέμαι την διαδρομή παρά να πατάω για να πιάνω την ρόδα του μπροστινού. Τα τοπία όμορφα και ευτυχώς η κίνηση στον δρόμο δεν είναι τόσο χάλια. Πόσο διαφορετικά είναι να κινείσαι με το ποδήλατο!!! Ακόμα και σε έναν "αγώνα" έχεις χρόνο να δεις και να μυρίσεις πράγματα που με το αυτοκίνητο ή την μηχανή απλά χάνεις. Η ανηφόρα με σταθερό ρυθμό βγαίνει εύκολα και στάση στον άγιο Βασίλειο για την γνωστή τυρόπιτα η οποία όντως ήταν ΤΡΟΜΕΡΗ!!!

Μέχρι εκεί η τροφοδοσία μου πήγαινε αρκετά καλά αφού ανά ώρα περίπου έτρωγα και κάτι εναλλάσσοντας αλμυρό με γλυκό και νερό με ισοτονικό. Οι χειροποίητες μπαρίτσες βρώμης που φτιάξαμε το προηγούμενο βράδυ είναι ΟΝΕΙΡΟ!!! Επίσης ένα τοστάκι γαλοπούλας και την μισή τυροπιτούλα  και είμαστε κομπλέ απο θερμίδες. Στην Νεμέα σφράγισμα και μερικές διατάσεις και ξεκινάω μαζί με τον Βαγγέλη να κατεβούμε μαζί μέχρι Βραχάτι. Η διαδρομή φανταστική αλλά και εδώ θέλει προσοχή γιατί ο δρόμος είναι χάλια. Ηρεμία απόλυτη για αρκετή ώρα με τους αμπελώνες δεξιά και αριστερά του δρόμου. Ηρεμία μέχρι να φτάσουμε στην παλαιά εθνική οδό και να κατευθυνθούμε προς Λέχαιο. Εκεί βλαστήμησα την ώρα και την στιγμή. Μια ο κόντρα αέρας και μια τα αυτοκίνητα που περνάγανε ξυστά απο δίπλα μας. Ευτυχώς πολύ σύντομα φτάσαμε στο Λέχαιο όπου σφραγίσαμε, φάγαμε πάλι το κάτιτις μας και βουρ για ισθμό.

 Το περίεργο είναι ότι ενώ στην αρχή ανά ώρα κάτι με ενοχλούσε (αυχένας, χέρια, γόνατα κτλ) τώρα νοιώθω μια χαρά και δεν έχω πουθενά καμία ενόχληση. Αυτό μάλλον οφείλεται σε τρελό πάρτυ που έχουν στήσει οι ενδορφίνες μου. Να'ναι καλά.
Φτάνουμε λοιπόν στον  Ισθμό και εκεί πετυχαίνουμε και κάποια άλλα παιδιά να την έχουν πέσει σε κάτι σουβλάκια. Ρε  λες??? Μα είναι αντι-αθλητικό φαγητό... Και επειδή ο οργανισμός χρειάζεται και τις πρωτεϊνες του χτυπάμε 2-3 καλαμάκια έκαστος με εξτρά αλατάκι για τις κράμπες. Με το ζόρι κρατήθηκα να μην χτυπήσω και παγωμένη μπυρίτσα η οποία ταίριαζε γάντι. Η επιστροφή θα γίνει με παρεούλα 4-5 άτομα χαλαρά και ενώ αρχικά φοβόμασταν οτι θα μας ταλαιπωρήσει ο αέρας και η συσσωρευμένη κούραση, πήγε ανέλπιστα καλά. Η κακιά σκάλα με το ηλιοβασίλεμα πίσω μας ήταν πραγματικά όλο το ΜΠΡΕΒΕΤ!! Χωρίς πολύ κίνηση και με τον θόρυβο της εθνικής να ακούγεται απο πάνω το τοπίο ήταν εξωπραγματικό. Εννοείται φώτα δυνατά και γιλέκο. Για την ιστορία πέτυχα δυο τυπάκια χωρίς φώτα, χωρίς γιλέκο και με σκούρα ρούχα, να αναβαίνουν τις τελευταίες ανηφόρες πριν τα διυλιστήρια. Δεν τους έβλεπα μέχρι που έφτασα ελάχιστα κοντά τους!!! Απλά ήταν τυχεροί

Vaggos, ThanSpiliot, Abraxas, Pg2


Τα τελευταία χιλιόμετρα έκοψα ρυθμό γιατί  ήθελα λιιιιιγο ακόμα. Η ψυχολογία στα ύψη και οι ενδορφίνες χοροπηδάνε. Τερματισμός και άλλος ένας στόχος επιτεύχθηκε με πολύ καλές εντυπώσεις.
Δεν νοιώθω ιδιαίτερα ταλαιπωρημένος (πχ όπως στον Μαραθώνιο) παρόλο που ήμουν στο τιμόνι περίπου 11 ώρες. Και εννοείται ότι δεν έχω καμία ενόχληση απο την αγαπημένη μου σέλα!!!!

Δύο εικόνες μου μείνανε απο αυτό το μπρεβε.
 Ένας 50αρης με ένα αγωνιάρικο colnago και look πρωταθλητή ο οποίος έκανε τον αγώνα μαζί με ένα alfa romeo (απλά τον βοηθούσε λίγο στις ανηφόρες χααχαχαχαχα)  το οποίο κινούνταν στον δρόμο επικίνδυνα αργά και δεξιά για τους υπόλοιπους
και ένα παλικάρι στην Κακιά Σκάλα ο οποίος άφησε το ποδήλατο στην άκρη και έκατσε στο πεζούλι να χαζέψει το υπέροχο ηλιοβασίλεμα!!!



Πάμε για το 300αρι τώρα ? ? ? Θα δείξει...


Τετάρτη 18 Ιανουαρίου 2012

Hal Higdon

O Hal Higdon ή "Παππούλης" όπως είναι γνωστός στους δρομικούς κύκλους είναι ένας από τους αρχαίους των δρόμων με πολλά χιλιόμετρα και αγώνες στα πόδια του. Οι συμβουλές του και τα προγράμματα του έφτασαν πολύ κόσμο στον τερματισμό είτε του Μαραθωνίου είτε μικρότερων/μεγαλύτερων αγώνων.

Πέρσι ψάχνοντας για κάποιο πρόγραμμα προπόνησης για τον Μαραθώνιο αποφάσισα να αγοράσω το βιβλίο του και να ακολουθήσω το Intermediate πρόγραμμα του. Βέβαια πριν φτάσω να κάνω το συγκεκριμένο πρόγραμμα έπρεπε να χτιστεί η κατάλληλη βάση. Έτσι ακολούθησα πάλι ένα χειμερινό πρόγραμμα βάσης του Higdon 13 εβδομάδων το οποίο είχε σκοπό την αερόβια βελτίωση καθώς και κάποιες tempo προπονήσεις μέσα στην εβδομάδα. Το συγκεκριμένο πρόγραμμα τηρήθηκε κατά γράμμα παρόλο που ορισμένες φορές ο χειμωνιάτικος καιρός δεν το επέτρεπε. Η βάση λοιπόν χτίστηκε με αρκετά συνολικά χιλιόμετρα και ευτυχώς χωρίς τραυματισμούς αλλά και χωρίς πολύ κούραση. Το κενό μέχρι τον Ιούλιο που θα ξεκινούσε το πρόγραμμα του Μαραθωνίου έπρεπε όμως να γεμίσει με κάτι και εδώ πάλι έρχεται ο παππούλης με ένα πρόγραμμα δύναμης/ταχύτητας 8 εβδομάδων.


