Στο ίδιο έργο θεατές...

Πέρσι στον τερματισμό του κλασσικού μαραθωνίου είδα κάποιους δρομείς οι οποίοι τρέχανε με την φανέλα της Φλόγας. Η Φλόγα πρόκειται για μια ΜΚΟ η οποία αγωνίζεται για τα παιδιά με νεοπλασματικές ασθένειες και τις οικογένειες τους. Μια παρέα δρομέων λοιπόν δημιούργησε την δρομική ομάδα της Φλόγας η οποία διαδίδει ένα πολύ αισιόδοξο μήνυμα μέσα απο τους αγώνες της και δίνει κουράγιο και δύναμη σε χιλιάδες παιδιά που νοσούν με καρκίνο.

Πριν 2 ημέρες ήρθα σε επαφή με την κα Μαρία Τρυφωνίδου, πρόεδρο της Φλόγας,  και την ρώτησα αν θα μπορούσα να τρέξω και εγώ φορώντας αυτήν την φανέλα στον μαραθώνιο του 2011. Της εξήγησα πόσο μεγάλη τιμή θα ήταν να τρέξω για αυτά τα παιδιά που τρέχουν καθημερινά τον δικό τους μαραθώνιο. Κάτι που γνωρίζω αρκετά καλά αφού πριν 20 χρόνια ήμουν και εγώ στην θέση τους. Το 1991 σε ηλικία 14 χρονών μου διαγνώστηκε ΟΜΛ και υποβλήθηκα σε Μεταμόσχευση Μυελού των οστών. Έτσι γνωρίζω πόσο σημαντικό είναι για αυτά τα παιδιά να υπάρχουν κάποιοι που να τα τροφοδοτούν με δύναμη και ελπίδα. Πόσο σημαντικό είναι επίσης να υπάρξει ενημέρωση για τον καρκίνο στον κόσμο, έτσι ώστε το βλέμα κάποιου προς ένα παιδί χωρίς μαλλιά να μην περιέχει λύπηση αλλά περηφάνεια.

 Η κυρία Τρυφωνίδου λοιπόν με έφερε άμεσα σε επαφή με τον Παύλο Διακουμάκο,μαραθωνοδρόμο και  "ιδρυτή" της ομάδας δρομέων της Φλόγας, με τον οποίο μιλήσαμε και με ενημέρωσε για την δράση τους. Έτσι ο μαραθώνιος του 2011 πλέον αποκτά μια ιδιαίτερη βαρύτητα για μένα αφού θα κουβαλήσω και εγώ την φλόγα μαζί με τους υπόλοιπους της ομάδας  ώστε να μάθει ο κόσμος οτι καρκίνος δεν σημαίνει θάνατος.

Άθλος Πάρνηθας 2011

Φιουυυυυυ....
Όταν ο Θεοχαρόπουλος βαφτίζει μια διοργάνωση άθλο, τότε να είστε σίγουροι ότι πρόκειται για άθλο. Έτσι λοιπόν Κυριακή πρωί αρκετοί δρομο-ποδηλάτες άρχισαν να μαζεύονται στο Φλαμπούρι με σκοπό να δοκιμάσουν την τύχη τους στα 15χλμ ορεινό τρέξιμο και 30χλμ ορεινό ποδήλατο (έτσι έλεγε η προκήρυξη τουλάχιστον). Έτσι και εγώ απο νωρίς βρίσκομαι στο Φλαμπούρι και το πρώτο πράγμα που παρατηρώ είναι οτι έχει ποοοοολλυυυυυυυυ λάσπη!!!! Παίρνουμε νουμεράκι και η Μαρίνα με ρωτάει αν θέλω να μου πει για την διαδρομή ή αν θέλω να είναι έκπληξη. Το αφήνω για έκπληξη γιατί πολύ μου αρέσουν οι εκπλήξεις.

Επειδή ήταν ο πρώτος συνδιασμένος αγώνας που τρέχω είχα λίγο άγχος αν θα προλάβω την αλλαγή πριν την εκκίνηση. Έτσι έχω βάλει όλα τα ποδηλατικά σε ετοιμότητα μέσα στο αυτοκίνητο και το ποδηλατάκι έτοιμο προς αναχώρηση. Σιγά σιγά μαζεύεται αρκετός κόσμος παρά τις όχι και τόσο καλές καιρικές συνθήκες, αν και το πρωί ήταν καλύτερα απο το μεσημέρι. Στριμωχνόμαστε λοιπόν στην αφετηρία και μπαμ και μπουμ οι κουμπουριές ξεκινάμε το κουτρουβάλιασμα. Η διαδρομή πολύ ωραία και το κατηφορικό κομμάτι το είχα ξανακάνει σε προπόνηση οπότε δεν ήταν έκπληξη. Χωρίς πολλά ανεβα-κατέβα αυτή την φορά παρά μόνο μια συνεχόμενη κατάβαση προς Θρακομακεδόνες και απο εκεί μια συνεχόμενη ανάβαση απο Χούνη... Την Χούνη την είχα ανέβει πολλές φορές στο παρελθόν ποτέ όμως δεν προσπάθησα να την ανέβω τρέχοντας. Εχτές το έκανα λοιπόν και μπορώ να πω οτι ενθουσιάστηκα. Αν και αρκετά δύσκολη ανάβαση, με αρκετό περπάτημα για μένα, ειδικά προς το τέλος πριν βγούμε στο δρόμο για το Φλαμπούρι, σίγουρα αποζημιώνει με το υπέροχο τοπίο. Ένα ψιλόβροχο που έπιασε στην ανάβαση μάλλον περισσότερο καλό έκανε παρά κακό. Λίγο άγχος με τον χρόνο γιατί απο την μια ήθελα να πάω αρκετά χαλαρά για να έχω δυνάμεις και για το ποδήλατο, απο την άλλη ήθελα να προλάβω την αλλάγη καθώς θα είχα μόνο 20-30 λεπτά στην διάθεση μου. Έτσι στο 2ωρο περίπου βγήκα στον τελευταίο ανήφορο για το Φλαμπούρι και είδα οτι ήδη είχαν αρχίσει το ζέσταμα οι ποδηλάτες. Γρήγορα μέχρι τερματισμό και επιστροφή στο αυτοκίνητο για αλλαγή. Στα πεταχτά τρώω κάτι σταφιδο-αμύγδαλα και μια μπανάνα αλλάζω και είμαι οριακά πάνω στο ποδήλατο για την εκκίνηση. Ούτε διατάσεις ούτε τίποτα. Μια και καλή στο τέλος.

Ο Θεοχαρόπουλος μας ανακοινώνει την διαδρομή για το ποδήλατο και με πιάνουν τα γέλια. Είναι τρελός. Ένα μέρος της διαδρομής το είχαμε κάνει πριν 2-3 χρόνια με δυο τρεις φίλους απο το cyclist-friends και είχαμε βλαστημήσει την ώρα και την στιγμή (κατά βάθος μας άρεσε πάρα πολύ...). Συγκεκριμένα κατεβαίνει στο Λυμοικό και απο εκεί ποδηλατάκι στους ώμους για αρκετή ώρα μέσα στα βράχια μέχρι να βγούμε στο Σαλονίκη. Και απο εκεί μια ωραιότατη ανηφόρα μέχρι Μόλα και τελικά Φλαμπούρι. Αυτό σε συνδυασμό με το μονοπάτι κάτω απο το Μπάφι αλλά και αυτό που βγάζει στην Μόλα σίγουρα ήταν μια πολύ extreme διαδρομή 30 χιλιομέτρων. Άλλωστε ο Θεοχαρόπουλος γνωρίζει καλά πως να κάνει μια διαδρομή 30 χιλιομέτρων πραγματικό ΑΘΛΟ!!! Δίνεται λοιπόν η εκκίνηση και μαζί ξεκινάει και η βροχή. Προς στιγμήν σκέφτομαι ουπς μαλακία η βερμουδίτσα τελικά αλλά πλέον είναι αργά... Το πρώτο κομμάτι μέχρι να βγούμε στην άσφαλτο για Μπάφι γίνονται οι πρώτες λασπομαχίες καθώς έχει αρκετό νερό αλλά ευτυχώς η λάσπη δεν είναι παχιά και απλά μας κάνει όλους καφέ χωρίς να κολλάει στα ποδήλατα. Φτάνουμε Μπάφι και μπαίνουμε στο μονοπάτι για το ξενοδοχείο (απο τα ομορφότερα μονοπάτια της Πάρνηθας πριν καεί!!!)  που κινείται κάτω απο την άσφαλτο. Το μονοπάτι στην αρχή είναι ρεματιά και αναγκαστικά κάποιοι ξεκαβαλάνε τα ποδήλατα ενω κάποιοι το παλεύουν και πέφτουν σε αυτούς που ξεκαβάλησαν. Κοινώς γίνεται του καβαλήματος. Λίγο ποιο κάτω το μονοπάτι ανοίγει λιγάκι οπότε σπάνε γκρουπάκια και τα πράγματα είναι κάπως καλύτερα. Η βροχή πλέον πέφτει κανονικότατα με λίγο αεράκι για γούστα. Βγαίνουμε στην άσφαλτο και κούτσα κούτσα φτάνουμε στο μονοπάτι που οδηγεί στην Μόλα. Πολύ σωστά ο Γιάννης έβαλε όριο στην διαδρομή την 1 ώρα για την Μόλα διαφορετικά θα είχε διανυκτέρευση με ελάφια... Σκέφτομαι μήπως να πάω ποιο σιγά για να χάσω την 1 ώρα.??? Μπαααααα. Το μονοπάτι για την Μόλα είναι πανέμορφο και αρκετά τεχνικό και με πολύ λάσπη. Τα λασπολάστιχα που έβαλα τελικά εχτές ήταν σοφή επιλογή καθώς κρατάνε αρκετά καλά ακόμα και στις πέτρες που γλυστράνε τρελά. Βγαίνουμε στην Μόλα μετά απο ένα διασκεδαστικό roller coaster και μας ενημερώνει ο Γιάννης οτι είμαστε εντός ορίου οπότε συνεχίζουμε. Ακολουθεί συνεχόμενη κατηφόρα στον δασικό που βγάζει στο Λοιμικό με το κρύο να αρχίζει να γίνεται αισθητό.

Φτάνουμε στο Λοιμικό και μπαίνουμε σε ένα ημι-ποδηλατίσιμο μονοπάτι που μας βγάζει σε ένα πλάτωμα με πηγή απο όπου ξεκινάει το κουβάλημα. Το κουβάλημα αρκετά δύσκολο μετά απο τόσα χιλιόμετρα, αλλά καθώς έχουμε μαζευτεί ένα γκρουπάκι με 5-6 ποδηλάτες το διασκεδάζουμε και βρίζουμε όλοι την τύχη μας και φυσικά τον Γιάννη που σχεδίασε την διαδρομή. Μετά απο αρκετή ώρα ανακαλύπτουμε οτι έχουμε κάνει μόλις 1 χιλιόμετρο σπρώχνοντας και μας μένουν άλλα 12-13 ανηφορικά. Με αυτά και άλλα βγήκαμε σε ίσιωμα στο Σαλονίκη και πολύ το χαρήκαμε μέχρι που πέσαμε στον πρώτο βούρκο. Εκεί έπεσε το γέλιο της αρκούδας. Η λάσπη ήταν παντού στην κυριολεξία. Το ποδήλατο πρέπει να είχε φτάσει τα 20 κιλά απο την λάσπη και οι τροχοί γύριζαν με το ζόρι. Δεν κάνω λόγο για φρένα και ταχύτητες. Κολλημένος  στον μεσαίο δίσκο και παρακαλάω να μην στραβώσει το νύχι. Δεξιά και αριστερά παιδιά που είτε έσπασε αλυσίδα απο την λάσπη είτε πολύ απλά στόμωσε η ρόδα και δεν τσούλαγε. Εγω ευχαριστώ τους Καναδούς της rocky mountain που φτιάχνουν τα ποδήλατα τους για πολυυυυ λάσπη και συνεχίζω κούτσα κούτσα με τα πόδια να αρχίζουν να βαραίνουν.  Πετυχαίνω τον Φώτη, πιλότο στα  Agusta Bell της πολεμική αεροπορίας και πιάνουμε κουβεντούλα για να βγει ποιο εύκολα η ανάβαση. Δρομέας με αρκετά χρόνια εμπειρία και πρόσφατα και ποδηλάτης. Η ανηφόρα φαίνεται ατελείωτη και στο μυαλό μου έχουν αρχίσει και γυρνάνε τα παστέλια που τελικά δεν πήρα μαζί μου αλλά τα άφησα στο αυτοκίνητο. Νομίζω οτι έχω αρχίσει να πεινάω, να κρυώνω και να θέλω την μαμά μου... Σε λίγο βλέπουμε το Γιάννη να κατεβαίνει με το τζίπ για να παραλάβει κάποιους που εγκατέλειψαν. Με πολύ κόπο φτάνουμε στην άσφαλτο της Μόλας και ξεκινάμε για το Φλαμπούρι. Είμαστε πολύ κοντά αλλά όσο σε κάθε στροφή βλέπω οτι η ανηφόρα συνεχίζεται νοιώθω περισσότερο εξαντλημένος. Δεν νοιώθω πουθενά πόνο (προς το παρόν) απλά κρυώνω και πεινάω. Μετά απο λίγο πιάνουμε την τελευταία ανηφόρα για το καταφύγιο και ενώ την σκεφτόμουν σαν κακό δαίμονα βγαίνει σχετικά εύκολα. Υπάρχει φαϊ στο αυτοκίνητο βλέπεις... Επιτέλους φτάνω στον τερματισμό. Γρήγορα στο αυτοκίνητο και αφου βγάλω όλα τα λασπόρουχα κάθομαι να ρίξω λίγο ανάσες και να φάω οτι υπάρχει (ευτυχώς είχα προνοήσει και υπήρχαν αρκετά αλλιώς θα έτρωγα το τιμόνι σίγουρα). Ένας άθλος τελείωσε επιτυχώς και όσο και να μην φαίνεται στην παραπάνω περιγραφή, τον καταευχαριστήθηκα.

Σήμερα πονάω σε μέρη που ουδεμία σχέση έχουν με το τρέξιμο και το ποδήλατο. Ας είναι καλά ο Θεοχαρόπουλος που φρόντισε για αυτό με το παραπάνω. Πλέον δεν θα χάνω αγώνα του και ας πονάω έτσι την επόμενη μέρα. Αυτά λοιπόν απο τον Άθλο

34ος Αγώνας Δρόμου Υγείας Αθήνας 20χλμ

Κυριακή πρωί και βρισκόμαστε οικογενειακώς στον Άγιο Κοσμά μαζί με πολύ πολύ κόσμο, έτοιμοι για έναν ακόμα αγώνα. Ο Θοδωρής πριν φύγουμε καταχάρηκε όταν του είπα οτι πάμε να τρέξουμε. Όταν λοιπόν φτάσαμε και είδε τόσο κόσμο να τρέχει άρχισε και αυτός να πηγαίνει πάνω κάτω στο γήπεδο. Μέχρι και στο ζέσταμα ήρθε για λίγο  μαζί μου αλλά κουράστηκε και προτίμησε την εναλλακτική λύση "μπαμπά αγκαλίτσα"...

Αυτός ο αγώνας θα είναι το πρώτο μου 20αρι αλλά θα είναι και ο πρώτος αγώνας που στοχεύω σε κάποιον χρόνο. Όχι τίποτα ιδιαίτερο απλά στόχος πλέον δεν είναι ο τερματισμός μόνο αλλά να βγεί ο αγώνας με συγκεκριμένο ρυθμό ώστε να αρχίσω να έχω και ένα μπούσουλα στα περί ρυθμών και στρατηγικών σε ένα αγώνα.  Έτσι σύμφωνα με το mcMillan calculator και στηριζόμενος στο 10αρι ο προβλεπόμενος χρόνος είναι 1:52 με ρυθμό περίπου στο 1:32 το χιλιόμετρο. Σκέφτομαι να πάω το πρώτο 10αρι λίγο ποιο χαλαρά και να ανοίξω στον γυρισμό ωστέ να καλύψω την διαφορά. Ας είναι καλά το νετ που σε μια ωρίτσα είχα βρεί δεκάδες άρθρα για negative/even splits και 1000 + 1 τρόποι να κατακτήσετε το πρώτο σας 20αρι. Η θεωρία ωραία είναι άντε να δούμε και στην πράξη. Στον αγώνα θα έτρεχα με τον Κώστα ο οποίος ξεκίνησε περίπου μαζί με εμένα το τρέξιμο και στοχεύει και αυτός στον ΚΜΑ του 2011. Ρυθμός περίπου ίδιος και βλέπουμε.

Μια μικρή καθυστέρηση μας δίνει λίγο ακόμα χρόνο για να παίξουμε με τον Τετέ ο οποίος πιάνει κουβέντα με όλο τον κόσμο. Η διοργάνωση πάρα πολύ καλή με γιορτινό κλίμα και πάρα πολύ κόσμο. Περίπου 1200 συμμετοχές και το στάδιο του αγίου Κοσμά είναι πραγματικά γεμάτο απο κόσμο κάθε λόγης. Πρωταθλητές, νιούδια, παππούδες/γιαγιάδες όλοι με ένα τεράστιο χαμόγελο και απίστευτη διάθεση. Ο καιρός σύμμαχος για άλλη μια φορά αφού είναι πεντακάθαρος με λαμπρό ήλιο (θα μας ταλαιπωρήσει λίγο αργότερα αλλά χαλάλι...). Η ώρα 10:15 και 1200 άτομα ξεκινάνε σιγά σιγά περπατώντας να βγούν απο το στάδιο και να ξεχυθούν στην παραλιακή προκαλώντας εγκεφαλικά στους μπλοκαρισμένους Αθηναίους που πάνε για καφεδάκι και ουζάκι στην Γλυφάδα. Η διαδρομή ξεκινάει με κουβεντούλα και πολύ καλή διάθεση. Κλεφτές ματιές στον ρυθμό και βλέπω οτι πηγαίνω ποιο γρήγορα απο οτι υπολόγιζα αλλά νοιώθω πολύ καλά οπότε λέω να μην κόψω. Φτάνουμε γρήγορα το πρώτο 5αρι και συνεχίζουμε με πολύ καλό ρυθμό για το Καβούρι. Στο 8 περίπου βλέπουμε και τον φοβερό Θεοδωρακάκο να ανεβαίνει. Πραγματικά το παιδί καλπάζει. Η κλίση ελαφρά κατηφορική και φτάνουμε στο 10 όπου κάνουμε και αναστροφή για γυρισμό. Κάνω το λάθος και αντί για νερό παίρνω ισοτονικό ενώ έχω φάει πριν 2 λεπτά το τζελάκι μου. Μέγα λάθος το οποίο το καταλαβαίνω αμέσως. Το ισοτονικό πολύ γλυκό και μαζί με το τζελάκι ακόμα χειρότερα. Πίνω κανα δυο γουλιές και το πετάω. Θα κάνω υπομονή μέχρι το 15 που είχε σταθμό. Το ανέβασμα βγαίνει αρκετά εύκολα ρίχνωντας σε κάθε χιλιόμετρο τον χρόνο. Σε αυτό βοηθάει πολύ και ο Κώστας ο οποίος έχει βάλει το κεφάλι κάτω και τρέχει με πολύ καλό ρυθμό. Η ζέστη έχει αρχίσει και ενοχλεί αλλά ευτυχώς μια ελαφριά αύρα απο την θάλασσα σώζει την κατάσταση. Φτάνουμε στο 15 με πολύ καλό χρόνο και αρκετές δυνάμεις ακόμα. Καίγομαι για νερό και πίνω λαίμαργα 2-3 μεγάλες γουλιες. Μετά απο λίγο αρχίζω και νοιώθω μια μικρή ενόχληση στην σπίνα και αποφασίζω να κόψω λίγο τον ρυθμό μου. Λέω του Κώστα να προχωρήσει αν θέλει για να μην τον κρατήσω πίσω αλλά γελώντας μου λέει οτι δεν πάει ποιο γρήγορα το μηχάνημα. Κοιτάω το ρυθμό μου και είναι αρκετά καλός οπότε μπορώ να το πάω λίγο ποιο χαλαρά τα τελευταία 2 χιλιόμετρα. Στο 10αρι σε αυτό το σημείο είχα αρχίσει να βλέπω αστράκια και τον δρόμο να γυρνάει γιατί τα έδωσα όλα στα πρώτα χιλιόμετρα και μετά δυσκολεύτικα. Νοιώθω μια ψιλο ζαλάδα αλλά συνεχίζω χωρίς να αυξάνω ταχύτητα βλέποντας το στάδιο να πλησιάζει. Ο Κώστας φεύγει λίγο μπροστά και εγώ συνεχίζω σε χαλαρό ρυθμό πλέον. Με το που μπαίνω μέσα τα πόδια μου νοιώθω οτι πετάνε και τα τελευταία μέτρα μέχρι τον τερματισμό βρίσκω μια περίεργη δύναμη και τρέχω πολύ γρήγορα. Μόλις περνάω την γραμμή νοιώθω τα πόδια μου να κόβονται και κάθομαι στις κερκίδες αμέσως. Η Σοφία με τον μικρό έρχονται μετά πο λίγο και όλη μου η κούραση φεύγει. Όλοι μαζί καθόμαστε στο γρασίδι και ο Θοδωρής αμέσως βγάζει παπούτσια-κάλτσες και βάζει τα παπούτσια του μπαμπά για να τρέξει και αυτός... Έχει πολύ γέλιο το ανθρωπάκι μου έτσι όπως τρέχει και σκοντάφτει συνέχεια.

Ο Κώστας τερμάτισε λίγο πριν απο μένα και είναι και αυτός μια χαρά με ένα τεράστιο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο. Οχι απλά πιάσαμε τον στόχο μας αλλά κάναμε και καλύτερο χρόνο απο οτι περιμέναμε. Ίσως λίγο καλύτερη κατανομή δυνάμεων για μένα για να γλυτώσω αυτό το πονοκεφάλιασμα στα τελευταία 2 χιλιόμετρα αλλά τελικά όλα καλά. Σίγουρα τον ευχαριστηθήκαμε πάρα πολύ, ανεξάρτητα απο χρόνους και ρυθμούς. Σε αυτό βοήθησε και η πολύ καλή διοργάνωση η οποία φέτος για πρώτη χρονιά είχε και πολλούς χορηγούς, μέσα σε αυτούς και το περιοδικό runner. Άντε και του χρόνου να το ξανατρέξουμε. Πάω για αποκατάσταση πρωτεϊνών!!!!

http://connect.garmin.com/activity/72814247

Αγώνας 100χλμ στην Ψάθα

Σαββάτο αξημέρωτα ετοίμασα το ποδηλατάκι μου και πήρα το δρόμο για την Ψάθα. Ο φίλος μου ο Διονύσης θα έτρεχε στον αγώνα των 100 χιλιομέτρων για πρώτη φορά και σκέφτηκα να του κάνω έκπληξη και να το συνδιάσω με μια διαδρομή στα Γεράνεια που είχα βγάλει την προηγούμενη βδομάδα. Ήθελα να είμαι εκεί στην εκκίνηση του γιατί ξέρω πλέον πόσο ωραία νοιώθεις όταν ένας δικός σου άνθρωπος είναι εκεί στην εκκίνηση ή στον τερματισμό. Έτσι με την ψυχή στο στόμα φτάνω στα Μέγαρα και πιάνω τον δρόμο που βγάζει στο Αλεποχώρι. Μετά απο λίγο ένα κονβόι απο αυτοκίνητα εμφανίζεται, όλα πηγαίνοντας προφανώς στο ίδιο μέρος, στην Ψάθα. Φτάνω στη διασταύρωση και το βλέπω οτι ο καιρός θα είναι δύσκολος. Δεν μπορώ να φανταστώ πως είναι να τρέχεις 100 χιλιόμετρα, πόσο μάλλον να τα τρέχεις με κόντρα αέρα και ψιλόβροχο. Φτάνοντας όμως στην Ψάθα καταλαβαίνω οτι τα παιδιά που έτρεχαν εκεί σήμερα ήταν "ατσάλινα" και ο παγωμένος αέρας ήταν λεπτομέρεια για αυτούς. ΄Ενα τέταρτο πριν την εκκίνηση και κάποιοι έχουν αρχίσει να κάνουν προθέρμανση ενώ διάφορα πηγαδάκια έχουν σχηματιστεί εδώ και εκεί. Κάποια πρόσωπα τα έχω ξαναδεί και σε άλλους αγώνες. Παίρνω τηλέφωνο τον Διονύση και του κάνω πλάκα οτι ψάχνω για ένα αγώνα 100 μέτρων μήπως έχει πάρει το αυτί του κάτι. Δεν το περίμενε και κάνει ένα μικρό κενό. Το είδα στο πρόσωπο του οτι χάρηκε πολύ που πήγα. Δυστηχώς ο Τάσος που τρέχουν μαζί είναι άρρωστος με πυρετό και δεν θα καταφέρει να τρέξει αλλά θα κατέβει για συμπαράσταση. Κάνουμε λίγο τρεξιματάκι πάνω κάτω για ζέσταμα και ο κόσμος αρχίζει να μαζεύεται στην γραμμή της εκκίνησης. Τελευταίες κουβέντες και πηγαίνει στην γραμμή. Είναι λίγο πεσμένος γιατί σχεδίαζε να το τρέξει μαζί με τον Τάσο και τελικά θα τρέξει μόνος αλλά κατά τα άλλα είναι μια χαρά.

Όλα έτοιμα για την εκκίνηση και ο "Δάσκαλος" λέει τον
 όρκο του αθλητή και όλοι τον καταχειροκροτάνε. Πως

μπορείς να μην το κάνεις άλλωστε... Ο ίδιος αποτελεί ένα ζωντανό θρύλο των υπεραποστάσεων αλλά  κυριώς έναν πολύ καλό άνθρωπο με σεβασμό και αγάπη για τους συναθλητές του. Δεν έχω την τύχη να τον γνωρίζω προσωπικά αλλά το προσωπό του λέει τα πάντα!!! Έτρεξε και εκείνος αν δεν κάνω λάθος στα 50 χιλιόμετρα και μάλιστα τερμάτισε την ώρα που έφτανα στην Ψάθα. Κατέβηκα και τον χειροκρότησα και μου χαμογέλασε τόσο καλοσυνάτα και αληθινά.Η εκκίνηση δίνεται και οι δρομείς ξεκινάνε ένα μακρύ δρόμο ο οποίος για κάποιους θα κρατήσει πάνω απο 10 ώρες. Πραγματικά ακούγεται εξωφρενικό το νούμερο στα αυτιά αλλά βλέποντας την ηρεμία και την καλή διάθεση στα πρόσωπα των δρομέων καταλαβαίνει κανείς οτι για τους περισσότερους εκεί δεν είναι ακατόρθωτο. Φαντάζομαι οτι αυτά τα χιλιόμετρα δεν θέλουν πόδια μόνο αλλά και ψυχή και μάλιστα σε μεγαλύτερο ποσοστό.

Θα ήθελα κάποια στιγμή στο μέλλον να βρεθώ στην γραμμή εκκίνησης ενός παρόμοιου αγώνα αλλά θα πρέπει να χάσω πολλά νύχια ακόμα μέχρι να το κάνω οπότε προς το παρόν θαυμάζω αυτούς που το κάνουν ήδη.

Μετά την εκκίνηση ετοιμάζω το ποδηλατάκι μου και ξεκινάω στην ίδια διαδρομή μέχρι την αναστροφή όπου εγω θα συνέεχιζα προς Σχίνο. Νοιώθω λίγο άσχημα που περνάω με το ποδήλατο ενω οι υπόλοιποι τρέχουν και μου θύμισε ένα σκηνικό πριν χρόνια στα Καλάβρυτα όπου ανεβαίναμε με πολύ χιόνι και φορτωμένοι με σακίδια 20 κιλών απο το χιονοδρομικό για την Νεραιδόραχη και δίπλα μας βλέπαμε τους σκιέρ χαλαρούς στα λιφτ με το καφεδάκι στο χέρι.   Μάλιστα κάποιος μου κάνει πλάκα να τον πετάξω μέχρι ποιο κάτω. Ευχαρίστως του λέω αν και ξέρω οτι ένας αθλητής που τρέχει σε τέτοιο αγώνα δεν θα το έκανε ποτέ γιατί τρέχει για τον εαυτό του κυρίως. Αφου περνάω και το τελευταίο σταθμό όπου γίνεται και η αναστροφή συνεχίζω την διαδρομή μου η οποία θα κρατήσει γύρω στις 5μιση ώρες. Σε όλη την διάρκεια της "βόλτας" μου το μυαλό μου ήταν κάτω στους 100αρηδες και τους 50αρηδες. Όταν φτάνοντας στα Πίσια η θερμοκρασία έχει πέσει για τα καλά και τα χέρια μου είναι παγωμένα σκέφτομαι οτι κάποιοι τρέχουν και θα τρέχουν για πολύ ώρα ακόμα σε αυτή την θερμοκρασία οπότε "μην παραπονιέσαι καθόλου...".

Γυρνώντας οι παρέες έχουν διαλύσει και οι περισσότεροι τρέχουν μοναχικά. Βυθισμένοι στις σκέψεις τους δίνουν την εντύπωση οτι μόνο το σώμα τους βρίσκεται στον δρόμο. Το κρύο και εκεί τσουχτερό και ο αέρας δυνατός. Κάποιοι τρέχουν με κοντομάνικο και σορτσάκι και δεν δείχνουν να ενοχλούνται καθόλου. Μεγάλο άθλο επίσης και τα παιδιά στις τροφοδοσίες οι οποίοι κάθισαν στο κρύο πάνω απο 10 ώρες προσφέροντας πέρα απο το νερό και τα ισοτονικά ένα χαμόγελο στους δρομείς που έβλεπες οτι τους έδινε δύναμη. Ψάχνω να βρω τον Διονύση και αγχώνομαι αφου έχω σχεδόν φτάσει στην Ψάθα και δεν το έχω πετύχει. Τελικά λίγο πριν την εκκίνηση τον βλέπω να τρέχει μαζί με τον Τάσο (ο οποίος έκανε καμιά 30αρια χιλιόμετρα με πυρετό δίπλα στον Διονύση). Βρίσκεται στο 60ο περίπου χιλιόμετρο και δεν δείχνει ιδιαίτερα καταπονημένος. Λίγο βάρος στα πόδια λόγω το οτι έχει να τρέξει καιρό σε άσφαλτο αλλά κατά τα άλλα μια χαρά. Κάνω αναστροφή και πηγαίνω μαζί τους μέχρι το Αλεποχώρι. Εκεί εγώ θα του ευχηθώ καλή συνέχεια και θα πάρω το δρόμο της επιστροφής γιατί ο Τετέ με περιμένει να παίξουμε με τις πλαστελίνες μας.