Εδω και αρκετές μέρες σπάω το κεφάλι μου αν 'πρεπει' ή οχι να τρέξω στον ημι-μαραθώνιο βουνού στην Πάρνηθα. Απο την μια θέλω να δοκιμάσω ένα αγώνα βουνού απο την άλλη δεν είχα τρέξει ούτε 100 μέτρα σε καθαρό μονοπάτι. Το μόνο βουνό που έτρεχα ήταν στο Ποικίλο με ελάχιστο μονοπάτι και κυρίως δασικό. Και φυσικά με πολύ λιγότερες υψομετρικές. Ακόμα και τα 21 χιλιόμετρα είναι αρκετά στο σύνολο αφού το μέγιστο που έχω φτάσει είναι τα 13. Έτσι αποφάσισα να κάνω ένα μικρό crash test για να δω πως θα τα πάω σε μια βουνίσια προπόνηση στην Πάρνηθα, με μικρότερο μήκος και υψομετρικές, αλλά αρκετή δυσκολία.
Η διαδρομή βρέθηκε και αποφασίστηκε μετά απο ένα σχετικό ψάξιμο. Θα ξεκινούσα απο Θρακομακεδόνες ανεβαίνοντας 600 μέτρα υψομετρική μέχρι την Κορομηλιά και απο εκεί στο Φλαμπούρι και πίσω. Σύνολο γύρω στα 11.5 χιλιόμετρα και καμια 700αρα υψομετρική. Σχεδιάστηκε στο toponavigator λοιπόν και ready to go. Κυριακή πρωινό ξύπνημα με τον Τετέ στο κρεβάτι και καμία όρεξη να σηκωθώ. Το 8 το προσπεράσαμε τάχιστα, το ίδιο και το 9 και εκεί γύρω στις 10 παρά έκανα την καρδιά μου πέτρα και σηκώθηκα. Ο καιρός αρχικά με ήλιο αλλά δροσούλα και κάποια σύννεφα στο βάθος. Γύρω στις 10:30 βρίσκομαι λοιπόν στην είσοδο του μονοπατιού και είμαι έτοιμος για την δοκιμή. Σκέφτομαι να κάνω ζέσταμα αλλά κοιτάζοντας γύρω γύρω τα σπίτια αποφασίζω να το παρακάμψω (μέγα λάθος). Ξεκινάω λοιπόν χωρίς ζέσταμα το μονοπάτι το οποίο απο την αρχή του είναι καρα-ανηφορικό και με πολύ πέτρα. Ουυυπς καμία σχέση με οτι είχα τρέξει μέχρι τώρα. Κλασσικό μονοπάτι της Πάρνηθας σχετικά στενό με αρκετή κροκάλα και σαθρό σε ορισμένα σημεία.
Οι πρώτες σκέψεις αρνητικές αφού στα 500 μέτρα οι παλμοί έχουν φτάσει ήδη τους 180. "Που πάς ρε Καραμήτρο" σκέφτομαι που θες και ημι-μαραθώνιο και κοιτάζοντας μπροστά την ανηφόρα το δουλεύω αρκετά να γυρίσω πισω. Σταματάω να ρίξω λίγο τους παλμούς και συνεχίζω λίγο ποιο συντηρητικά, περπατώντας κάποια κομμάτια τα οποία είναι τρελά ανηφορικά. Πετυχαίνω την πρώτη παρέα πεζοπόρων με τους οποίους χαιρετιόμαστε και κάνουν άκρη για να μην μου "κόψουν" το ρυθμό. Χαχαχα που να ήξεραν οτι ήταν ήδη κομμένος. "Είδες τα νιάτα" λέει μια κυρία σχετικά μεγάλη σε ηλικία και μου αναπτερώνει το ηθικό. Οι γάμπες έχουν αρχίσει και καίνε αλλά η αναπνοή βρίσκεται σε καλύτερη κατάσταση. Αναγκάζομαι συχνά να σταματήσω για μερικά δευτερόλεπτα για να επανέλθουν οι παλμοί. Έχω κάνει περίπου 3 χιλιόμετρα και σίγουρα είναι τα δυσκολότερα που έχω τρέξει ποτέ. Ειδικά η αρχική ανάβαση