Εδώ για πρώτη φορά μπαίνουν οι έννοιες των διαλλειματικών προπονήσεων καθώς και προπονήσεις ταχύτητας σε ανηφόρες. Η αλήθεια είναι ότι η συγκεκριμένη περίοδος ήταν αρκετά καλή για να ανέβει λίγο η ένταση αφού ο καιρός το επέτρεπε αλλά και το σώμα ένοιωθα ότι ανταποκρίνεται. Ο Higdon θεωρεί ότι για κάποιον που δεν κυνηγάει χρόνο στον Μαραθώνιο είναι καλό οι προπονήσεις δύναμης και ταχύτητας να γίνονται νωρίς την άνοιξη ή τέλος πάντων εκτός περιόδου φορτώματος χιλιομέτρων (δηλαδή καλοκαιριού). Και αυτό στην συγκεκριμένη περίπτωση αποδείχθηκε καλό γιατί δεν μπορώ να φανταστώ να κάνω διαλλειματικές σε ανηφόρα με 35 βαθμούς θερμοκρασία. Οι ανοιξιάτικες προπονήσεις ήταν αρκετά δύσκολες και από άποψη έντασης αλλά και από θέμα τεχνικής καθώς οι τραυματισμοί ήταν πολύ εύκολο να συμβούν. Ευτυχώς όμως τίποτα δεν βγήκε και σε συνδυασμό με κάποιους βουνίσιους αγώνες τρεξίματος η συγκεκριμένη περίοδος πέρασε με τις καλύτερες εντυπώσεις. Και αυτό το πρόγραμμα τηρήθηκε όσο το δυνατόν ποιο πιστά με κάποιες μικρό αλλαγές στις εβδομάδες με τους αγώνες. Και εδώ τα χιλιόμετρα μαζεύτηκαν μπόλικα, και μάλιστα απο ποιοτικές προπονήσεις.

Συμπληρώνοντας 20 περίπου εβδομάδες προπόνησης με αρκετά χιλιόμετρα μπορώ να πω ότι τα προγράμματα του Παππούλη είναι σωστά δομημένα και αν τηρηθούν δίνουν καλό αποτέλεσμα με το μικρότερο ποσοστό τραυματισμού. Αφού λοιπόν φτάσαμε στο καλοκαίρι με τον καιρό για τον μεγάλο αγώνα να πλησιάζει άρχισα το μεγάλο πλέον πρόγραμμα του μαραθωνίου 18 εβδομάδων και συγκεκριμένα το Intermediate II. Το συγκεκριμένο πρόγραμμα δεν περιελάμβανε προπονήσεις δύναμης/ταχύτητας (αφού αυτές θεωρητικά είχαν γίνει την άνοιξη) παρά μόνο ανέβαζε χιλιόμετρα και είχε και μια τεμπο προπόνηση την εβδομάδα. Συνολικά 6 φορές την εβδομάδα με τα εβδομαδιαία χιλιόμετρα να φτάνουν στο τέλος Αυγούστου γύρω στα 80. Τα παιδιά με τα οποία κάναμε μαζί προπόνηση στην Χωράφα έκαναν κάθε εβδομάδα και διαλειματικές και η αλήθεια είναι ότι μια ανησυχία την είχα που εγώ δεν έκανα. Βέβαια έβλεπα την βελτίωση πλέον ολοκάθαρα καθώς ο ρυθμός στα τεμπο κρατιόταν πολύ ποιο εύκολα και με λιγότερους παλμούς και προσπάθεια, δεδομένου ότι η ζέστη δεν βοηθούσε καθόλου. Φυσικά και εδώ οι προπονήσεις τηρήθηκαν με ευλάβεια ακόμα και όταν χρειάστηκε κάποιες φορές να τρέχω στις 12 το βράδυ για να βγούν.

Οι προπονήσεις λοιπόν τελείωσαν χωρίς κάποιο ουσιαστικό πρόβλημα, αν και τις 2-3 τελευταίες εβδομάδες κάποιοι πόνοι στα γόνατα, μέση από τα πολλά για μένα χιλιόμετρα άρχισαν να εμφανίζονται. Φορμάρισμα τις τελευταίες 2 εβδομάδες πριν τον αγώνα και βοοοουρ για την εκκίνηση. Το αποτέλεσμα ήταν ακριβώς το επιθυμητό με μόνη παρατήρηση ότι θα πρέπει οπωσδήποτε στις προπονήσεις μου από εδώ και πέρα να μπει μυική ενδυνάμωση, δλδ γυμναστήριο (...μπήκε ήδη ...) όσο και αν δεν μου αρέσει αυτό. Όλες οι συμβουλές του παππούλη έπιασαν τόπο είτε αυτές αφορούσαν την στρατηγική του αγώνα, είτε την διατροφή είτε την αποθεραπεία. Μια ολόκληρη χρονιά προπόνησης βασίστηκε πάνω στα προγράμματα του και πήγε πολύ καλά αλλά κυρίως πέρασε χωρίς κανένα πρόβλημα. Thanks Hal :)

Brooks B17


Αρκετό καιρό έψαχνα για μια σέλα με την οποία μετά απο μεγάλες αποστάσεις πάνω της να μην χρειάζεται να βάζω πάγο στα ευαίσθητα σημεία... Στο rocky η σέλα επιλέχθηκε πάλι με γνώμονα την άνεση χωρίς όμως 100% επιτυχία. Βέβαια το rocky είναι και λίγο ποιο "άγριο" οπότε μια σέλα καναπές δεν θα του ταίριαζε και τόσο. Έτσι επιλέχθηκε η fizik gobi xm η οποία θεωρείτε από τις καλύτερες marathon σέλες. Θα τα πούμε άλλη φορά όμως για αυτή.

Έτσι στράφηκα προς αυτούς που κάνουν πολλλλλάάάάάά  χιλιόμετρα. Brevetαδες και τούριστ τούριστ. Όταν βλέπεις ότι ο άλλος είναι πάνω στην σέλα για 72 ώρες και κατεβαίνει απο το ποδήλατο και περπατάει σαν άνθρωπος, τότε μάλλον αυτή η σέλα είναι άνετη. Και φυσικά όποιο site ποδηλατο-τουρισμού κοιτάξεις όλοι μιλάνε για μια ΣΕΛΑ μόνο. BROOKS.
Αγγλική, δερμάτινη χειροποίητη, από το 1866 μέχρι τώρα αποτελεί φετίχ για όλους τους ρετρο-λάγνους. Σίγουρα υπάρχουν και άλλες εταιρείες που φτιάχνουν δερμάτινες σέλες, αλλά... δεν είναι brooks. Προφανώς τα τελευταία χρόνια η συγκεκριμένη εταιρεία έχει υπερτιμηθεί βέβαια με αποτέλεσμα ενώ οι σέλες της να έχουν μια σχετικά νορμάλ τιμή, τα διάφορα μπλιμπλίκια που βγάζει ώς αξεσουάρ είναι απλά από άλλο πλανήτη.

Ας πάμε τώρα στα της σέλας. Μετά απο αρκετό ψάξιμο και διάφορα reviews, ως επί το πλείστον θετικά, κατέληξα στην b17 σε χρώμα μελί.Η συγκεκριμένη είναι χωρίς ελατήρια και με βάρος γύρω στα 550 γραμμάρια. Αρκετά βαριά αλλά πιστέψτε με αξίζει κάθε γραμμάριο. Η τιμή της σχετικά ψιλή αλλά συγκριτικά με τις εξωτικές καρβουνό-σελο-λωρίδες νορμάλ. Το πακετάκι αγοράστηκε απο Αγγλία και σε 10 μερούλες ήταν σπίτι.

Πρώτη εντύπωση τρομερή αφού η κλασσική αγγλική λεπτομέρεια φαίνεται ακόμα και στην συσκευασία. Τρομερή ποιότητα μέχρι και στο κουτί της σέλας. Το μελί χρώμα από κοντά είναι ακόμα ποιο ωραίο από ότι στην οθόνη και πραγματικά αλλάζει την εικόνα του ποδηλάτου. Δεν είναι εκεί όμως το θέμα μας. Σε πολλά reviews είχα διαβάσει ότι οι δερμάτινες σέλες χρειάζονται αρκετά χιλιόμετρα μέχρι να "σπάσουν" και να γίνουν ουσιαστικά άνετες!!! Κάποιοι μάλιστα φτάσανε σε σημείο να τις δώσουν γιατί  ποτέ δεν έγιναν άνετες. Έτσι έχοντας στο μυαλό μου ότι οι πρώτες βόλτες θα ήταν επώδυνες την έβαλα πάνω στο kona και άρχισα τις διαδρομές.

Η πρώτη επαφή πάνω της είναι σαν να κάθεσαι σε κόντρα πλακέ. Δεν σου δίνει καμία αίσθηση άνεσης και αντίθετα δεν σε προϊδεάζει να κάνεις χιλιόμετρα. Αυτό όμως αλλάζει τελείως μετά από την πρώτη βόλτα. Το βάρος του σώματος μοιράζεται τέλεια πάνω και αρχίζει να παίρνει το σωστό σχήμα. Δεύτερη, τρίτη διαδρομή και συνολικά γύρω στα 200 χιλιόμετρα και δεν πιστεύω ότι υπάρχει τέτοια σέλα. Μετά από 120 χιλιόμετρα πονάει ο αυχένας μου, τα χέρια μου, τα πόδια μου αλλά ... .όχι ο κ@λος μου!!!! Είναι τρομερό να μην έχεις καμία μα καμία ενόχληση μετά από τόσες ώρες εκεί πάνω. Το δέρμα έχει αρχίσει ήδη να μαλακώνει και να παίρνει ένα ωραίο σκούρο χρώμα. Τελευταία δοκιμή 150 χιλιόμετρα Ελευσίνα - Νεμέα - Κόρινθος. ΤΙΠΟΤΑ. Δεν ασχολήθηκα καθόλου με το θέμα σέλα!!!! Πήγα στο σπίτι μου μετά απο 6 ώρες στο ποδήλατο χωρίς την παραμικρή ενόχληση, μούδιασμα ή πόνο. Και δεν είναι θέμα συνήθειας γιατί πλέον η Gobi στο rocky μου φαίνεται πολύ χειρότερη. Η Brooks είναι πραγματικά μαγική!!! Τώρα καταλαβαίνω γιατί βλέπω ποδήλατα περασμένων δεκαετιών και πάνω τους υπάρχει ακόμα μια brooks. Και φυσικά η συγκεκριμένη σέλα είναι αθάνατη. Αρκεί να τηρούνται κάποιοι βασικοί κανόνες. ΟΧΙ ΒΡΟΧΗ (από την δεύτερη βόλτα της την μούλιασα την κακομοίρα), κρέμα ανά τακτά διαστήματα και λίγο τέντωμα που και που.

Πλέον μπήκα και εγώ στο club των φανατικών και η b17 θα μετακομίσει στο sleipnir μαζί με ασορτί ταινία τιμονιού (εδώ μας τα χαλάει λίγο η brooks καθώς την έχει 55 ευρώ οπότε θα προτιμήσουμε μια fizik ιμιτασιόν στο ίδιο χρωματάκι...)


... Και πλέον να προσθέσω ότι μετά απο τα 205 χιλιόμετρα του brevet  ήταν σαν να καθόμουν σε καναπέ. Με πόνεσε ο αυχένας, με πόνεσαν τα χέρια, τα πόδια αλλά δεν με πόνεσε καμία στιγμή ο κ@λος μου!!! Η σελίτσα είναι απλά όνειρο!!!!

Τρίτη 17 Ιανουαρίου 2012

"Who are the twain that on ten feet run, three eyes they have, but only one tail ?"



...that is Óthin riding on Sleipnir!!! Το νέο άτι μόλις έφτασε από Γερμανία. Το όνομα αυτού Sleipnir. Το μυθικό άλογο με τα οχτώ πόδια του θεού Odin.  

Προς το παρόν βρίσκεται στο κουτί του φρόνιμο και περιμένει καρτερικά να "τρέξει". Σύντομα θα μπουν οι πρώτες εικόνες...




Μια πρώτη πρόχειρη απο το κινητό. Δεν έχω προλάβει να το βγάλω καμιά φωτό καλή. Παρόλα αυτά έτρεξε επιτυχώς το πρώτο του μπρεβέ και το έβγαλε όλο απροβλημάτιστα (αυτό του έλειπε)