Η ιδέα των μπρεβέ ξεκινάει απο πολύ παλιά απο την Γαλλία καθώς αποτελεί διοργάνωση παλαιότερη και απο το το TDF. Δεν αποτελεί αγώνα με την ευρύτερη έννοια καθώς ανάλογα με την απόσταση (200,300,400,600,1200 χλμ) υπάρχει ένα προκαθορισμένο χρονικό όριο σύμφωνα με το οποίο ο τερματισμός θεωρείται έγκυρος. Απο εκεί και πέρα υπάρχει ελευθερία διαχείρισης του χρόνου απο τον κάθε συμμετέχοντα με μόνη υποχρέωση την έγκαιρη σφράγιση της κάρτας στα ενδιάμεσα κοντρόλ. Το πνεύμα σε αυτές τις διοργανώσεις συνήθως είναι εκδρομικό/φιλικό και η ταχύτητα επιτρέπει να απολαύσεις "κάπως" την διαδρομή. Αυτά περί μπρεβέ (για περισσότερες πλεροφορίες εδώ http://en.wikipedia.org/wiki/Randonneuring)...
Στα δικά μας τώρα.
Παρασκευή βράδυ ετοιμάζω το "μάχιμο" πλέον sleipnir με όλα του τα εξτρά καλούδια (λασπωτήρες, τσαντάκια σέλας, φώτα κτλ κτλ) και φυσικά τελευταία στιγμή ανακαλύπτω οτι έχω χάσει το ανταπτοράκι για το gps!!@#!@#$@#$@# Ευτυχώς υπάρχει το roadbook το οποίο είναι αρκετά αναλυτικό.
Ετοιμάζω απο το βράδυ ρούχα, φαγητά και λοιπά μπλι-μπλικια και ευτυχώς έχω φτιάξει απο το πρωί checklist την οποία έχω κολλήσει στην πόρτα αλλά ΚΑΙ ΣΤΟ ΓΚΑΡΑΖ!!!! Σίγουρα δεν θέλω να φτάσω στην εκκίνηση και να ανακαλύψω ότι δεν έχω πάρει φώτα πχ... Σωτήρια η λίστα λοιπόν για εμάς που φλερτάρουμε με τον Γερμανό!!!
Την παλεύω μπας και κοιμηθώ λίγο νωρίς αλλά κλασσικά θα καταφέρω να πάω στο κρεβάτι κατά τις 1 το βράδυ. Δυστυχώς γύρω στις 3 ξυπνάμε και ανακαλύπτουμε ότι ο ΤΤ έχει υψηλό πυρετό οπότε το βρε βρε αυτομάτως ακυρώνεται. ΟΜΩΣ η καταπληκτική συζηγούλα μου για άλλη μια φορά με προτρέπει να πάω αν μέχρι το πρωί του έχει πέσει ο πυρετός και θα την παλέψει μόνης της (ΗΡΩΑΣ!!!!!!!). Πέφτω να κοιμηθώ λίγο ακόμα και σκέφτομαι να το αποφασίσω το πρωί ανάλογα με το πως θα είναι ο ΤΤ. Έτσι το πρωί αφού ο πυρετός έχει πέσει στον μικρό ετοιμάζομαι και ξεκινάω. Μαύρα μεσάνυχτα έξω και φτάνω στην Ελευσίνα σχετικά νωρίς. Η παραλία έχει γεμίσει με κολάν... Λες και άνοιξε το τριώδιο ποιο νωρίς απο το προβλεπόμενο και βγήκαν όλοι για πρόβα (εννοείται και εγώ μέσα). Ο καιρός δείχνει καλές προθέσεις παρά την βραδυνή μπόρα.
