Brooks B17

Αρκετό καιρό έψαχνα για μια σέλα με την οποία μετά απο μεγάλες αποστάσεις πάνω της να μην χρειάζεται να βάζω πάγο στα ευαίσθητα σημεία... Στο rocky η σέλα επιλέχθηκε πάλι με γνώμονα την άνεση χωρίς όμως 100% επιτυχία. Βέβαια το rocky είναι και λίγο ποιο "άγριο" οπότε μια σέλα καναπές δεν θα του ταίριαζε και τόσο. Έτσι επιλέχθηκε η fizik gobi xm η οποία θεωρείτε από τις καλύτερες marathon σέλες. Θα τα πούμε άλλη φορά όμως για αυτή.

Έτσι στράφηκα προς αυτούς που κάνουν πολλλλλάάάάάά  χιλιόμετρα. Brevetαδες και τούριστ τούριστ. Όταν βλέπεις ότι ο άλλος είναι πάνω στην σέλα για 72 ώρες και κατεβαίνει απο το ποδήλατο και περπατάει σαν άνθρωπος, τότε μάλλον αυτή η σέλα είναι άνετη. Και φυσικά όποιο site ποδηλατο-τουρισμού κοιτάξεις όλοι μιλάνε για μια ΣΕΛΑ μόνο. BROOKS.
Αγγλική, δερμάτινη χειροποίητη, από το 1866 μέχρι τώρα αποτελεί φετίχ για όλους τους ρετρο-λάγνους. Σίγουρα υπάρχουν και άλλες εταιρείες που φτιάχνουν δερμάτινες σέλες, αλλά... δεν είναι brooks. Προφανώς τα τελευταία χρόνια η συγκεκριμένη εταιρεία έχει υπερτιμηθεί βέβαια με αποτέλεσμα ενώ οι σέλες της να έχουν μια σχετικά νορμάλ τιμή, τα διάφορα μπλιμπλίκια που βγάζει ώς αξεσουάρ είναι απλά από άλλο πλανήτη.

Ας πάμε τώρα στα της σέλας. Μετά απο αρκετό ψάξιμο και διάφορα reviews, ως επί το πλείστον θετικά, κατέληξα στην b17 σε χρώμα μελί.Η συγκεκριμένη είναι χωρίς ελατήρια και με βάρος γύρω στα 550 γραμμάρια. Αρκετά βαριά αλλά πιστέψτε με αξίζει κάθε γραμμάριο. Η τιμή της σχετικά ψιλή αλλά συγκριτικά με τις εξωτικές καρβουνό-σελο-λωρίδες νορμάλ. Το πακετάκι αγοράστηκε απο Αγγλία και σε 10 μερούλες ήταν σπίτι.

Πρώτη εντύπωση τρομερή αφού η κλασσική αγγλική λεπτομέρεια φαίνεται ακόμα και στην συσκευασία. Τρομερή ποιότητα μέχρι και στο κουτί της σέλας. Το μελί χρώμα από κοντά είναι ακόμα ποιο ωραίο από ότι στην οθόνη και πραγματικά αλλάζει την εικόνα του ποδηλάτου. Δεν είναι εκεί όμως το θέμα μας. Σε πολλά reviews είχα διαβάσει ότι οι δερμάτινες σέλες χρειάζονται αρκετά χιλιόμετρα μέχρι να "σπάσουν" και να γίνουν ουσιαστικά άνετες!!! Κάποιοι μάλιστα φτάσανε σε σημείο να τις δώσουν γιατί  ποτέ δεν έγιναν άνετες. Έτσι έχοντας στο μυαλό μου ότι οι πρώτες βόλτες θα ήταν επώδυνες την έβαλα πάνω στο kona και άρχισα τις διαδρομές.

Η πρώτη επαφή πάνω της είναι σαν να κάθεσαι σε κόντρα πλακέ. Δεν σου δίνει καμία αίσθηση άνεσης και αντίθετα δεν σε προϊδεάζει να κάνεις χιλιόμετρα. Αυτό όμως αλλάζει τελείως μετά από την πρώτη βόλτα. Το βάρος του σώματος μοιράζεται τέλεια πάνω και αρχίζει να παίρνει το σωστό σχήμα. Δεύτερη, τρίτη διαδρομή και συνολικά γύρω στα 200 χιλιόμετρα και δεν πιστεύω ότι υπάρχει τέτοια σέλα. Μετά από 120 χιλιόμετρα πονάει ο αυχένας μου, τα χέρια μου, τα πόδια μου αλλά ... .όχι ο κ@λος μου!!!! Είναι τρομερό να μην έχεις καμία μα καμία ενόχληση μετά από τόσες ώρες εκεί πάνω. Το δέρμα έχει αρχίσει ήδη να μαλακώνει και να παίρνει ένα ωραίο σκούρο χρώμα. Τελευταία δοκιμή 150 χιλιόμετρα Ελευσίνα - Νεμέα - Κόρινθος. ΤΙΠΟΤΑ. Δεν ασχολήθηκα καθόλου με το θέμα σέλα!!!! Πήγα στο σπίτι μου μετά απο 6 ώρες στο ποδήλατο χωρίς την παραμικρή ενόχληση, μούδιασμα ή πόνο. Και δεν είναι θέμα συνήθειας γιατί πλέον η Gobi στο rocky μου φαίνεται πολύ χειρότερη. Η Brooks είναι πραγματικά μαγική!!! Τώρα καταλαβαίνω γιατί βλέπω ποδήλατα περασμένων δεκαετιών και πάνω τους υπάρχει ακόμα μια brooks. Και φυσικά η συγκεκριμένη σέλα είναι αθάνατη. Αρκεί να τηρούνται κάποιοι βασικοί κανόνες. ΟΧΙ ΒΡΟΧΗ (από την δεύτερη βόλτα της την μούλιασα την κακομοίρα), κρέμα ανά τακτά διαστήματα και λίγο τέντωμα που και που.

Πλέον μπήκα και εγώ στο club των φανατικών και η b17 θα μετακομίσει στο sleipnir μαζί με ασορτί ταινία τιμονιού (εδώ μας τα χαλάει λίγο η brooks καθώς την έχει 55 ευρώ οπότε θα προτιμήσουμε μια fizik ιμιτασιόν στο ίδιο χρωματάκι...)


... Και πλέον να προσθέσω ότι μετά απο τα 205 χιλιόμετρα του brevet  ήταν σαν να καθόμουν σε καναπέ. Με πόνεσε ο αυχένας, με πόνεσαν τα χέρια, τα πόδια αλλά δεν με πόνεσε καμία στιγμή ο κ@λος μου!!! Η σελίτσα είναι απλά όνειρο!!!!