μου θύμισε τα Βαρδούσια και συγκεκριμένα το ξεκίνημα απο τον Αθανάσιο Διάκο όπου δεν προλαβαίνεις να πάρεις ανάσα και είσαι στις 30 μοίρες ανηφόρα συνεχόμενη. Μετά απο λίγο βγαίνω στον δασικό και συνεχίζω απέναντι σε ποιο ήπια ανηφόρα αλλά σε μαγευτικό τοπίο. Το έδαφος κάτω είναι ποιο μαλακό χωρίς τόση πέτρα και πιάνω ένα καλό ρυθμό χωρίς να σταματάω. Φτάνω στην βρύση της Κορομηλιάς και συνεχίζω το φανταστικό μονοπάτι που πάει για Μόλα. Απο τα ωραιότερα μονοπάτια της Πάρνηθας. Ή ιδέα του ημιμαραθωνίου εκεί που είχε βγει τελείως απο το μυαλό μου επανέρχεται ποιο έντονη. Επιστροφή απο Κορομηλιά και μπαίνω σε έντονα ανηφορικό μονοπάτι για πηγή Κυράς και καταφύγιο Φλαμπούρι. Στο μονοπάτι αρκετός κόσμος καθώς επίσης και τα παιδιά της ΕΟΔ. Φτάνω στο Φλαμπούρι με την ψυχή στο στόμα κυριολεκτικά, αναστροφή και πίσω το μονοπάτι προς τα κάτω. Λίγο παραπέρα πετυχαίνω την ΕΟΔ σε άσκηση να κουβαλάει τραυματία προς το καταφύγιο. Ο τραυματίας φαινόταν πολύ άνετος. Οι ΕΟΔητες πάλι παλεύανε να περάσουν το φορείο απο το δύσκολο ανηφορικό μονοπάτι. Αυτά τα παιδιά πραγματικά ήρωες. Συνεχίζω τον δρόμο μου προς τα κάτω, έχωντας μεγάλο άγχος για τον πόνο στο γόνατο. Φόρεσα δοκιμαστικά την επιγονατίδα και φαίνεται να κάνει δουλειά. Θα δείξει την επόμενη μέρα. Το κατέβασμα αρκετά κουραστικό για τα πόδια και σε συνδιασμό με την βροχή της προηγούμενης μέρας που έχει φτιάξει ωραίες γλύστρες, θέλει πολύ πολύ προσοχή. Τελικά φτάνω στην διαστάυρωση για το Φλαμπουράκι και μου έμεινε πολύ λίγο μέχρι το αμάξι. Το αριστερό γόνατο αρχίζει και ψιλοδιαμαρτύρεται, οχι τόσο στο πλαϊ όσο στο κέντρο της επιγονατίδας. Το δεξί καμία ενόχληση.
Φτάνω τελικά στο αμάξι μετά απο 1ώρα και 46 λεπτά τρεξίματος και 2:05 συνολικού χρόνου. 11.45 χιλιόμετρα και 666 ($#@#$@#$@#$) μέτρα υψομετρική ανάβαση. Μόλις τελείωσε η πρώτη καθαρά ορεινή προπόνηση. Σίγουρα το πρώτο κομμάτι της ανηφόρας ήταν πολύ απαιτητικό και το προσπάθησα με λάθος στρατηγική με αποτέλεσμα να "καώ" πολύ σύντομα. Παρόλα αυτά η διαδρομή δεν με εξουθένωσε σε σημείο που να τα παρατήσω (αν και το σκέφτηκα σε κάποια σημεία). Τα salomon πραγματικό διαμάντι για τέτοιες διαδρομές αποροφούν τα πάντα στο μέγιστο και δεν με χτύπησαν ούτε για πλάκα. Στο σπίτι εννοείται οτι μπήκε πάγος 3-4 φορές στο υπόλοιπο της ημέρας και περιμένουμε να δούμε πως θα είναι τα πόδια την επόμενη μέρα. Η ετυμηγορία δεν έχει βγει ακόμα για τον αγώνα αλλά νομίζω οτι θα τον δοκιμάσω. Και σίγουρα θα βάλω στις προπονήσεις μου κομμάτια στην Πάρνηθα!!!
