Φιουυυυυυ....
Όταν ο Θεοχαρόπουλος βαφτίζει μια διοργάνωση άθλο, τότε να είστε σίγουροι ότι πρόκειται για άθλο. Έτσι λοιπόν Κυριακή πρωί αρκετοί δρομο-ποδηλάτες άρχισαν να μαζεύονται στο Φλαμπούρι με σκοπό να δοκιμάσουν την τύχη τους στα 15χλμ ορεινό τρέξιμο και 30χλμ ορεινό ποδήλατο (έτσι έλεγε η προκήρυξη τουλάχιστον). Έτσι και εγώ απο νωρίς βρίσκομαι στο Φλαμπούρι και το πρώτο πράγμα που παρατηρώ είναι οτι έχει ποοοοολλυυυυυυυυ λάσπη!!!! Παίρνουμε νουμεράκι και η Μαρίνα με ρωτάει αν θέλω να μου πει για την διαδρομή ή αν θέλω να είναι έκπληξη. Το αφήνω για έκπληξη γιατί πολύ μου αρέσουν οι εκπλήξεις.
Επειδή ήταν ο πρώτος συνδιασμένος αγώνας που τρέχω είχα λίγο άγχος αν θα προλάβω την αλλαγή πριν την εκκίνηση. Έτσι έχω βάλει όλα τα ποδηλατικά σε ετοιμότητα μέσα στο αυτοκίνητο και το ποδηλατάκι έτοιμο προς αναχώρηση. Σιγά σιγά μαζεύεται αρκετός κόσμος παρά τις όχι και τόσο καλές καιρικές συνθήκες, αν και το πρωί ήταν καλύτερα απο το μεσημέρι. Στριμωχνόμαστε λοιπόν στην αφετηρία και μπαμ και μπουμ οι κουμπουριές ξεκινάμε το κουτρουβάλιασμα. Η διαδρομή πολύ ωραία και το κατηφορικό κομμάτι το είχα ξανακάνει σε προπόνηση οπότε δεν ήταν έκπληξη. Χωρίς πολλά ανεβα-κατέβα αυτή την φορά παρά μόνο μια συνεχόμενη κατάβαση προς Θρακομακεδόνες και απο εκεί μια συνεχόμενη ανάβαση απο Χούνη... Την Χούνη την είχα ανέβει πολλές φορές στο παρελθόν ποτέ όμως δεν προσπάθησα να την ανέβω τρέχοντας. Εχτές το έκανα λοιπόν και μπορώ να πω οτι ενθουσιάστηκα. Αν και αρκετά δύσκολη ανάβαση, με αρκετό περπάτημα για μένα, ειδικά προς το τέλος πριν βγούμε στο δρόμο για το Φλαμπούρι, σίγουρα αποζημιώνει με το υπέροχο τοπίο. Ένα ψιλόβροχο που έπιασε στην ανάβαση μάλλον περισσότερο καλό έκανε παρά κακό. Λίγο άγχος με τον χρόνο γιατί απο την μια ήθελα να πάω αρκετά χαλαρά για να έχω δυνάμεις και για το ποδήλατο, απο την άλλη ήθελα να προλάβω την αλλάγη καθώς θα είχα μόνο 20-30 λεπτά στην διάθεση μου. Έτσι στο 2ωρο περίπου βγήκα στον τελευταίο ανήφορο για το Φλαμπούρι και είδα οτι ήδη είχαν αρχίσει το ζέσταμα οι ποδηλάτες. Γρήγορα μέχρι τερματισμό και επιστροφή στο αυτοκίνητο για αλλαγή. Στα πεταχτά τρώω κάτι σταφιδο-αμύγδαλα και μια μπανάνα αλλάζω και είμαι οριακά πάνω στο ποδήλατο για την εκκίνηση. Ούτε διατάσεις ούτε τίποτα. Μια και καλή στο τέλος.
Ο Θεοχαρόπουλος μας ανακοινώνει την διαδρομή για το ποδήλατο και με πιάνουν τα γέλια. Είναι τρελός. Ένα μέρος της διαδρομής το είχαμε κάνει πριν 2-3 χρόνια με δυο τρεις φίλους απο το cyclist-friends και είχαμε βλαστημήσει την ώρα και την στιγμή (κατά βάθος μας άρεσε πάρα πολύ...). Συγκεκριμένα κατεβαίνει στο Λυμοικό και απο εκεί ποδηλατάκι στους ώμους για αρκετή ώρα μέσα στα βράχια μέχρι να βγούμε στο Σαλονίκη. Και απο εκεί μια ωραιότατη ανηφόρα μέχρι Μόλα και τελικά Φλαμπούρι. Αυτό σε συνδυασμό με το μονοπάτι κάτω απο το Μπάφι αλλά και αυτό που βγάζει στην Μόλα σίγουρα ήταν μια πολύ extreme διαδρομή 30 χιλιομέτρων. Άλλωστε ο Θεοχαρόπουλος γνωρίζει καλά πως να κάνει μια διαδρομή 30 χιλιομέτρων πραγματικό ΑΘΛΟ!!! Δίνεται λοιπόν η εκκίνηση και μαζί ξεκινάει και η βροχή. Προς στιγμήν σκέφτομαι ουπς μαλακία η βερμουδίτσα τελικά αλλά πλέον είναι αργά... Το πρώτο κομμάτι μέχρι να βγούμε στην άσφαλτο για Μπάφι γίνονται οι πρώτες λασπομαχίες καθώς έχει αρκετό νερό αλλά ευτυχώς η λάσπη δεν είναι παχιά και απλά μας κάνει όλους καφέ χωρίς να κολλάει στα ποδήλατα. Φτάνουμε Μπάφι και μπαίνουμε στο μονοπάτι για το ξενοδοχείο (απο τα ομορφότερα μονοπάτια της Πάρνηθας πριν καεί!!!) που κινείται κάτω απο την άσφαλτο. Το μονοπάτι στην αρχή είναι ρεματιά και αναγκαστικά κάποιοι ξεκαβαλάνε τα ποδήλατα ενω κάποιοι το παλεύουν και πέφτουν σε αυτούς που ξεκαβάλησαν. Κοινώς γίνεται του καβαλήματος. Λίγο ποιο κάτω το μονοπάτι ανοίγει λιγάκι οπότε σπάνε γκρουπάκια και τα πράγματα είναι κάπως καλύτερα. Η βροχή πλέον πέφτει κανονικότατα με λίγο αεράκι για γούστα. Βγαίνουμε στην άσφαλτο και κούτσα κούτσα φτάνουμε στο μονοπάτι που οδηγεί στην Μόλα. Πολύ σωστά ο Γιάννης έβαλε όριο στην διαδρομή την 1 ώρα για την Μόλα διαφορετικά θα είχε διανυκτέρευση με ελάφια... Σκέφτομαι μήπως να πάω ποιο σιγά για να χάσω την 1 ώρα.??? Μπαααααα. Το μονοπάτι για την Μόλα είναι πανέμορφο και αρκετά τεχνικό και με πολύ λάσπη. Τα λασπολάστιχα που έβαλα τελικά εχτές ήταν σοφή επιλογή καθώς κρατάνε αρκετά καλά ακόμα και στις πέτρες που γλυστράνε τρελά. Βγαίνουμε στην Μόλα μετά απο ένα διασκεδαστικό roller coaster και μας ενημερώνει ο Γιάννης οτι είμαστε εντός ορίου οπότε συνεχίζουμε. Ακολουθεί συνεχόμενη κατηφόρα στον δασικό που βγάζει στο Λοιμικό με το κρύο να αρχίζει να γίνεται αισθητό.
Φτάνουμε στο Λοιμικό και μπαίνουμε σε ένα ημι-ποδηλατίσιμο μονοπάτι που μας βγάζει σε ένα πλάτωμα με πηγή απο όπου ξεκινάει το κουβάλημα. Το κουβάλημα αρκετά δύσκολο μετά απο τόσα χιλιόμετρα, αλλά καθώς έχουμε μαζευτεί ένα γκρουπάκι με 5-6 ποδηλάτες το διασκεδάζουμε και βρίζουμε όλοι την τύχη μας και φυσικά τον Γιάννη που σχεδίασε την διαδρομή. Μετά απο αρκετή ώρα ανακαλύπτουμε οτι έχουμε κάνει μόλις 1 χιλιόμετρο σπρώχνοντας και μας μένουν άλλα 12-13 ανηφορικά. Με αυτά και άλλα βγήκαμε σε ίσιωμα στο Σαλονίκη και πολύ το χαρήκαμε μέχρι που πέσαμε στον πρώτο βούρκο. Εκεί έπεσε το γέλιο της αρκούδας. Η λάσπη ήταν παντού στην κυριολεξία. Το ποδήλατο πρέπει να είχε φτάσει τα 20 κιλά απο την λάσπη και οι τροχοί γύριζαν με το ζόρι. Δεν κάνω λόγο για φρένα και ταχύτητες. Κολλημένος στον μεσαίο δίσκο και παρακαλάω να μην στραβώσει το νύχι. Δεξιά και αριστερά παιδιά που είτε έσπασε αλυσίδα απο την λάσπη είτε πολύ απλά στόμωσε η ρόδα και δεν τσούλαγε. Εγω ευχαριστώ τους Καναδούς της rocky mountain που φτιάχνουν τα ποδήλατα τους για πολυυυυ λάσπη και συνεχίζω κούτσα κούτσα με τα πόδια να αρχίζουν να βαραίνουν. Πετυχαίνω τον Φώτη, πιλότο στα Agusta Bell της πολεμική αεροπορίας και πιάνουμε κουβεντούλα για να βγει ποιο εύκολα η ανάβαση. Δρομέας με αρκετά χρόνια εμπειρία και πρόσφατα και ποδηλάτης. Η ανηφόρα φαίνεται ατελείωτη και στο μυαλό μου έχουν αρχίσει και γυρνάνε τα παστέλια που τελικά δεν πήρα μαζί μου αλλά τα άφησα στο αυτοκίνητο. Νομίζω οτι έχω αρχίσει να πεινάω, να κρυώνω και να θέλω την μαμά μου... Σε λίγο βλέπουμε το Γιάννη να κατεβαίνει με το τζίπ για να παραλάβει κάποιους που εγκατέλειψαν. Με πολύ κόπο φτάνουμε στην άσφαλτο της Μόλας και ξεκινάμε για το Φλαμπούρι. Είμαστε πολύ κοντά αλλά όσο σε κάθε στροφή βλέπω οτι η ανηφόρα συνεχίζεται νοιώθω περισσότερο εξαντλημένος. Δεν νοιώθω πουθενά πόνο (προς το παρόν) απλά κρυώνω και πεινάω. Μετά απο λίγο πιάνουμε την τελευταία ανηφόρα για το καταφύγιο και ενώ την σκεφτόμουν σαν κακό δαίμονα βγαίνει σχετικά εύκολα. Υπάρχει φαϊ στο αυτοκίνητο βλέπεις... Επιτέλους φτάνω στον τερματισμό. Γρήγορα στο αυτοκίνητο και αφου βγάλω όλα τα λασπόρουχα κάθομαι να ρίξω λίγο ανάσες και να φάω οτι υπάρχει (ευτυχώς είχα προνοήσει και υπήρχαν αρκετά αλλιώς θα έτρωγα το τιμόνι σίγουρα). Ένας άθλος τελείωσε επιτυχώς και όσο και να μην φαίνεται στην παραπάνω περιγραφή, τον καταευχαριστήθηκα.
Σήμερα πονάω σε μέρη που ουδεμία σχέση έχουν με το τρέξιμο και το ποδήλατο. Ας είναι καλά ο Θεοχαρόπουλος που φρόντισε για αυτό με το παραπάνω. Πλέον δεν θα χάνω αγώνα του και ας πονάω έτσι την επόμενη μέρα. Αυτά λοιπόν απο τον Άθλο
Όταν ο Θεοχαρόπουλος βαφτίζει μια διοργάνωση άθλο, τότε να είστε σίγουροι ότι πρόκειται για άθλο. Έτσι λοιπόν Κυριακή πρωί αρκετοί δρομο-ποδηλάτες άρχισαν να μαζεύονται στο Φλαμπούρι με σκοπό να δοκιμάσουν την τύχη τους στα 15χλμ ορεινό τρέξιμο και 30χλμ ορεινό ποδήλατο (έτσι έλεγε η προκήρυξη τουλάχιστον). Έτσι και εγώ απο νωρίς βρίσκομαι στο Φλαμπούρι και το πρώτο πράγμα που παρατηρώ είναι οτι έχει ποοοοολλυυυυυυυυ λάσπη!!!! Παίρνουμε νουμεράκι και η Μαρίνα με ρωτάει αν θέλω να μου πει για την διαδρομή ή αν θέλω να είναι έκπληξη. Το αφήνω για έκπληξη γιατί πολύ μου αρέσουν οι εκπλήξεις.
Επειδή ήταν ο πρώτος συνδιασμένος αγώνας που τρέχω είχα λίγο άγχος αν θα προλάβω την αλλαγή πριν την εκκίνηση. Έτσι έχω βάλει όλα τα ποδηλατικά σε ετοιμότητα μέσα στο αυτοκίνητο και το ποδηλατάκι έτοιμο προς αναχώρηση. Σιγά σιγά μαζεύεται αρκετός κόσμος παρά τις όχι και τόσο καλές καιρικές συνθήκες, αν και το πρωί ήταν καλύτερα απο το μεσημέρι. Στριμωχνόμαστε λοιπόν στην αφετηρία και μπαμ και μπουμ οι κουμπουριές ξεκινάμε το κουτρουβάλιασμα. Η διαδρομή πολύ ωραία και το κατηφορικό κομμάτι το είχα ξανακάνει σε προπόνηση οπότε δεν ήταν έκπληξη. Χωρίς πολλά ανεβα-κατέβα αυτή την φορά παρά μόνο μια συνεχόμενη κατάβαση προς Θρακομακεδόνες και απο εκεί μια συνεχόμενη ανάβαση απο Χούνη... Την Χούνη την είχα ανέβει πολλές φορές στο παρελθόν ποτέ όμως δεν προσπάθησα να την ανέβω τρέχοντας. Εχτές το έκανα λοιπόν και μπορώ να πω οτι ενθουσιάστηκα. Αν και αρκετά δύσκολη ανάβαση, με αρκετό περπάτημα για μένα, ειδικά προς το τέλος πριν βγούμε στο δρόμο για το Φλαμπούρι, σίγουρα αποζημιώνει με το υπέροχο τοπίο. Ένα ψιλόβροχο που έπιασε στην ανάβαση μάλλον περισσότερο καλό έκανε παρά κακό. Λίγο άγχος με τον χρόνο γιατί απο την μια ήθελα να πάω αρκετά χαλαρά για να έχω δυνάμεις και για το ποδήλατο, απο την άλλη ήθελα να προλάβω την αλλάγη καθώς θα είχα μόνο 20-30 λεπτά στην διάθεση μου. Έτσι στο 2ωρο περίπου βγήκα στον τελευταίο ανήφορο για το Φλαμπούρι και είδα οτι ήδη είχαν αρχίσει το ζέσταμα οι ποδηλάτες. Γρήγορα μέχρι τερματισμό και επιστροφή στο αυτοκίνητο για αλλαγή. Στα πεταχτά τρώω κάτι σταφιδο-αμύγδαλα και μια μπανάνα αλλάζω και είμαι οριακά πάνω στο ποδήλατο για την εκκίνηση. Ούτε διατάσεις ούτε τίποτα. Μια και καλή στο τέλος.
Ο Θεοχαρόπουλος μας ανακοινώνει την διαδρομή για το ποδήλατο και με πιάνουν τα γέλια. Είναι τρελός. Ένα μέρος της διαδρομής το είχαμε κάνει πριν 2-3 χρόνια με δυο τρεις φίλους απο το cyclist-friends και είχαμε βλαστημήσει την ώρα και την στιγμή (κατά βάθος μας άρεσε πάρα πολύ...). Συγκεκριμένα κατεβαίνει στο Λυμοικό και απο εκεί ποδηλατάκι στους ώμους για αρκετή ώρα μέσα στα βράχια μέχρι να βγούμε στο Σαλονίκη. Και απο εκεί μια ωραιότατη ανηφόρα μέχρι Μόλα και τελικά Φλαμπούρι. Αυτό σε συνδυασμό με το μονοπάτι κάτω απο το Μπάφι αλλά και αυτό που βγάζει στην Μόλα σίγουρα ήταν μια πολύ extreme διαδρομή 30 χιλιομέτρων. Άλλωστε ο Θεοχαρόπουλος γνωρίζει καλά πως να κάνει μια διαδρομή 30 χιλιομέτρων πραγματικό ΑΘΛΟ!!! Δίνεται λοιπόν η εκκίνηση και μαζί ξεκινάει και η βροχή. Προς στιγμήν σκέφτομαι ουπς μαλακία η βερμουδίτσα τελικά αλλά πλέον είναι αργά... Το πρώτο κομμάτι μέχρι να βγούμε στην άσφαλτο για Μπάφι γίνονται οι πρώτες λασπομαχίες καθώς έχει αρκετό νερό αλλά ευτυχώς η λάσπη δεν είναι παχιά και απλά μας κάνει όλους καφέ χωρίς να κολλάει στα ποδήλατα. Φτάνουμε Μπάφι και μπαίνουμε στο μονοπάτι για το ξενοδοχείο (απο τα ομορφότερα μονοπάτια της Πάρνηθας πριν καεί!!!) που κινείται κάτω απο την άσφαλτο. Το μονοπάτι στην αρχή είναι ρεματιά και αναγκαστικά κάποιοι ξεκαβαλάνε τα ποδήλατα ενω κάποιοι το παλεύουν και πέφτουν σε αυτούς που ξεκαβάλησαν. Κοινώς γίνεται του καβαλήματος. Λίγο ποιο κάτω το μονοπάτι ανοίγει λιγάκι οπότε σπάνε γκρουπάκια και τα πράγματα είναι κάπως καλύτερα. Η βροχή πλέον πέφτει κανονικότατα με λίγο αεράκι για γούστα. Βγαίνουμε στην άσφαλτο και κούτσα κούτσα φτάνουμε στο μονοπάτι που οδηγεί στην Μόλα. Πολύ σωστά ο Γιάννης έβαλε όριο στην διαδρομή την 1 ώρα για την Μόλα διαφορετικά θα είχε διανυκτέρευση με ελάφια... Σκέφτομαι μήπως να πάω ποιο σιγά για να χάσω την 1 ώρα.??? Μπαααααα. Το μονοπάτι για την Μόλα είναι πανέμορφο και αρκετά τεχνικό και με πολύ λάσπη. Τα λασπολάστιχα που έβαλα τελικά εχτές ήταν σοφή επιλογή καθώς κρατάνε αρκετά καλά ακόμα και στις πέτρες που γλυστράνε τρελά. Βγαίνουμε στην Μόλα μετά απο ένα διασκεδαστικό roller coaster και μας ενημερώνει ο Γιάννης οτι είμαστε εντός ορίου οπότε συνεχίζουμε. Ακολουθεί συνεχόμενη κατηφόρα στον δασικό που βγάζει στο Λοιμικό με το κρύο να αρχίζει να γίνεται αισθητό.
Φτάνουμε στο Λοιμικό και μπαίνουμε σε ένα ημι-ποδηλατίσιμο μονοπάτι που μας βγάζει σε ένα πλάτωμα με πηγή απο όπου ξεκινάει το κουβάλημα. Το κουβάλημα αρκετά δύσκολο μετά απο τόσα χιλιόμετρα, αλλά καθώς έχουμε μαζευτεί ένα γκρουπάκι με 5-6 ποδηλάτες το διασκεδάζουμε και βρίζουμε όλοι την τύχη μας και φυσικά τον Γιάννη που σχεδίασε την διαδρομή. Μετά απο αρκετή ώρα ανακαλύπτουμε οτι έχουμε κάνει μόλις 1 χιλιόμετρο σπρώχνοντας και μας μένουν άλλα 12-13 ανηφορικά. Με αυτά και άλλα βγήκαμε σε ίσιωμα στο Σαλονίκη και πολύ το χαρήκαμε μέχρι που πέσαμε στον πρώτο βούρκο. Εκεί έπεσε το γέλιο της αρκούδας. Η λάσπη ήταν παντού στην κυριολεξία. Το ποδήλατο πρέπει να είχε φτάσει τα 20 κιλά απο την λάσπη και οι τροχοί γύριζαν με το ζόρι. Δεν κάνω λόγο για φρένα και ταχύτητες. Κολλημένος στον μεσαίο δίσκο και παρακαλάω να μην στραβώσει το νύχι. Δεξιά και αριστερά παιδιά που είτε έσπασε αλυσίδα απο την λάσπη είτε πολύ απλά στόμωσε η ρόδα και δεν τσούλαγε. Εγω ευχαριστώ τους Καναδούς της rocky mountain που φτιάχνουν τα ποδήλατα τους για πολυυυυ λάσπη και συνεχίζω κούτσα κούτσα με τα πόδια να αρχίζουν να βαραίνουν. Πετυχαίνω τον Φώτη, πιλότο στα Agusta Bell της πολεμική αεροπορίας και πιάνουμε κουβεντούλα για να βγει ποιο εύκολα η ανάβαση. Δρομέας με αρκετά χρόνια εμπειρία και πρόσφατα και ποδηλάτης. Η ανηφόρα φαίνεται ατελείωτη και στο μυαλό μου έχουν αρχίσει και γυρνάνε τα παστέλια που τελικά δεν πήρα μαζί μου αλλά τα άφησα στο αυτοκίνητο. Νομίζω οτι έχω αρχίσει να πεινάω, να κρυώνω και να θέλω την μαμά μου... Σε λίγο βλέπουμε το Γιάννη να κατεβαίνει με το τζίπ για να παραλάβει κάποιους που εγκατέλειψαν. Με πολύ κόπο φτάνουμε στην άσφαλτο της Μόλας και ξεκινάμε για το Φλαμπούρι. Είμαστε πολύ κοντά αλλά όσο σε κάθε στροφή βλέπω οτι η ανηφόρα συνεχίζεται νοιώθω περισσότερο εξαντλημένος. Δεν νοιώθω πουθενά πόνο (προς το παρόν) απλά κρυώνω και πεινάω. Μετά απο λίγο πιάνουμε την τελευταία ανηφόρα για το καταφύγιο και ενώ την σκεφτόμουν σαν κακό δαίμονα βγαίνει σχετικά εύκολα. Υπάρχει φαϊ στο αυτοκίνητο βλέπεις... Επιτέλους φτάνω στον τερματισμό. Γρήγορα στο αυτοκίνητο και αφου βγάλω όλα τα λασπόρουχα κάθομαι να ρίξω λίγο ανάσες και να φάω οτι υπάρχει (ευτυχώς είχα προνοήσει και υπήρχαν αρκετά αλλιώς θα έτρωγα το τιμόνι σίγουρα). Ένας άθλος τελείωσε επιτυχώς και όσο και να μην φαίνεται στην παραπάνω περιγραφή, τον καταευχαριστήθηκα.
Σήμερα πονάω σε μέρη που ουδεμία σχέση έχουν με το τρέξιμο και το ποδήλατο. Ας είναι καλά ο Θεοχαρόπουλος που φρόντισε για αυτό με το παραπάνω. Πλέον δεν θα χάνω αγώνα του και ας πονάω έτσι την επόμενη μέρα. Αυτά λοιπόν απο τον Άθλο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου