2o Parnitha Adventure Cup

 Σαββάτο απόγευμα βρίσκομαι στο αυτοκίνητο μαζί με τον Διονύση και τον Τάσο για να παραλάβουμε το μαγικό νουμεράκι. Τελικά η απόφαση είναι αμετάκλιτη. Θα τρέξω τον πρώτο ορεινό αγώνα, τον πρώτο ημιμαραθώνιο, τον πρώτο αγώνα σε χιόνι και τον πρώτο αγώνα με τον καλό μου φίλο και πρώην συνορειβάτη Διονύση. Το νούμερο λοιπόν πάρθηκε και απο το βράδυ ετοιμάζεται το ορειβατικό-ποδηλατικό-δρομικό σακίδιο με τα απαραίτητα. Λίγο άγχος για το τι θα πρέπει να πάρω και τι οχι, αν θα πρέπει να βάλω αντιανεμικό ή απλά ισοθερμικό κτλ κτλ. Τα άγχη του πρωτάρη φαντάζομαι. Νωρίς για ύπνο αλλά κλείνοντας τα μάτια βλέπω μονοπάτια και βράχια. Τελικά μετά απο αρκετή ώρα καταφέρνω να κοιμηθώ αφου προσπάθησα αρκετά να πείσω τον εαυτό μου οτι θα μου χρειαστεί κάθε δυνατή ξεκούραση πριν τον αγώνα. Πρωινό ξύπνημα με το Τετεδάκι μου στο κρεβάτι να μου λέει να πάμε σχολείο και να μου κάνει σφιχτές αγκαλιές. Δυστηχώς δεν γινόταν να ανέβουν πάνω μαζί μου όσο και να το θέλαμε οπότε θα αρκεστώ σε ένα μεγάλο φιλί και μια αγκαλιά.

Σε λίγη ώρα το "τάνκς" του Τάσου βρυχάται καθώς ανεβαίνουμε τον δρόμο της Πάρνηθας. Τελικά το χιόνι είναι αρκετό και ο καιρός κλειστός για τα καλά με μειωμένη ορατότητα και -2 βαθμούς. Σκέψεις πολλές για το πως θα είναι η πρώτη φορά, αν θα καταφέρω να βγάλω τον αγώνα, ποιος θα είναι ο επόμενος στόχος αν τελικά τα καταφέρω. Φτάνουμε στο καταφύγιο και βλέπουμε αρκετό κόσμο να έρχεται με τα πόδια απο το τελεφερίκ, ακόμα και απο Θρακομακεδόνες ανέβηκαν κάποιοι!!! Σίγουρα έκαναν καλό ζέσταμα πάντως. Έξω αρκετό κρύο και το χιόνι παγωμένο και αρκετά γλυστερό. Ντυνόμαστε και αρχίζουμε ζέσταμα, το οποίο ποιο πολύ με καλλιτεχνικό πατινάζ έμοιαζε. Με το που σταματάμε το κρύο τρυπάει. Τελικά στηνόμαστε στην εκκίνηση και 10:15 βούρ στα χιόνια.

 Το χιόνι τελικά δεν είναι τόσο πολύ παγωμένο και με το που μπαίνουμε στο μονοπάτι μου θυμίζει τις ορειβατικές διαδρομές που κάναμε με τις ατελείωτες καταβάσεις με τις θεόβαρες πλαστικές μπότες. Τώρα με το σουπερ τεχνικό και ελαφρύ salomon μου φαίνεται ευκολότερο απο οτι το περίμενα. Πιάνω καλό ρυθμό και χωρίς να το πολυκαταλάβω φτάνουμε Μόλα. Το τοπίο πραγματικά μαγευτικό και παρόλο που τρέχω προλαβαίνω και απολαμβάνω όλη την διαδρομή. Στα πρώτα ανηφορικά μονοπάτι ακολουθώ το κονβόϊ που περπατάει και έτσι βγαίνουν αρκετά εύκολα. Η ποσότητα του χιονιού είναι τόση ωστέ οι πέτρες του μονοπατιού να έχουν καλυφθεί σε μεγάλο μέρος και το πέρασμα να γίνεται ποιο εύκολα και με λιγότερους κινδύνους. Το κρύο ευτυχώς δεν μας ενοχλεί καθόλου και τελικά το ισοθερμικό με ένα λεπτό compression απο μέσα ήταν η ποιο σωστή λύση αφου με το αντιανεμικό θα "έβραζα" απο μέσα. Στην Κορομηλιά σύντομη στάση για να φάω το τζελάκι, οχι τόσο γιατί ένοιωσα οτι θέλω δυνάμεις αλλά ποιο πολύ για την συνέχεια που θα είχα κουραστεί αρκετά. Φτάνω στο καταφύγιο όπου προσφέρουν τσαγάκι αλλά αποφασίζω να συνεχίσω κατευθείαν για κάτω και να μην σταματήσω εκεί.

Η κατρακύλα απο το καταφύγιο προς τους Θρακομακεδόνες θυμίζει λίγο roller coaster. Δυστηχώς εδω δεν είχε χιονάκι παρά μόνο πέτρα και λάσπη. Καλή συνταγή για αγορά οικοπέδων αλλά ευτυχώς δεν είχαμε αγοραπωλησίες. Προσπαθώ και ακολουθώ ένα παιδί το οποίο πάει σχετικά γρήγορα και σύντομα καταλαβαίνω οτι πρέπει να κόψω γιατί έχουν αρχίσει και παραπονιούντε τα γόνατα. Λίγο πριν την αναστροφή κόβω αρκετά και πηγαίνω μαζί με ένα άλλο παληκάρι που πιάνουμε κουβεντούλα. "Άντε λίγο μας έμεινε ακόμα αλλά είναι όλο ανηφόρι...".



Είμαστε ήδη στο 14 και θέλουμε μόνο άλλα 4 χιλιόμετρα τα οποία όμως γνωρίζω πως είναι απο την προηγούμενη Κυριακή που έκανα εκεί προπόνηση. Το πρώτο πολύ ανηφορικό κομμάτι το περπατάω με αρκετά γρήγορο ρυθμό και χωρίς να κόβω καθόλου. Τελικά το περπάτημα στα ανηφορικά είναι προτιμότερο γιατί δεν καίγεσαι και συνεχίζεις με αργό μεν αλλά σταθερό ρυθμό. Έτσι χωρίς να το πολυκαταλάβω βγαίνουμε στον δασικό που θα μας οδηγήσει μέχρι την έξοδο για το Φλαμπούρι. Εκεί αρχίζουν τα πόδια να βαραίνουν και να νοιώθω το κρύο αρκετά έντονα ποιο πολύ λόγω κούρασης. Ο δρόμος ελαφρά ανηφορικός βγαίνει δύσκολα καθώς έχουν ήδη μαζευτεί 17 χιλιόμετρα. Στη είσοδο του μονοπατιού η κοπέλα απο τους εθελοντές μου δίνει κουράγιο λέγοντας μου οτι έμεινε 1 μόνο χιλιόμετρο. Ναι αλλά τι χιλιόμετρο σκέφτομαι. Δύσκολο. Σταματάω κανα δυο φορές να τεντώσω τα πόδια και συνεχίζω με πείσμα πια αφου σχεδόν τα κατάφερα. Λίγο πριν το καταφύγιο ακούω φωνές και κόσμο και βρίσκω δύναμη να επιταχύνω (δεν ξέρω πως???). Τελικά τερματίζω στις 2μιση περίπου ώρες, οχι οτι έχει σημασία για μένα σε αυτό το στάδιο ο χρόνος, αλλά πήγα καλύτερα απο οτι περίμενα.

Στον τερματισμό βλέπω έναν παλιό φίλο απο το βουνό ο οποίος με κοιτάει με απορία. "Τι κάνεις ρε τρελέ ??" Τρέχω τρέχω του λέω με  την ψυχή στο στόμα. Σύντομη κουβεντούλα και πάω να βρω τα παιδιά να δω πως πήγαν. Όλα καλά και ο πρώτος μου ορεινός ημιμαραθώνιος είναι πλέον γεγονός. Νοιώθω τόσο όμορφα που δεν γίνεται να το περιγράψω. Το κεφάλι μου τσιτωμένο απο την προσπάθεια και απο την ικανοποίηση. Ο πρώτος μου αγώνας σίγουρα θα μου μείνει αξέχαστος και σίγουρα θα αποτελέσει "ναρκωτικό" για την συνέχεια. Δεν ξέρω τι έφταιξε περισσότερο που ευχαριστήθηκα τόσο πολύ αυτόν τον αγώνα. Το χιονισμένο τοπίο, το οτι έτρεξα μαζί με ένα καλό μου φίλο (και μαζί με ένα νέο φίλο τον Τάσο), το γεγονός οτι τερμάτισα χωρίς να δυσκολευτώ όσο πίστευα... Μάλλον όλα μαζί συνετέλεσαν στο να τελειώσει αυτός ο αγώνας αφήνωντας μου τις καλύτερες εντυπώσεις. Πλέον μπορώ να σχεδιάζω τον επόμενο αγώνα. Η αρχή έγινε επιτυχώς και έρχεται συνέχεια. Φυσικά θα πρέπει να αναφέρω και την πολύ καλή δουλειά που έκανε ο Θεοχαρόπουλος για άλλη μια φορά φτιάχνοντας μια φοβερή διαδρομή και χαρίζοντας μας μια πολύ καλή εμπειρία. Περιμένω με ανυπομονησία τον επόμενο αγώνα που θα ετοιμάσει...

Η διαδρομή στο garmin