Αγαπημένο μου Ποικίλο

Προσπαθώ να σκεφτώ πότε ήταν η πρώτη μου επαφή με το Ποικίλο και πραγματικά θα πρέπει να πάω αρκετά πίσω. Καθώς το πάτρικό μου βρίσκεται στο Δάσος Χαϊδαρίου και μάλιστα στο τελείωμα του ακριβώς δίπλα στην είσοδο του βουνού, είχα την τύχη απο μικρός να έρθω σε επαφή με αυτό το βουνό. 

Θυμάμαι οι πρώτες "εξερευνήσεις" μετά το διάβασμα των "μυστικών 7" ήταν στην ύποπτη σπηλιά πάνω απο το Δαφνί που σύμφωνα με τον παππού είχαν κρυφτεί παλαιότερα απο κλέφτες και αρματωλούς μέχρι γερμανοί και ασκητές μοναχοί. Εμείς πάντως θυμάμαι οτι βρίσκαμε έναν άστεγο ο οποίος όταν πλησιάζαμε τρομαγμένοι μας φώναζε μάλλον για να μας τρομάξει ακόμα περισσότερο. Μέχρι και για θυσαυρούς ψάχναμε ένα καλοκαίρι αφού βέβαια είχαμε πάρει όλη την τεχνογνωσία και εμπειρία απο τους "Θησαυρούς της Βαγιάς". Η εικόνα του βουνού βέβαια τότε ήταν τελείως διαφορετική απο την σημερινή. Ελάχιστα σπίτια και πολύ πράσινο. Όταν πλησιάζε η άνοιξη, η πλαγιά δίπλα στο σπίτι γέμιζε παπαρούνες και μαργαρίτες (και τσουκνίδες για τους ανυποψίαστους...). Είχαμε μάθει να καθαρίζουμε τα φραγκόσυκα με σουγιά χωρίς να μας μπαίνουν αγκάθια και είχαμε δοκιμάσει πόσο πολύ πονάνε τα αγκάθια απο τους περίεργους κάκτους που ήταν γεμάτο. Την καθαρά Δευτέρα όλοι κάτω απο τον Αί Γιώργη για χαρταετό και τις περισσότερες φορές καταλήγαμε να σκαρφαλώνουμε "παράνομα" την μάντρα του ψυχιατρείου για να μαζέψουμε τον αετό που ο δίπλα μας έκοψε με ξυραφάκια!!!!  

Τα πρώτα σκαρφαλώματα στο νταμάρι όπου φοβόμασταν περισσότερο μην μας δει κανείς γείτονας και το πει στον πατέρα μας, παρά μην πέσουμε και τσακιστούμε. Μέχρι και διαγωνισμό κατηφόρας στα βράχια είχαμε κάνει κατεβαίνοντας μαλιοκούβαρα απο τις κεραίες στο ΚΕΒΟΠ (κάτι σαν το vertical του Ταύγετος challenge ανάποδα όμως). Αλλά το βουνό αποτελούσε απο τότε και μέρος περισυλλογής. Υπήρχε ένας βράχος δίπλα στο σπίτι μου ο οποίος έμοιαζε με πολυθρόνα (και ήταν σχεδόν το ίδιο άνετος) και δίπλα είχε ένα πεύκο που έκρυβε τέλεια το σημείο. Πόσες φορές είχα κάτσει εκεί χρησιμοποιώντας το σαν ένα μικρό καταφύγιο που μόνο εγω ήξερα (και ο κολλητός γείτονας). Χαρές, λύπες, προβληματισμοί, σχέδια, τσακωμοί, μόνος ή με τον κολλητό εκεί στο βράχο βγήκαν.  Μέχρι που ο βράχος έγινε μεζονετούλα με θέα το Δαφνί..

Χρόνια αργότερα ψάχνωντας πλέον για σπίτι η τύχη θα με "ρίξει" πάλι δίπλα στο βουνό πλησιάζοντας το αυτή τη φορά απο την Πετρούπολη. Στην πρώτη επίσκεψη για να δούμε το σπίτι τα πλακάκια και τα είδη υγιεινής με άφησαν παγερά αδιάφορο αφου απο το σαλόνι μου έβλεπα σχεδόν δίπλα μου τις γνώριμες κεραίες. Αυτή την πλευρά του βουνού την είχα δει μια φορά μόνο πιτσιρικάς, σε μια "μονοήμερη" εξερέυνηση  απο το πατρικό μου όπου μετά απο αρκετό περπάτημα βγήκαμε στην άλλη πλευρά, την ανεξερεύνητη, με τα άγρια σκυλιά που παραμόνευαν να αρπάξουν τους ξένους!!! Αυτή η πλευρά λοιπόν παραμένει σε κάποια σημεία της πράσινη (αν και κάθε καλοκαίρι γίνονται προσπάθειες να μαυρίσει) και αποτελεί πόλο έλξης για ποδηλάτες, δρομείς, πεζοπόρους, παπουδογιαγιάδες με μαγκούρες, καγκουρο-εντουράδες, ξέφρενων νιάτων με παπιά και zebrig (ναι υπάρχουν ακόμα μερικοί) και φυσικά για πολλές πολλές πέρδικες (και εννοείται ανάμεσα τους και η famous grouse).

 Έτσι αυτό το βουνό για άλλη μια φορά είναι πρόθυμο να εξυπηρετήσει τα νέα μου βίτσια και να μου χαρίσει ώρες χαλάρωσης και έντασης ταυτόχρονα.  Ήταν εκεί στην πρώτη βόλτα μου με το ποδήλατο υπενθυμίζοντας μου οτι «Τ' αγαθά κόποις κτώνται...» καθώς προσπαθούσα να ανέβω την πρώτη καταραμένη ανηφόρα. Ήταν εκεί όταν δοκίμασα για πρώτη φορά να τρέξω στα κατσάβραχα και να πάρω τα γόνατα στα χέρια. Είναι δίπλα μου ακόμα και τις μέρες που υπάρχει ελάχιστος χρόνος για μια ξεπέτα στα γρήγορα, ένα γρήγορο ποδηλατικό ανέβασμα στην Ζαχαρίτσα με τον ήλιο να κρύβεται ή ένα μη προγραμματισμένο τρεξιματάκι μέχρι τις κεραίες. Σίγουρα δεν μπορεί να συγκριθεί με την Πάρνηθα ή κάποιο άλλο βουνό σε ομορφιά, μονοπάτια, δυσκολία κτλ κτλ. Είναι όμως πάντα εκεί ακόμα και τις μέρες που δεν υπάρχει διάθεση για τίποτα, να με τσιγκλάει να σηκωθώ απο τον καναπέ για μια βολτίτσα στα μονοπάτια του.