Ετοιμάζω το άλογο, σφραγίζω κάρτα και ξεκινάω μαζί με Παναγιώτη και Ελένη για το Μελετάκι. Μόλις βγαίνουμε απο την άχαρη Μάντρα και αρχίζουμε να ανηφορίζουμε προς Αγ. Μελέτιο η πρωινή υγρασία και μια ωραία καταχνιά δίνει μια μαγική αίσθηση στο τοπίο. Τόσο μαγική που η ανηφόρα τελειώνει πριν καλά καλά την καταλάβω. Μυρωδιές και ήχοι χωριού μόλις λίγα λεπτά μακρυά από τον χαμό. Με τα παιδιά χωρίζουμε λόγω "υδρευτικού" θέματος και συννενοούμαστε να βρεθούμε παρακάτω. Έτσι ξεκινάω την κατάβαση μόνος μου με θέα την θάλασσα. Το κομμάτι αυτό πολύ όμορφο αλλά θέλει προσοχή γιατί οι λακουβάρες και κάτι κάθετα κοψίματα περιμένουν να σε στείλουν στο χαντάκ (δυστυχώς έτσι χτύπησε μια κοπέλα ευτυχώς ελαφριά). Σε ελάχιστο χρόνο έχω φτάσει στην εθνική και ο φόβος μου για τον αυχένα επιβεβαιώνεται. Αν και όχι τόσο έντονος όσο το φοβόμουνα, κάνω μερικές διατάσεις και συνεχίζω. Εδώ να αναφέρω ότι καταπάτησα ένα μεγάλο ΝΟΜΟ που λέει ποτέ λίγο πριν από έναν αγώνα μην αλλάξεις ποδήλατο, παπούτσια, φαγητό κτλ. Εγώ δεν άντεξα και άλλαξα ποδήλατο με αποτέλεσμα να μην προλάβω να προσαρμοστώ αρκετά πάνω του. Ευτυχώς η ενόχληση δεν είναι πολύ έντονη και συνεχίζω κανονικά. Όλη η υπόλοιπη διαδρομή μέχρι τον Ισθμό γίνεται μοναχικά καθώς δεν καταφέραμε να βρεθούμε με τα παιδιά. Εκεί σφραγίζω και πετυχαίνω ένα πούλμαν με ορειβάτες του ΕΟΣ Αχαρνών που θα πηγαίνανε στην Ζήρεια. Σε κάποια άλλη φάση μπορεί να τους ζήλευα, όχι τώρα όμως. Ακολουθεί συνεχόμενη ανάβαση απο Χιλιομόδι, Αγ. Βασίλειο μέχρι Νεμέα. Και εδώ μόνος μου αφού προτιμώ να πηγαίνω με χαλαρό ρυθμό και να ευχαριστιέμαι την διαδρομή παρά να πατάω για να πιάνω την ρόδα του μπροστινού. Τα τοπία όμορφα και ευτυχώς η κίνηση στον δρόμο δεν είναι τόσο χάλια. Πόσο διαφορετικά είναι να κινείσαι με το ποδήλατο!!! Ακόμα και σε έναν "αγώνα" έχεις χρόνο να δεις και να μυρίσεις πράγματα που με το αυτοκίνητο ή την μηχανή απλά χάνεις. Η ανηφόρα με σταθερό ρυθμό βγαίνει εύκολα και στάση στον άγιο Βασίλειο για την γνωστή τυρόπιτα η οποία όντως ήταν ΤΡΟΜΕΡΗ!!!
Μέχρι εκεί η τροφοδοσία μου πήγαινε αρκετά καλά αφού ανά ώρα περίπου έτρωγα και κάτι εναλλάσσοντας αλμυρό με γλυκό και νερό με ισοτονικό. Οι χειροποίητες μπαρίτσες βρώμης που φτιάξαμε το προηγούμενο βράδυ είναι ΟΝΕΙΡΟ!!! Επίσης ένα τοστάκι γαλοπούλας και την μισή τυροπιτούλα και είμαστε κομπλέ απο θερμίδες. Στην Νεμέα σφράγισμα και μερικές διατάσεις και ξεκινάω μαζί με τον Βαγγέλη να κατεβούμε μαζί μέχρι Βραχάτι. Η διαδρομή φανταστική αλλά και εδώ θέλει προσοχή γιατί ο δρόμος είναι χάλια. Ηρεμία απόλυτη για αρκετή ώρα με τους αμπελώνες δεξιά και αριστερά του δρόμου. Ηρεμία μέχρι να φτάσουμε στην παλαιά εθνική οδό και να κατευθυνθούμε προς Λέχαιο. Εκεί βλαστήμησα την ώρα και την στιγμή. Μια ο κόντρα αέρας και μια τα αυτοκίνητα που περνάγανε ξυστά απο δίπλα μας. Ευτυχώς πολύ σύντομα φτάσαμε στο Λέχαιο όπου σφραγίσαμε, φάγαμε πάλι το κάτιτις μας και βουρ για ισθμό.
Το περίεργο είναι ότι ενώ στην αρχή ανά ώρα κάτι με ενοχλούσε (αυχένας, χέρια, γόνατα κτλ) τώρα νοιώθω μια χαρά και δεν έχω πουθενά καμία ενόχληση. Αυτό μάλλον οφείλεται σε τρελό πάρτυ που έχουν στήσει οι ενδορφίνες μου. Να'ναι καλά.
Φτάνουμε λοιπόν στον Ισθμό και εκεί πετυχαίνουμε και κάποια άλλα παιδιά να την έχουν πέσει σε κάτι σουβλάκια. Ρε λες??? Μα είναι αντι-αθλητικό φαγητό... Και επειδή ο οργανισμός χρειάζεται και τις πρωτεϊνες του χτυπάμε 2-3 καλαμάκια έκαστος με εξτρά αλατάκι για τις κράμπες. Με το ζόρι κρατήθηκα να μην χτυπήσω και παγωμένη μπυρίτσα η οποία ταίριαζε γάντι. Η επιστροφή θα γίνει με παρεούλα 4-5 άτομα χαλαρά και ενώ αρχικά φοβόμασταν οτι θα μας ταλαιπωρήσει ο αέρας και η συσσωρευμένη κούραση, πήγε ανέλπιστα καλά. Η κακιά σκάλα με το ηλιοβασίλεμα πίσω μας ήταν πραγματικά όλο το ΜΠΡΕΒΕΤ!! Χωρίς πολύ κίνηση και με τον θόρυβο της εθνικής να ακούγεται απο πάνω το τοπίο ήταν εξωπραγματικό. Εννοείται φώτα δυνατά και γιλέκο. Για την ιστορία πέτυχα δυο τυπάκια χωρίς φώτα, χωρίς γιλέκο και με σκούρα ρούχα, να αναβαίνουν τις τελευταίες ανηφόρες πριν τα διυλιστήρια. Δεν τους έβλεπα μέχρι που έφτασα ελάχιστα κοντά τους!!! Απλά ήταν τυχεροί
 |
| Vaggos, ThanSpiliot, Abraxas, Pg2 |
Τα τελευταία χιλιόμετρα έκοψα ρυθμό γιατί ήθελα λιιιιιγο ακόμα. Η ψυχολογία στα ύψη και οι ενδορφίνες χοροπηδάνε. Τερματισμός και άλλος ένας στόχος επιτεύχθηκε με πολύ καλές εντυπώσεις.
Δεν νοιώθω ιδιαίτερα ταλαιπωρημένος (πχ όπως στον Μαραθώνιο) παρόλο που ήμουν στο τιμόνι περίπου 11 ώρες. Και εννοείται ότι δεν έχω καμία ενόχληση απο την αγαπημένη μου σέλα!!!!
Δύο εικόνες μου μείνανε απο αυτό το μπρεβε.
Ένας 50αρης με ένα αγωνιάρικο colnago και look πρωταθλητή ο οποίος έκανε τον αγώνα μαζί με ένα alfa romeo (απλά τον βοηθούσε λίγο στις ανηφόρες χααχαχαχαχα) το οποίο κινούνταν στον δρόμο επικίνδυνα αργά και δεξιά για τους υπόλοιπους
και ένα παλικάρι στην Κακιά Σκάλα ο οποίος άφησε το ποδήλατο στην άκρη και έκατσε στο πεζούλι να χαζέψει το υπέροχο ηλιοβασίλεμα!!!
Πάμε για το 300αρι τώρα ? ? ? Θα δείξει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου