Αγώνας 100χλμ στην Ψάθα

Σαββάτο αξημέρωτα ετοίμασα το ποδηλατάκι μου και πήρα το δρόμο για την Ψάθα. Ο φίλος μου ο Διονύσης θα έτρεχε στον αγώνα των 100 χιλιομέτρων για πρώτη φορά και σκέφτηκα να του κάνω έκπληξη και να το συνδιάσω με μια διαδρομή στα Γεράνεια που είχα βγάλει την προηγούμενη βδομάδα. Ήθελα να είμαι εκεί στην εκκίνηση του γιατί ξέρω πλέον πόσο ωραία νοιώθεις όταν ένας δικός σου άνθρωπος είναι εκεί στην εκκίνηση ή στον τερματισμό. Έτσι με την ψυχή στο στόμα φτάνω στα Μέγαρα και πιάνω τον δρόμο που βγάζει στο Αλεποχώρι. Μετά απο λίγο ένα κονβόι απο αυτοκίνητα εμφανίζεται, όλα πηγαίνοντας προφανώς στο ίδιο μέρος, στην Ψάθα. Φτάνω στη διασταύρωση και το βλέπω οτι ο καιρός θα είναι δύσκολος. Δεν μπορώ να φανταστώ πως είναι να τρέχεις 100 χιλιόμετρα, πόσο μάλλον να τα τρέχεις με κόντρα αέρα και ψιλόβροχο. Φτάνοντας όμως στην Ψάθα καταλαβαίνω οτι τα παιδιά που έτρεχαν εκεί σήμερα ήταν "ατσάλινα" και ο παγωμένος αέρας ήταν λεπτομέρεια για αυτούς. ΄Ενα τέταρτο πριν την εκκίνηση και κάποιοι έχουν αρχίσει να κάνουν προθέρμανση ενώ διάφορα πηγαδάκια έχουν σχηματιστεί εδώ και εκεί. Κάποια πρόσωπα τα έχω ξαναδεί και σε άλλους αγώνες. Παίρνω τηλέφωνο τον Διονύση και του κάνω πλάκα οτι ψάχνω για ένα αγώνα 100 μέτρων μήπως έχει πάρει το αυτί του κάτι. Δεν το περίμενε και κάνει ένα μικρό κενό. Το είδα στο πρόσωπο του οτι χάρηκε πολύ που πήγα. Δυστηχώς ο Τάσος που τρέχουν μαζί είναι άρρωστος με πυρετό και δεν θα καταφέρει να τρέξει αλλά θα κατέβει για συμπαράσταση. Κάνουμε λίγο τρεξιματάκι πάνω κάτω για ζέσταμα και ο κόσμος αρχίζει να μαζεύεται στην γραμμή της εκκίνησης. Τελευταίες κουβέντες και πηγαίνει στην γραμμή. Είναι λίγο πεσμένος γιατί σχεδίαζε να το τρέξει μαζί με τον Τάσο και τελικά θα τρέξει μόνος αλλά κατά τα άλλα είναι μια χαρά.

Όλα έτοιμα για την εκκίνηση και ο "Δάσκαλος" λέει τον
 όρκο του αθλητή και όλοι τον καταχειροκροτάνε. Πως

μπορείς να μην το κάνεις άλλωστε... Ο ίδιος αποτελεί ένα ζωντανό θρύλο των υπεραποστάσεων αλλά  κυριώς έναν πολύ καλό άνθρωπο με σεβασμό και αγάπη για τους συναθλητές του. Δεν έχω την τύχη να τον γνωρίζω προσωπικά αλλά το προσωπό του λέει τα πάντα!!! Έτρεξε και εκείνος αν δεν κάνω λάθος στα 50 χιλιόμετρα και μάλιστα τερμάτισε την ώρα που έφτανα στην Ψάθα. Κατέβηκα και τον χειροκρότησα και μου χαμογέλασε τόσο καλοσυνάτα και αληθινά.Η εκκίνηση δίνεται και οι δρομείς ξεκινάνε ένα μακρύ δρόμο ο οποίος για κάποιους θα κρατήσει πάνω απο 10 ώρες. Πραγματικά ακούγεται εξωφρενικό το νούμερο στα αυτιά αλλά βλέποντας την ηρεμία και την καλή διάθεση στα πρόσωπα των δρομέων καταλαβαίνει κανείς οτι για τους περισσότερους εκεί δεν είναι ακατόρθωτο. Φαντάζομαι οτι αυτά τα χιλιόμετρα δεν θέλουν πόδια μόνο αλλά και ψυχή και μάλιστα σε μεγαλύτερο ποσοστό.

Θα ήθελα κάποια στιγμή στο μέλλον να βρεθώ στην γραμμή εκκίνησης ενός παρόμοιου αγώνα αλλά θα πρέπει να χάσω πολλά νύχια ακόμα μέχρι να το κάνω οπότε προς το παρόν θαυμάζω αυτούς που το κάνουν ήδη.

Μετά την εκκίνηση ετοιμάζω το ποδηλατάκι μου και ξεκινάω στην ίδια διαδρομή μέχρι την αναστροφή όπου εγω θα συνέεχιζα προς Σχίνο. Νοιώθω λίγο άσχημα που περνάω με το ποδήλατο ενω οι υπόλοιποι τρέχουν και μου θύμισε ένα σκηνικό πριν χρόνια στα Καλάβρυτα όπου ανεβαίναμε με πολύ χιόνι και φορτωμένοι με σακίδια 20 κιλών απο το χιονοδρομικό για την Νεραιδόραχη και δίπλα μας βλέπαμε τους σκιέρ χαλαρούς στα λιφτ με το καφεδάκι στο χέρι.   Μάλιστα κάποιος μου κάνει πλάκα να τον πετάξω μέχρι ποιο κάτω. Ευχαρίστως του λέω αν και ξέρω οτι ένας αθλητής που τρέχει σε τέτοιο αγώνα δεν θα το έκανε ποτέ γιατί τρέχει για τον εαυτό του κυρίως. Αφου περνάω και το τελευταίο σταθμό όπου γίνεται και η αναστροφή συνεχίζω την διαδρομή μου η οποία θα κρατήσει γύρω στις 5μιση ώρες. Σε όλη την διάρκεια της "βόλτας" μου το μυαλό μου ήταν κάτω στους 100αρηδες και τους 50αρηδες. Όταν φτάνοντας στα Πίσια η θερμοκρασία έχει πέσει για τα καλά και τα χέρια μου είναι παγωμένα σκέφτομαι οτι κάποιοι τρέχουν και θα τρέχουν για πολύ ώρα ακόμα σε αυτή την θερμοκρασία οπότε "μην παραπονιέσαι καθόλου...".

Γυρνώντας οι παρέες έχουν διαλύσει και οι περισσότεροι τρέχουν μοναχικά. Βυθισμένοι στις σκέψεις τους δίνουν την εντύπωση οτι μόνο το σώμα τους βρίσκεται στον δρόμο. Το κρύο και εκεί τσουχτερό και ο αέρας δυνατός. Κάποιοι τρέχουν με κοντομάνικο και σορτσάκι και δεν δείχνουν να ενοχλούνται καθόλου. Μεγάλο άθλο επίσης και τα παιδιά στις τροφοδοσίες οι οποίοι κάθισαν στο κρύο πάνω απο 10 ώρες προσφέροντας πέρα απο το νερό και τα ισοτονικά ένα χαμόγελο στους δρομείς που έβλεπες οτι τους έδινε δύναμη. Ψάχνω να βρω τον Διονύση και αγχώνομαι αφου έχω σχεδόν φτάσει στην Ψάθα και δεν το έχω πετύχει. Τελικά λίγο πριν την εκκίνηση τον βλέπω να τρέχει μαζί με τον Τάσο (ο οποίος έκανε καμιά 30αρια χιλιόμετρα με πυρετό δίπλα στον Διονύση). Βρίσκεται στο 60ο περίπου χιλιόμετρο και δεν δείχνει ιδιαίτερα καταπονημένος. Λίγο βάρος στα πόδια λόγω το οτι έχει να τρέξει καιρό σε άσφαλτο αλλά κατά τα άλλα μια χαρά. Κάνω αναστροφή και πηγαίνω μαζί τους μέχρι το Αλεποχώρι. Εκεί εγώ θα του ευχηθώ καλή συνέχεια και θα πάρω το δρόμο της επιστροφής γιατί ο Τετέ με περιμένει να παίξουμε με τις πλαστελίνες μας.