Η διαδρομή στο garmin/connect
Οι πρώτες σκέψεις αρνητικές αφού στα 500 μέτρα οι παλμοί έχουν φτάσει ήδη τους 180. "Που πάς ρε Καραμήτρο" σκέφτομαι που θες και ημι-μαραθώνιο και κοιτάζοντας μπροστά την ανηφόρα το δουλεύω αρκετά να γυρίσω πισω. Σταματάω να ρίξω λίγο τους παλμούς και συνεχίζω λίγο ποιο συντηρητικά, περπατώντας κάποια κομμάτια τα οποία είναι τρελά ανηφορικά. Πετυχαίνω την πρώτη παρέα πεζοπόρων με τους οποίους χαιρετιόμαστε και κάνουν άκρη για να μην μου "κόψουν" το ρυθμό. Χαχαχα που να ήξεραν οτι ήταν ήδη κομμένος. "Είδες τα νιάτα" λέει μια κυρία σχετικά μεγάλη σε ηλικία και μου αναπτερώνει το ηθικό. Οι γάμπες έχουν αρχίσει και καίνε αλλά η αναπνοή βρίσκεται σε καλύτερη κατάσταση. Αναγκάζομαι συχνά να σταματήσω για μερικά δευτερόλεπτα για να επανέλθουν οι παλμοί. Έχω κάνει περίπου 3 χιλιόμετρα και σίγουρα είναι τα δυσκολότερα που έχω τρέξει ποτέ. Ειδικά η αρχική ανάβαση μου θύμισε τα Βαρδούσια και συγκεκριμένα το ξεκίνημα απο τον Αθανάσιο Διάκο όπου δεν προλαβαίνεις να πάρεις ανάσα και είσαι στις 30 μοίρες ανηφόρα συνεχόμενη. Μετά απο λίγο βγαίνω στον δασικό και συνεχίζω απέναντι σε ποιο ήπια ανηφόρα αλλά σε μαγευτικό τοπίο. Το έδαφος κάτω είναι ποιο μαλακό χωρίς τόση πέτρα και πιάνω ένα καλό ρυθμό χωρίς να σταματάω. Φτάνω στην βρύση της Κορομηλιάς και συνεχίζω το φανταστικό μονοπάτι που πάει για Μόλα. Απο τα ωραιότερα μονοπάτια της Πάρνηθας. Ή ιδέα του ημιμαραθωνίου εκεί που είχε βγει τελείως απο το μυαλό μου επανέρχεται ποιο έντονη. Επιστροφή απο Κορομηλιά και μπαίνω σε έντονα ανηφορικό μονοπάτι για πηγή Κυράς και καταφύγιο Φλαμπούρι. Στο μονοπάτι αρκετός κόσμος καθώς επίσης και τα παιδιά της ΕΟΔ. Φτάνω στο Φλαμπούρι με την ψυχή στο στόμα κυριολεκτικά, αναστροφή και πίσω το μονοπάτι προς τα κάτω. Λίγο παραπέρα πετυχαίνω την ΕΟΔ σε άσκηση να κουβαλάει τραυματία προς το καταφύγιο. Ο τραυματίας φαινόταν πολύ άνετος. Οι ΕΟΔητες πάλι παλεύανε να περάσουν το φορείο απο το δύσκολο ανηφορικό μονοπάτι. Αυτά τα παιδιά πραγματικά ήρωες. Συνεχίζω τον δρόμο μου προς τα κάτω, έχωντας μεγάλο άγχος για τον πόνο στο γόνατο. Φόρεσα δοκιμαστικά την επιγονατίδα και φαίνεται να κάνει δουλειά. Θα δείξει την επόμενη μέρα. Το κατέβασμα αρκετά κουραστικό για τα πόδια και σε συνδιασμό με την βροχή της προηγούμενης μέρας που έχει φτιάξει ωραίες γλύστρες, θέλει πολύ πολύ προσοχή. Τελικά φτάνω στην διαστάυρωση για το Φλαμπουράκι και μου έμεινε πολύ λίγο μέχρι το αμάξι. Το αριστερό γόνατο αρχίζει και ψιλοδιαμαρτύρεται, οχι τόσο στο πλαϊ όσο στο κέντρο της επιγονατίδας. Το δεξί καμία ενόχληση.Φτάνω τελικά στο αμάξι μετά απο 1ώρα και 46 λεπτά τρεξίματος και 2:05 συνολικού χρόνου. 11.45 χιλιόμετρα και 666 ($#@#$@#$@#$) μέτρα υψομετρική ανάβαση. Μόλις τελείωσε η πρώτη καθαρά ορεινή προπόνηση. Σίγουρα το πρώτο κομμάτι της ανηφόρας ήταν πολύ απαιτητικό και το προσπάθησα με λάθος στρατηγική με αποτέλεσμα να "καώ" πολύ σύντομα. Παρόλα αυτά η διαδρομή δεν με εξουθένωσε σε σημείο που να τα παρατήσω (αν και το σκέφτηκα σε κάποια σημεία). Τα salomon πραγματικό διαμάντι για τέτοιες διαδρομές αποροφούν τα πάντα στο μέγιστο και δεν με χτύπησαν ούτε για πλάκα. Στο σπίτι εννοείται οτι μπήκε πάγος 3-4 φορές στο υπόλοιπο της ημέρας και περιμένουμε να δούμε πως θα είναι τα πόδια την επόμενη μέρα. Η ετυμηγορία δεν έχει βγει ακόμα για τον αγώνα αλλά νομίζω οτι θα τον δοκιμάσω. Και σίγουρα θα βάλω στις προπονήσεις μου κομμάτια στην Πάρνηθα!!!
Η διαδρομή στο garmin/connect
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου