2o Parnitha Adventure Cup

 Σαββάτο απόγευμα βρίσκομαι στο αυτοκίνητο μαζί με τον Διονύση και τον Τάσο για να παραλάβουμε το μαγικό νουμεράκι. Τελικά η απόφαση είναι αμετάκλιτη. Θα τρέξω τον πρώτο ορεινό αγώνα, τον πρώτο ημιμαραθώνιο, τον πρώτο αγώνα σε χιόνι και τον πρώτο αγώνα με τον καλό μου φίλο και πρώην συνορειβάτη Διονύση. Το νούμερο λοιπόν πάρθηκε και απο το βράδυ ετοιμάζεται το ορειβατικό-ποδηλατικό-δρομικό σακίδιο με τα απαραίτητα. Λίγο άγχος για το τι θα πρέπει να πάρω και τι οχι, αν θα πρέπει να βάλω αντιανεμικό ή απλά ισοθερμικό κτλ κτλ. Τα άγχη του πρωτάρη φαντάζομαι. Νωρίς για ύπνο αλλά κλείνοντας τα μάτια βλέπω μονοπάτια και βράχια. Τελικά μετά απο αρκετή ώρα καταφέρνω να κοιμηθώ αφου προσπάθησα αρκετά να πείσω τον εαυτό μου οτι θα μου χρειαστεί κάθε δυνατή ξεκούραση πριν τον αγώνα. Πρωινό ξύπνημα με το Τετεδάκι μου στο κρεβάτι να μου λέει να πάμε σχολείο και να μου κάνει σφιχτές αγκαλιές. Δυστηχώς δεν γινόταν να ανέβουν πάνω μαζί μου όσο και να το θέλαμε οπότε θα αρκεστώ σε ένα μεγάλο φιλί και μια αγκαλιά.

Σε λίγη ώρα το "τάνκς" του Τάσου βρυχάται καθώς ανεβαίνουμε τον δρόμο της Πάρνηθας. Τελικά το χιόνι είναι αρκετό και ο καιρός κλειστός για τα καλά με μειωμένη ορατότητα και -2 βαθμούς. Σκέψεις πολλές για το πως θα είναι η πρώτη φορά, αν θα καταφέρω να βγάλω τον αγώνα, ποιος θα είναι ο επόμενος στόχος αν τελικά τα καταφέρω. Φτάνουμε στο καταφύγιο και βλέπουμε αρκετό κόσμο να έρχεται με τα πόδια απο το τελεφερίκ, ακόμα και απο Θρακομακεδόνες ανέβηκαν κάποιοι!!! Σίγουρα έκαναν καλό ζέσταμα πάντως. Έξω αρκετό κρύο και το χιόνι παγωμένο και αρκετά γλυστερό. Ντυνόμαστε και αρχίζουμε ζέσταμα, το οποίο ποιο πολύ με καλλιτεχνικό πατινάζ έμοιαζε. Με το που σταματάμε το κρύο τρυπάει. Τελικά στηνόμαστε στην εκκίνηση και 10:15 βούρ στα χιόνια.

 Το χιόνι τελικά δεν είναι τόσο πολύ παγωμένο και με το που μπαίνουμε στο μονοπάτι μου θυμίζει τις ορειβατικές διαδρομές που κάναμε με τις ατελείωτες καταβάσεις με τις θεόβαρες πλαστικές μπότες. Τώρα με το σουπερ τεχνικό και ελαφρύ salomon μου φαίνεται ευκολότερο απο οτι το περίμενα. Πιάνω καλό ρυθμό και χωρίς να το πολυκαταλάβω φτάνουμε Μόλα. Το τοπίο πραγματικά μαγευτικό και παρόλο που τρέχω προλαβαίνω και απολαμβάνω όλη την διαδρομή. Στα πρώτα ανηφορικά μονοπάτι ακολουθώ το κονβόϊ που περπατάει και έτσι βγαίνουν αρκετά εύκολα. Η ποσότητα του χιονιού είναι τόση ωστέ οι πέτρες του μονοπατιού να έχουν καλυφθεί σε μεγάλο μέρος και το πέρασμα να γίνεται ποιο εύκολα και με λιγότερους κινδύνους. Το κρύο ευτυχώς δεν μας ενοχλεί καθόλου και τελικά το ισοθερμικό με ένα λεπτό compression απο μέσα ήταν η ποιο σωστή λύση αφου με το αντιανεμικό θα "έβραζα" απο μέσα. Στην Κορομηλιά σύντομη στάση για να φάω το τζελάκι, οχι τόσο γιατί ένοιωσα οτι θέλω δυνάμεις αλλά ποιο πολύ για την συνέχεια που θα είχα κουραστεί αρκετά. Φτάνω στο καταφύγιο όπου προσφέρουν τσαγάκι αλλά αποφασίζω να συνεχίσω κατευθείαν για κάτω και να μην σταματήσω εκεί.

Η κατρακύλα απο το καταφύγιο προς τους Θρακομακεδόνες θυμίζει λίγο roller coaster. Δυστηχώς εδω δεν είχε χιονάκι παρά μόνο πέτρα και λάσπη. Καλή συνταγή για αγορά οικοπέδων αλλά ευτυχώς δεν είχαμε αγοραπωλησίες. Προσπαθώ και ακολουθώ ένα παιδί το οποίο πάει σχετικά γρήγορα και σύντομα καταλαβαίνω οτι πρέπει να κόψω γιατί έχουν αρχίσει και παραπονιούντε τα γόνατα. Λίγο πριν την αναστροφή κόβω αρκετά και πηγαίνω μαζί με ένα άλλο παληκάρι που πιάνουμε κουβεντούλα. "Άντε λίγο μας έμεινε ακόμα αλλά είναι όλο ανηφόρι...".



Είμαστε ήδη στο 14 και θέλουμε μόνο άλλα 4 χιλιόμετρα τα οποία όμως γνωρίζω πως είναι απο την προηγούμενη Κυριακή που έκανα εκεί προπόνηση. Το πρώτο πολύ ανηφορικό κομμάτι το περπατάω με αρκετά γρήγορο ρυθμό και χωρίς να κόβω καθόλου. Τελικά το περπάτημα στα ανηφορικά είναι προτιμότερο γιατί δεν καίγεσαι και συνεχίζεις με αργό μεν αλλά σταθερό ρυθμό. Έτσι χωρίς να το πολυκαταλάβω βγαίνουμε στον δασικό που θα μας οδηγήσει μέχρι την έξοδο για το Φλαμπούρι. Εκεί αρχίζουν τα πόδια να βαραίνουν και να νοιώθω το κρύο αρκετά έντονα ποιο πολύ λόγω κούρασης. Ο δρόμος ελαφρά ανηφορικός βγαίνει δύσκολα καθώς έχουν ήδη μαζευτεί 17 χιλιόμετρα. Στη είσοδο του μονοπατιού η κοπέλα απο τους εθελοντές μου δίνει κουράγιο λέγοντας μου οτι έμεινε 1 μόνο χιλιόμετρο. Ναι αλλά τι χιλιόμετρο σκέφτομαι. Δύσκολο. Σταματάω κανα δυο φορές να τεντώσω τα πόδια και συνεχίζω με πείσμα πια αφου σχεδόν τα κατάφερα. Λίγο πριν το καταφύγιο ακούω φωνές και κόσμο και βρίσκω δύναμη να επιταχύνω (δεν ξέρω πως???). Τελικά τερματίζω στις 2μιση περίπου ώρες, οχι οτι έχει σημασία για μένα σε αυτό το στάδιο ο χρόνος, αλλά πήγα καλύτερα απο οτι περίμενα.

Στον τερματισμό βλέπω έναν παλιό φίλο απο το βουνό ο οποίος με κοιτάει με απορία. "Τι κάνεις ρε τρελέ ??" Τρέχω τρέχω του λέω με  την ψυχή στο στόμα. Σύντομη κουβεντούλα και πάω να βρω τα παιδιά να δω πως πήγαν. Όλα καλά και ο πρώτος μου ορεινός ημιμαραθώνιος είναι πλέον γεγονός. Νοιώθω τόσο όμορφα που δεν γίνεται να το περιγράψω. Το κεφάλι μου τσιτωμένο απο την προσπάθεια και απο την ικανοποίηση. Ο πρώτος μου αγώνας σίγουρα θα μου μείνει αξέχαστος και σίγουρα θα αποτελέσει "ναρκωτικό" για την συνέχεια. Δεν ξέρω τι έφταιξε περισσότερο που ευχαριστήθηκα τόσο πολύ αυτόν τον αγώνα. Το χιονισμένο τοπίο, το οτι έτρεξα μαζί με ένα καλό μου φίλο (και μαζί με ένα νέο φίλο τον Τάσο), το γεγονός οτι τερμάτισα χωρίς να δυσκολευτώ όσο πίστευα... Μάλλον όλα μαζί συνετέλεσαν στο να τελειώσει αυτός ο αγώνας αφήνωντας μου τις καλύτερες εντυπώσεις. Πλέον μπορώ να σχεδιάζω τον επόμενο αγώνα. Η αρχή έγινε επιτυχώς και έρχεται συνέχεια. Φυσικά θα πρέπει να αναφέρω και την πολύ καλή δουλειά που έκανε ο Θεοχαρόπουλος για άλλη μια φορά φτιάχνοντας μια φοβερή διαδρομή και χαρίζοντας μας μια πολύ καλή εμπειρία. Περιμένω με ανυπομονησία τον επόμενο αγώνα που θα ετοιμάσει...

Η διαδρομή στο garmin

Πονάνε ωρεεεεεε τα παληκάρια!!!

Εδω και αρκετές μέρες σπάω το κεφάλι μου αν 'πρεπει' ή οχι να τρέξω στον ημι-μαραθώνιο βουνού στην Πάρνηθα. Απο την μια θέλω να δοκιμάσω ένα αγώνα βουνού απο την άλλη δεν είχα τρέξει ούτε 100 μέτρα σε καθαρό μονοπάτι. Το μόνο βουνό που έτρεχα ήταν στο Ποικίλο με ελάχιστο μονοπάτι και κυρίως δασικό. Και φυσικά με πολύ λιγότερες υψομετρικές. Ακόμα και τα 21 χιλιόμετρα  είναι αρκετά στο σύνολο αφού το μέγιστο που έχω φτάσει είναι τα 13. Έτσι αποφάσισα να κάνω ένα μικρό crash test για να δω πως θα τα πάω σε μια βουνίσια προπόνηση στην Πάρνηθα, με μικρότερο μήκος και υψομετρικές, αλλά αρκετή δυσκολία.

Η διαδρομή βρέθηκε και αποφασίστηκε μετά απο ένα σχετικό ψάξιμο. Θα ξεκινούσα απο Θρακομακεδόνες ανεβαίνοντας 600 μέτρα υψομετρική μέχρι την Κορομηλιά και απο εκεί στο Φλαμπούρι και πίσω. Σύνολο γύρω στα 11.5 χιλιόμετρα και καμια 700αρα υψομετρική. Σχεδιάστηκε στο toponavigator λοιπόν και ready to go. Κυριακή πρωινό ξύπνημα με τον Τετέ στο κρεβάτι και καμία όρεξη να σηκωθώ. Το 8 το προσπεράσαμε τάχιστα, το ίδιο και το 9 και εκεί γύρω στις 10 παρά έκανα την καρδιά μου πέτρα και σηκώθηκα. Ο καιρός αρχικά με ήλιο αλλά δροσούλα και κάποια σύννεφα στο βάθος. Γύρω στις 10:30 βρίσκομαι λοιπόν στην είσοδο του μονοπατιού και είμαι έτοιμος για την δοκιμή. Σκέφτομαι να κάνω ζέσταμα αλλά κοιτάζοντας γύρω γύρω τα σπίτια αποφασίζω να το παρακάμψω (μέγα λάθος). Ξεκινάω λοιπόν χωρίς ζέσταμα το μονοπάτι το οποίο απο την αρχή του είναι καρα-ανηφορικό και με πολύ πέτρα. Ουυυπς καμία σχέση με  οτι είχα τρέξει μέχρι τώρα. Κλασσικό μονοπάτι της Πάρνηθας σχετικά στενό με αρκετή κροκάλα και σαθρό σε ορισμένα σημεία.

Οι πρώτες σκέψεις αρνητικές αφού στα 500 μέτρα οι παλμοί έχουν φτάσει ήδη τους 180. "Που πάς ρε Καραμήτρο" σκέφτομαι που θες και ημι-μαραθώνιο και κοιτάζοντας μπροστά την ανηφόρα το δουλεύω αρκετά να γυρίσω πισω. Σταματάω να ρίξω λίγο τους παλμούς και συνεχίζω λίγο ποιο συντηρητικά, περπατώντας κάποια κομμάτια τα οποία είναι τρελά ανηφορικά. Πετυχαίνω την πρώτη παρέα πεζοπόρων με τους οποίους χαιρετιόμαστε και κάνουν άκρη για να μην μου "κόψουν" το ρυθμό. Χαχαχα που να ήξεραν οτι ήταν ήδη κομμένος. "Είδες τα νιάτα" λέει μια κυρία σχετικά μεγάλη σε ηλικία και μου αναπτερώνει το ηθικό. Οι γάμπες έχουν αρχίσει και καίνε αλλά η αναπνοή βρίσκεται σε καλύτερη κατάσταση. Αναγκάζομαι συχνά να σταματήσω για μερικά δευτερόλεπτα για να επανέλθουν οι παλμοί.  Έχω κάνει περίπου 3 χιλιόμετρα και σίγουρα είναι τα δυσκολότερα που έχω τρέξει ποτέ. Ειδικά η αρχική ανάβαση μου θύμισε τα Βαρδούσια και συγκεκριμένα το ξεκίνημα απο τον Αθανάσιο Διάκο όπου δεν προλαβαίνεις να πάρεις ανάσα και είσαι στις 30 μοίρες ανηφόρα συνεχόμενη. Μετά απο λίγο βγαίνω στον δασικό και συνεχίζω απέναντι σε ποιο ήπια ανηφόρα αλλά σε μαγευτικό τοπίο. Το έδαφος κάτω είναι ποιο μαλακό χωρίς τόση πέτρα και πιάνω ένα καλό ρυθμό χωρίς να σταματάω. Φτάνω στην βρύση της Κορομηλιάς και συνεχίζω το φανταστικό μονοπάτι που πάει για Μόλα. Απο τα ωραιότερα μονοπάτια της Πάρνηθας. Ή ιδέα του ημιμαραθωνίου εκεί που είχε βγει τελείως απο το μυαλό μου επανέρχεται ποιο έντονη. Επιστροφή απο Κορομηλιά και μπαίνω σε έντονα ανηφορικό μονοπάτι για πηγή Κυράς και καταφύγιο Φλαμπούρι. Στο μονοπάτι αρκετός κόσμος καθώς επίσης και τα παιδιά της ΕΟΔ. Φτάνω στο Φλαμπούρι με την ψυχή στο στόμα κυριολεκτικά, αναστροφή και πίσω το μονοπάτι προς τα κάτω. Λίγο παραπέρα πετυχαίνω την ΕΟΔ σε άσκηση να κουβαλάει τραυματία προς το καταφύγιο. Ο τραυματίας φαινόταν πολύ άνετος. Οι ΕΟΔητες πάλι παλεύανε να περάσουν το φορείο απο το δύσκολο ανηφορικό μονοπάτι. Αυτά τα παιδιά πραγματικά ήρωες. Συνεχίζω τον δρόμο μου προς τα κάτω, έχωντας μεγάλο άγχος για τον πόνο στο γόνατο. Φόρεσα δοκιμαστικά την επιγονατίδα και φαίνεται να κάνει δουλειά. Θα δείξει την επόμενη μέρα. Το κατέβασμα αρκετά κουραστικό για τα πόδια και σε συνδιασμό με την βροχή της προηγούμενης μέρας που έχει φτιάξει ωραίες γλύστρες, θέλει πολύ πολύ προσοχή. Τελικά φτάνω στην διαστάυρωση για το Φλαμπουράκι και μου έμεινε πολύ λίγο μέχρι το αμάξι. Το αριστερό γόνατο αρχίζει και ψιλοδιαμαρτύρεται, οχι τόσο στο πλαϊ όσο στο κέντρο της επιγονατίδας. Το δεξί καμία ενόχληση.

Φτάνω τελικά στο αμάξι μετά απο 1ώρα και 46 λεπτά τρεξίματος και 2:05 συνολικού χρόνου. 11.45 χιλιόμετρα και 666 ($#@#$@#$@#$) μέτρα υψομετρική ανάβαση. Μόλις τελείωσε η πρώτη καθαρά ορεινή προπόνηση. Σίγουρα το πρώτο κομμάτι της ανηφόρας ήταν πολύ απαιτητικό και το προσπάθησα με λάθος στρατηγική με αποτέλεσμα να "καώ" πολύ σύντομα. Παρόλα αυτά η διαδρομή δεν με εξουθένωσε σε σημείο που να τα παρατήσω (αν και το σκέφτηκα σε κάποια σημεία). Τα salomon πραγματικό διαμάντι για τέτοιες διαδρομές αποροφούν τα πάντα στο μέγιστο και δεν με χτύπησαν ούτε για πλάκα.  Στο σπίτι εννοείται οτι μπήκε πάγος 3-4 φορές στο υπόλοιπο της ημέρας και περιμένουμε να δούμε πως θα είναι τα πόδια την επόμενη μέρα. Η ετυμηγορία δεν έχει βγει ακόμα για τον αγώνα αλλά νομίζω οτι θα τον δοκιμάσω. Και σίγουρα θα βάλω στις προπονήσεις μου κομμάτια στην Πάρνηθα!!!

Η διαδρομή στο garmin/connect

Στόχοι για το 2011

Την νέα χρονιά ο πρώτος και κυριότερος στόχος είναι να μπορέσω να είμαι περισσότερο μαζί με την οικογένεια μου, κόστος μικρό-αξία ανεκτήμητη. Οχι οτι δεν ήμουν το 2010 αλλά φέτος θα ήθελα να κάνουμε ακόμα  περισσότερα πράγματα μαζί. Πράγματα που σχεδιάζαμε και δεν μας βγήκαν το 2010, πράγματα απλά όπως μια βόλτα για ποδήλατακι στην Πάρνηθα, κάποια ταξίδια ειδικά τώρα που ο Τετέ έχει μεγαλώσει και καταλαβαίνει τα πάντα , και γενικότερα περισσότερες στιγμές που θα θυμάμαι στο τέλος της χρονιάς.

Απο εκεί και πέρα το 2010 έβαλε φυτιλιές για ένα σίγουρα ποιο έντονο και γεμάτο προκλήσεις 2011. Απο την στιγμή που πλησίαζα στον τερματισμό στο Παναθηναϊκό στάδιο, έχοντας ολοκληρώσει τα 10χλμ, μπήκε ο βασικός στόχος για το 2011. Ο ΚΜΑ στις 13 Νοεμβρίου. Εκείνη την στιγμή πολύπλοκες χημικές διεργασίες έγιναν μέσα στο κεφάλι μου και υποσχέθηκα στον εαυτό μου οτι τουλάχιστον θα σταθώ στην εκκίνηση και θα προσπαθήσω να τερματίσω στον 1ο μου μαραθώνιο. Και φυσικά ως πείσμα σε "κάποιον" ο οποίος γέλασε όταν το ανέφερα παλαιότερα για πλάκα οτι θα τρέξω στον μαραθώνιο. Το τρέξιμο μπήκε σχετικά πρόσφατα στην ζωή μου και αρχικά σαν εναλλακτικός τρόπος άθλησης τις καθημερινές όπου ο χρόνος για ποδήλατο είναι λιγοστός. Σιγά σιγά άρχισε να γίνεται τρόπος αποτοξίνωσης απο τα καθημερινά προβλήματα και ένα αρκετά καλό αγχωλυτικό. Όπως μου είχε πει κάποτε ο καλός μου φίλος Διονύσης (ο οποίος ευθύνεται στον μεγαλύτερο βαθμό για το μικρόβιο του τρεξίματος)  μετά απο κάποιο σημείο γίνεται τρόπος ζωής. Αν δεν πας μια μέρα νοιώθεις οτι κάτι σου λείπει.

Έτσι λοιπόν το 2011 προβλέπεται να είναι χρονιά τρεξίματος με τελικό στόχο φυσικά τον Κλασσικό Μαραθώνιο. Σε αυτό θα βοηθήσει ο γνωστός παππούλης Hal Higdon που έχει σπρώξει πολύ κόσμο στον τερματισμό με τα προγράμματα του αλλά και άλλο τόσο στην "αυτοκτονία" αφου οι τελευταίες απο τις 18 εβδομάδες της προετοιμασίας είναι η χαρά του μαζοχισμού. Επειδή όμως η προετοιμασία αυτή καθεαυτή θα ξεκινήσει αρκετά αργά μέσα στην χρονιά, περίπου τον Ιούνιο, πρέπει να μπούν οι κατάλληλες βάσεις ξεκινώντας απο την αρχή της χρονιάς. Έτσι ακολουθώντας ένα 'χειμερινό' πρόγραμμα βάσης πάλι απο τον παππούλη θα φτάσω εκτός απροόπτου μέχρι τον Μάϊο όπου θα ακολουθήσει μάλλον μια εβδομάδα αποκατάσταση και στη συνέχεια πρόγραμμα ταχύτητας/δύναμης πριν την προετοιμασία των 18 εβδομάδων.

Μέσα σε αυτό το διάστημα αρκετοί αγώνες αρχίζουν και δείχνουν δελεαστικοί και πιθανότατα θα προστεθούν στο πρόγραμμα αντικαθιστώντας κάποιο κυριακάτικο long run. Αν και δεν ξέρω κατα πόσο είναι σωστό απο προπονητική άποψη, μέσα σε αυτούς τους αγώνες υπάρχουν κάποιοι ημιμαραθώνιοι δρόμου καθώς και κάποιοι βουνού. Θυμάμαι παλιά στις πρώτες πεζοπορίες μου στην Πάρνηθα είχα πετύχει κάποιον να ανεβαίνει τρέχοντας την Χούνη και μου έκανε τόσο μεγάλη εντύπωση. Αργότερα οι περιγραφές του Διονύση απο τους ορεινούς του αγώνες και κυριώς απο αυτόν του Ολύμπου μου δημιουργούσαν περίεργες ανησυχίες και ορέξεις. Δεν βάζω όμως ακόμα τόσο μεγάλους στόχους. Αν όλα πάνε καλά αυτά θα έρθουν σαν φυσική εξέλιξη στο απώτερο μέλλον. Ακόμα και ο 'ημι' της Πάρνηθας που έχω κατά νου αποτελεί μεγάλο και ίσως αρκετά τολμηρό βήμα για μένα σε αυτό το στάδιο. Αλλά αν δεν δοκιμάσω δεν θα  μπορώ να ξέρω τι μπορώ και τι όχι. Απο εκεί θα φανεί προς τα που θα γείρει η ζυγαριά, δρόμος ή βουνό, αν και νομίζω οτι ξέρω το αποτέλεσμα.

Φυσικά απο το 2011 δεν θα μπορούσε να λείπει και το αγαπημένο μου ποδήλατο. Ο μαραθώνιος του adventure cup τον Δεκέμβρη αν και με κούρασε αρκετά μου άφησε αρκετά καλές εντυπώσεις και αφου πέρσι τους αντίστοιχους αγώνες απλά τους ζήλευα, φέτος θα τολμήσω και κάποιους. Σε αυτούς σίγουρα θα είναι οι μαραθώνιοι της Οίτης και του Κισσάβου και κάποιοι άλλοι μικρότεροι (Κανάκια Σαλαμίνας, Πάρνηθα κτλ). Διαδρομές που ουτως η άλλος ήθελα να κάνω με το ποδήλατο θα τις δοκιμάσω στα πλαίσια του αγώνα όσο ποιο συντηρητικά γίνεται αφού ένας τραυματισμός εκεί θα με φρενάρει απο τον βασικό μου στόχο.

Last but not least όπως λένε και οι άγγλοι είναι και τα brevet τα οποία θα ήθελα να δοκιμάσω ίσως αργά την άνοιξη (κάποιο 200αρι όπως Λάρισσα ή Χαλκίδα). Επειδή όμως ήδη έχουν μαζευτεί πολλά στο καλεντάρι και συνήθως όποιος πάει για τα πολλά χάνει και τα λίγα, αυτά θα είναι το τελευταίο πράγμα στην λίστα για το 2011. Αν και εφόσον μπορέσω να ανεβάσω χιλιόμετρα στο ποδήλατο μέσα απο βόλτες κυριώς και οχι προπονήσεις θα ήθελα να δοκιμάσω τουλάχιστον ένα 200αρι ποιο πολύ για την εμπειρία. Και φυσικά να αφήσουμε και κάτι για την επόμενη χρονιά. Α ναι, και για να τρέξω σε κάποιο brevet πρέπει να βρω και ποδήλατο γιατί με το all-mountain αποκλείεται και με το 14 κιλο kona θα παραδώσω πνεύμα και σώμα. Οπότε ψάνχω για χορηγούς χαχαχαχαχχ. Κουμπαρουυυυλη κρίμα δεν είναι το καρβουνάκι να μαραζώνει στο γκαράζ;

Τελικά κοιτώντας στο ημερολόγιο τους αγώνες που σκέφτομαι να τρέξω αλλά και τις προπονήσεις που λένε τα προγράμματα που έχω διαλέξει, η χρονιά τελικά θα είναι αρκετά γεμάτη, ίσως και παραπάνω απο οτι πρέπε, και μάλλον αρκετά δύσκολη. Στην πορεία θα φανεί αν τελικά είναι πάρα πολλά για μια χρονιά και ανάλογα θα γίνουν οι απαραίτητες αλλαγές. Ο στόχος βέβαια θα παραμείνει ο ίδιος. Τερματισμός στο Παναθηναϊκό.

12ος Λαϊκός Αγώνας Δρόμου Δαφνίου

Ο 1ος αγώνας για το 2011 άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις και απο πλευράς διοργάνωσης και εκτέλεσης αλλά και απο πλευράς απόδοσης. Αν και η απότομη αλλαγή του καιρού με έντονη βροχή την προηγούμενη και αρκετό κρύο την Κυριακή εμποδισε τους ένθερμους υποστηρικτές μου να ακολουθήσουν (Σοφία, ΤεΤε), ο αγώνας βγήκε αρκετά εύκολα και χωρίς ιδιαίτερη κούραση.

Απο τις 9 το πρωί τα αυτοκίνητα είχαν γεμίσει τον κεντρικό δρόμο του Δαφνίου και ο κόσμος σιγά σιγά πήγαινε προς το άλσος να πάρει νουμεράκι. Ο ήλιος αν και έχει βγεί δεν έχει καταφέρει και πολλά πράγματα και μέσα στο άλσος και ειδικά στα σημεία με σκιά η 'δροσούλα' είναι αισθητή. Ίσως να μην ήταν καλή ιδέα το σορτσάκι με το κοντομάνικο τελικά. Τα νούμερα μοιράζονταν στα τραπεζάκια του άλσους και κλασσικά το Λ είχε μαζέψει όλο το λαό. Υπήρξε και μια μικρή καθυστέρηση και ανακοινώθηκε η έναρξη στις 10:15. Λεπτομέρειες.

Το κλίμα πολύ καλό και ο κόσμος πολύς. Όπως είχα διαβάσει κάπου ο αγώνας αυτός γίνεται ποιο πολύ για να βρεθούν παλιοί φίλοι και δρομείς και να τα πουν μετά απο καιρό παρά για να βγούν χρόνοι και ρεκόρ. Αρκετός νέος κόσμος και πιτσιρίκια τα οποία τρέχαν στο δικό τους αγώνα 2χλμ. Ανυπομονώ να μεγαλώσει ο Τετέ για να έρχεται μαζί μου, και αν του αρέσει βέβαια, να τρέχει. Τα  μέχρι τώρα στοιχεία πάντως είναι θετικά αφού στο nike run ήθελε με μανία να ακολουθήσει τον κόσμο που έτρεχε.

Η εκκίνηση δώθηκε μέσα σε ένα χαμό απο χειροκροτήματα και φωνές και σιγά σιγά ξεκινήσαμε. Η χθεσινή βροχή φρόντισε να γεμίσει τον δρόμο  λακούβες με όμορφη λασπίτσα τις οποίες προσπαθούσαμε όλοι να αποφύγουμε με ελιγμούς. Το πρώτο κομμάτι της διαδρομής το οποίο είναι μέσα στο άλσος είναι πανέμορφο και καταπράσινο. Το μόνο άσχημο σε όλο το σκηνικό η μισοτελειωμένη γέφυρα του τρένου που ενώνει το λιμάνι με τον ασπρόπυργο και έχει καταστρέψει το μισό βουνό. Περνάμε πάνω απο την Αφαία και οι δρομείς φαίνονται μέχρι αρκετά μακρυά, αφού λογικά ο πρώτος θα φτάνει στην αναστροφή. Δεν μπορώ να αντισταθώ και βγάζω το κινητό για μια φωτογραφία. Ακούω απο πίσω μου σχόλια "ορίστε ο άνθρωπος το απολαμβάνει, μέχρι και φωτογραφίες βγάζει" και γελάω μόνος μου. Θα αφαιρέσω απο τον τελικό χρόνο μου 2 μιλισεκοντ και θα είμαστε μια χαρά.Μετά την Αφαία πανοραμική θέα στον Σκαραμαγκά και την λίμνη Κουμουνδούρου και κάπου εκεί ξεκινάει και η ανηφόρα. Την διαδρομή την έχω ξανακάνει κάποιες φορές σε προπόνηση οπότε ξέρω τι να περιμένω και κρατάω δυνάμεις. Μέχρι εκεί το πήγα σε ρυθμό long run (γύρω στο 6λ/χλμ) και είμαι αρκετά ξεκούραστος. Έτσι η ανηφόρα μέχρι την αναστροφή βγαίνει αρκετά εύκολα, ενώ βλέπω αρκετό κόσμο να σταματάει και να πηγαίνει περπατητό. Φτάνω στην αναστροφή και παίρνω ένα χαρτάκι (check point) και νερό και αρχίζω να κατηφορίζω. Επειδή την είχα ήδη πατήσει στο nike run, την κατηφόρα την πηγαίνω πολύ προσεκτικά για να μην έχουμε πάλι τραβήγματα. Μετά το τέλος της κατηφόρας αποφασίζω να πάω λίγο ποιο γρήγορα και προσπαθώ να κρατήσω ένα ρυθμό γύρω στα 5λ/χλμ (ρυθμός tempo). Τα χιλιόμετρα τελικά βγαίνουν σχετικά εύκολα με αυτόν τον ρυθμό και τερματίζω στα 57 λεπτά ποζάροντας στον τερματισμό με ένα τεράστιο χαμόγελο... 

Ο αγώνας έκλεισε με κεκάκι σοκολάτα που προσφέρανε απο τον Απόλλωνα και ζεστό τσαγάκι. Πολύ ωραίος συνδιασμός. Απο διάφορες κουβέντες γύρω γύρω, ο αγώνας θεωρείται αρκετά απαιτητικός συγκριτικά με nike run και ΣΔΥΑ. Πάει και αυτό και η προπόνηση στο βουνό τελικά δίχνει να κάνει δουλειά. Νομίζω οτι στο μέλλον θα κάνω και τα 2 long run της εβδομάδας στο βουνό γιατί η ανηφόρα μόνο καλό κάνει. Τα γόνατα δεν με ενοχλήσανε καθόλου αλλά προληπτικά έκανα 3 φορές μέσα στην μέρα διατάσεις και έβαλα πάγο. Άλλος ένας αγωνας στο ενεργητικό μου και πάμε για το μεγάλο στοίχημα στην Πάρνηθα (Parnitha adventure cup-Ημιμαραθώνιος βουνού).

Καλή αρχή για το 2011

Κυριακή πρωί και το ξυπνητήρι χτυπάει γύρω στις 8 αφού το πρόγραμμα έχει 1:30 ωρίτσα τρέξιμο στο βουνό. Λόγω κρεπάλης όμως τις 2 προηγούμενες μέρες ο εγκέφαλος δεν δίνει σωστή εντολή και έτσι το ξυπνητήρι λογικεύεται και ρυθμίζεται για τις 9:30. Η 1:30 ωρίτσα πέρασε σαν δευτερόλεπτο και το ξυπνητήρι κάνει την δεύτερη προσπάθεια. Κάπως καλύτερα αλλά και πάλι με πολύ δυσκολία το κλείνω και καταφέρνω να σηκωθώ απο το κρεβάτι. Στο μυαλό μου έχω τουλάχιστον 1000 καλές δικαιολογίες για να κάτσω στην ζεστασία του κρεβατιού μου. Μέχρι και ο Τετέ μου το έχει ρίξει στον ύπνο και δεν δείχνει να σκοπεύει να ξυπνήσει άμεσα.

Παρόλα αυτά έχω ήδη σηκωθεί και ψάχνω στα σκοτάδια τα ρούχα της "δουλειάς". Βγαίνοντας απο το δωμάτιο άλλη μια ατράνταχτη δικαιολογία έρχεται να προστεθεί. Έξω έχει μια απίστευτη μαυρίλα και ρίχνει καρέκλες. Αυτό είναι το τελειωτικό χτύπημα νομίζω. Για ένα δεκάλεπτο το ζυγίζω απο εδώ το ζυγίζω απο εκεί, κάνω να ντυθώ και σταματάω... Τελικά κάτι οι τύψεις για τις προηγούμενες κρεπάλες, κάτι η κρυφομαζοχιστική χαρά της ταλαιπωρίας το παίρνω απόφαση και ντύνομαι στα γρήγορα. 2 φέτουλες τοστ με μέλι και ταχίνι και έτοιμος. Ελπίζω να μην πετύχω κανέναν στο ασανσέρ γιατί ... Έξω δεν υπάρχει ψυχή, μια απίστευτη ηρεμία και ησυχία. Ακούγεται μόνο η βροχή και τίποτα άλλο. Καιρό έχω να το δω αυτό και αρχίζω να λέω μπράβο στον εαυτό μου που τελικά κατέβηκα. Το πρώτο ανηφορικό κομμάτι στο Ποικίλο σε συνδιασμό με την βροχή ανεβάζουν τους παλμούς ταχύτατα αλλά μαζί ανεβαίνει και η διάθεση.

 Κάποιες σκέψεις για πνευμονίες και βροχίτιδες  εξαφανίζονται γρήγορα αφήνοντας μόνο την χαρά που είχαμε πιτσιρικάδες όταν μας έπιανε η βροχή γυρνώντας απο το σχολείο και την απολαμβάναμε μέχρι τελευταία σταγόνα. Πόσες φορές είχα πάει στο σπίτι και ζύγιζα +5 κιλά απο το νερό στα ρούχα. Έτσι και τώρα η βροχή σε συνδιασμό με μια ψιλο ομίχλη φτιάχνει το τέλειο σκηνικό για το πρώτο τρέξιμο της χρονιάς. Στο δρόμο για τις κεραίες πετυχαίνω και τα Ποικιλόπαιδα στην δική τους πρώτη εξόρμηση. Περιέργως δεν ζηλεύω που δεν είμαι και εγω με το ποδήλατο να τους ακολουθήσω αλλά χαιρετιόμαστε και συνεχίζω την ανάβαση με ακόμα περισσότερη όρεξη. Πλέον έχω μουσκέψει κανονικά και με θράσος πέφτω μέσα στις λακούβες  αφου ο βρεγμένος την βροχή δεν την φοβάται. Τα salomon παρόλο το οτι έχουν βραχεί τελείως κρατάνε μια χαρά και δεν ενοχλούν σχεδόν καθόλου. Λίγο πριν τις κεραίες θα πετύχω και κάποιον άλλο "τρελο". Χαιρετιόμαστε και συνεχίζει ο καθένας το δρόμο του. Μια μικρή ανασκόπιση για το 2010 και σχέδια για το 2011 (και είναι και πολλά) . Ευτυχώς η μιζέρια των δημοσιοκάφρων δεν μας έχει χτυπήσει και όποιες αρνητικές σκέψεις φεύγουν γρήγορα. Έχω ήδη αρχίσει να κατηφορίζω προς το σπίτι και η βροχή αρχίζει να ψιλοκόβει. Τώρα που την συνήθησα ; Με αυτά έχει ήδη περάσει 1 ώρα και 20 λεπτά χωρίς να το καταλάβω. Πόσο διαφορετικά είναι τελικά στο βουνό. Στον στοίβο τα λεπτά δεν περνάνε με τίποτα και κάθε γύρος μοιάζει ατελείωτος.

 Φτάνω στο σπίτι , όπου έχουν ήδη ξυπνήσει και παίζουν στο σαλόνι και ο Τετέ με κοιτάει με απορεία που στάζω. Άντε να μεγαλώσεις λίγο να έρχεσαι μαζί μου σκέφτομαι απο μέσα μου. Γρήγορο ζεστό μπανάκι και γυρνάω για να κάνω διατάσεις. Έρχεται και κάθεται δίπλα μου και προσπαθεί να κάνει ότι κάνω. Τεντώνει αυτά τα τέλεια χεράκια και ποδαράκια και κρυφοκοιτάει πλάγια να δει πως το κάνω. Τελικά καταλήγουμε να κυλιόμαστε στο χαλί και να χοροπηδάει πάνω μου. Το 2011 "μπήκε" με τον καλύτερο τρόπο!!!

Η διαδρομή στο garmin

Ποδηλατικός γύρος Ολίγυρτου

Κυκλική διαδρομή με αφετηρία και τερματισμό στην υπέροχη Καστανιά Κορινθίας. Περνώντας τα τελευταία σπίτια του χωριού, υπάρχει πλάτωμα στην αριστερή πλευρά του δρόμου με κατεύθυνση τον Φενεό όπου μπορούμε με ασφάλεια να παρκάρουμε το αυτοκίνητο. Σε εκείνο το σημείο υπάρχει και δρόμος που οδηγεί στο ξενοδοχείο  Ξενία της Καστανιάς. Στην Καστανιά μπορούμε να φτάσουμε απο Κιάτο ακολουθώντας τις ταμπέλες προς Στυμφαλία ή απο Δερβένι προς Γκούρα και Φενεό. Η πρώτη διαδρομή είναι ευκολότερη και με λιγότερες στροφές.

Η διαδρομή ξεκινά στα 1200 περίπου και μέ σχετικά ήπιες κλίσεις ανεβαίνει στο ψηλότερο σημείο γύρω στα 1600. Απο εκεί η θέα φανταστική στην κοιλάδα του Φενεού απο την μια και στην κοιλάδα της Στυμφαλίας απο την άλλη. Επίσης φαίνεται η μικρή και η μεγάλη Ζήρεια απέναντι με τα χωριά Γκούρα και Κυλλήνη στους πρόποδες.


Ο Ολίγυρτος έχει την ατυχία να περιτριγυρίζεται απο μεγαλύτερα και ποιο γνωστά βουνά όπως ο Χελμός, Μικρή/Μεγάλη Ζήρεια, Μαίναλο, Ντουρντουβάνα με αποτέλεσμα να μην είναι τόσο γνωστός και "περπατημένος". Αυτό βέβαια έχει και τα θετικά του αφού θεωρητικά έχεις λιγότερες πιθανότητες να δεις τα αποτελέσματα του ανθρώπινου παράγοντα (σκουπίδια, ανεξέλεγκτες στάνες κτλ κτλ). Βρίσκεται μεταξύ των οροπεδίων του Φενεού, Στυμφαλίας και Κανδήλας. Το βόρειο μέρος του έχει αρκετά βοσκοτόπια και δάση με έλατα ενώ νότια υπάρχουν αρκετές πηγές που ενώνονται με το ποτάμι που ρέει προς την καταβόθρα Πλέσια. Η βασικότερη πηγή βρίσκεται στο βορειοανατολικό τμήμα του βουνού και καταλήγει στην λίμνη της Στυμφαλίας. Η περιοχή του Ολίγυρτου εντάσσεται στο Ευρωπαϊκό Οικόλογικό δίκτυο "Natura 2000". Η ψηλότερη κορυφή του είναι η Σκίπιζα με υψόμετρο 1935 όπου κάποιος μπορεί να φτάσει απο πεζοπορικό μονοπάτι που ξεκινά απο το χωριό Λαύκα.

Στη συνέχεια η διαδρομή κατεβαίνει μέχρι τα 1300 μέσα σε πυκνό δάσος όπου βρίσκει τον δασικό και το μονοπάτι που έρχεται απο Λαύκα για την κορυφή Σκίπιζα. Ο δρόμος ανηφορίζει με αρκετά έντονη κλίση μέχρι τα 1450 για να κατέβει στο επίπεδο της Στυμφαλίας και να καταλήξει στο χωριό Λαύκα μετά απο αρκετή κατηφόρα.

Απο την Λαύκα φεύγει χωματόδρομος ο οποίος σε κάποιο σημείο έχει στρωθεί με άσφαλτο και καταλήγει λίγο πριν την Καστανιά. Απο εκεί κάνουμε αριστερά στην άσφαλτο που πάει για Φενεό και σε 2 χλμ καταλήγουμε στην αφετηρία μας. 


Στην περιοχή υπάρχουν αρκετές ταβέρνες για "αποκατάσταση" αλλά η καλύτερη επιλογή βρίσκεται λίγο παρακάτω στο χωριό Στυμφαλία όπου οι γουρουνοπούλες γυρνάνε σιγά σιγά στην σούβλα τους. 


Προβολή στο wikiloc

Διάσχιση Πάρνωνα

Πολύ όμορφη διαδρομή στην καρδιά του Πάρνωνα με καταπράσινα τοπία και αρκετές εναλλαγές στα υψομετρικά. Ξεκινάει και καταλήγει στο χωριό Τσίντζινα (Πολύδροσο) το οποίο προσεγγίζεται απο το δρόμο Τρίπολης - Σπάρτης με 2 τρόπους. Είτε απο Καρυές - Βαρβίτσα - Βαμβακού το οποίο είναι και η επιστροφή της διαδρομής με αρκετεεεεες στροφές, είτε στρίβοντας για Βασαρά - Βέροια 15χμ πριν την Σπάρτη. Στο χωριό υπάρχει ένας 'εναλλακτικός' ξενώνας Σχολαρχείο  με συμπαθητικά δωμάτια, και ωραίους καναπέδες για chill-out στην πλατεία κάτω απο τα πλατάνια. 9 διαδρομές ξεκινάνε απο εκεί με την μικρότερη να είναι μόλις 40 λεπτά και την μεγαλύτερη 4-5 ώρες. Πληροφορίες για τα μονοπάτια υπάρχουν σε ξύλινους πίνακες με χάρτες και όλα τα μονοπάτια είναι πλήρως σηματοδοτήμενα και προσεγμένα. 

Διαδρομή (66.6 χλμ Άσφαλτινη) 
Ξεκινώντας απο το χωριό υπάρχει μια μικρή ανηφορο-κατηφόρα μέχρι την πρώτη ανάβαση 9.5 χλμ με 550 υψομετρική μέσα σε πολύ πυκνό δάσος και βγαίνουμε σε διασταύρωση όπου αριστερά πάει προς Βαμβακού και δεξιά προς καταφύγιο. Ακολουθούμε το δρόμο προς καταφύγιο και αφου το περάσουμε διάσελο (ο κεντρικός δρόμος στρίβει προς Καστάνιτσα) συνεχίζουμε ευθεία για το χωριό Άγ. Πέτρο. Σε αυτό το κομμάτι θα περάσουμε απο μια έξοδο που πάει προς το 2ο καταφύγιο του ΕΟΣ Σπάρτης και μετά ξεκινάει μεγάλη κατηφόρα για 16χμ. Στα δεξιά βρίσκεται η ψηλότερη κορφή του Πάρνωνα η Μεγάλη Τούρλα και δρόμος που οδηγεί στο πανέμορφο οροπέδιο κάτω απο αυτή (Προφήτης Ηλίας). Στο τελείωμα της κατηφόρας θα βγούμε σε διασταύρωση όπου δεξιά πηγαίνει προς Μονή Μαλεβής και αριστερά προς Άγ Πέτρο (αν και δεν το γράφει πουθενά γράφει προς Καστρί). Θα περάσουμε ενα μικρό γεφυράκι και ένα ιππικό όμιλο και φτάνουμε στον Άγιο Πέτρο μετά απο συνολικά 31χλμ απο την αρχή. 

Περνάμε μέσα απο το χωριό και θα βρόυμε ταμπέλα που λέει προς Καρυαί και θα ανεβούμε μια ομορφότατη ανηφορίτσα των 22,5% και συνεχίζουμε ανηφορικά μέχρι την μέση της διαδρομής προς Καρυές. Το σκηνικό ανέβα-κατέβα θα συνεχιστεί και στα επόμενα χωριά που θα περάσουμε (Βαρβίτσα - Βαμβακού και απο Βαμβακού είναι η δεύτερη μεγάλη ανηφόρα (9.5 χλμ με 470μ ανύψωση) μέχρι την αρχική διασταύρωση προς Τσίντζινα. Απο εκεί η απολαυστική κατηφόρα που ανεβήκαμε στην αρχή και 'τελείωνουμε' στο χωριό για ρακές και πρωτεϊνες στην "Ταβέρνα του Πανούλη" !!!!. 

Όλη η διαδρομή είναι άσφαλτινη με ελάχιστη έως μηδενική κίνηση αυτοκινήτων ειδικά αν γίνει πρωϊνές ώρες. Νερό υπάρχει στα χωριά (ωραίο σημείο για στάση, βρύση στην είσοδο της Βαρβίτσας) και στα 2 καταφύγια και κάποιες πηγές ενδιάμεσες οι οποίες φαίνονται στον χάρτη. Το συνολικό μήκος της διαδρομής είναι 66,6 χλμ.


Προβολή στο wikiloc

10o Nike Run - Κτήμα Συγγρού

3ος αγώνας που λαμβάνω μέρος και πραγματικά τον ευχαριστήθηκα. Μάλλον γιατί είχα την Σοφία  και τον μικρό Τετε να χειροκροτάει σε κάθε γύρο. Το κτήμα Συγγρού αρκετά μεγάλο και πράσινο. Το άκουγα συχνά για διαδρομές MTB αλλά δεν είχε τύχει να πάω ποτέ. Άλλο ένα κομμάτι πράσινου μέσα στην τσιμεντούπολη. Ωραίο και για ποδηλατάκι αν και μικρό αλλά για τρέξιμο είναι ιδανικό μέρος για να ξεφύγεις απο το γύρω γύρω του στοίβου.

Ο αγώνας είχε πάρα πολύ κόσμο (πάνω απο 1000 συμμετοχές και μάλλον η nike δεν περίμενε τόσο κόσμο) και θύμιζε πραγματικά γιορτή. Κάποια προβλήματα υπήρξαν απο οτι έμαθα με τις συμμετοχές (ενώ είχαν γίνει εγγραφές δεν έβρισκαν τους αριθμούς) αλλά φαντάζομαι οτι ήταν περιορισμένα. Ο αγώνας ήταν τύπου circuit με 3 γύρους και κάποιες ανηφορο-κατηφόρες. Ξεκίνημα και το πολύχρωμο ποτάμι αρχίζει το γύρω γύρω μέσα στο πάρκο. Συγκριτικά με τους άλλους αγώνες που πήγα οι δυσκολίες είναι μεγαλύτερες καθώς έχει ανηφορικά τμήματα αλλά και χωμάτινα κομμάτια με σαθρό έδαφος. Ξεκίνησα σχετικά δυνατά με αποτέλεσμα να μου βγει κούραση προς την μέση και  να αναγκαστώ να ρίξω λίγο τον ρυθμό για να πέσουν οι παλμοί. Κάνω το λάθος και πηγαίνω γρήγορα και μάλλον λίγο άτσαλα στις κατηφόρες, κάτι που θα πληρώσω αργότερα με μια βδομάδα αποχή λόγω πόνου στην λαγονοκνημιαία. Τερματισμός στα 54 λεπτά για την ιστορία και  πρώτοι  Δημάκη και Θεοδωρακάκος. Μετά  τον τερματισμό παιχνίδι με τον Τετε στο πάρκο, ο οποίος έκανε και γνωριμίες και έτρεξε και αυτός με άλλα παιδάκια. Σίγουρα ο κόσμος, η μουσική και η όλη ατμόσφαιρα του άρεσε. Πρώτος χωμάτινος αγώνας και είδα πόσο διαφορετικό είναι το τρέξιμο έξω απο τον στοίβο. Αποφάσισα να βάλω οπωσδήποτε στις προπονήσεις μου βουνό, αφού το έχω και στην πόρτα μου άλλωστε, αλλά και ενδυνάμωση στα πόδια για να αντέχουν στα κατηφορικά κομμάτια και να μην παθαίνω κοκομπλοκο μετά. Αντε να πάμε και στον επόμενο...

Garmin Forerunner 305

Μεγάλος γκατζετάκιας γαρ, όταν αποφάσισα να ξεκινήσω ποιο δομημένα και συστηματικά προπόνηση, είπα να κάνω δώρο στον εαυτό μου ένα 'εργαλείο' που θα με βοηθήσει σε αυτό. Λάτρης της Garmin αφού χρησιμοποιώ αρκετά χρόνια το Garmin eTrex Vista HCx στο βουνό και τελευταία και στο ποδήλατο, κατευθείαν στράφηκα προς αυτή την μάρκα η οποία και αξιόπιστη είναι και φτηνή συγκριτικά με τις υπόλοιπες. Μοναδικό μελανό σημείο η υποστήριξη στην Ελλάδα η οποία απλά δεν υπάρχει σύμφωνα με διάφορα που έχω ακούσει/διαβάσει εδώ και εκεί (ευτυχώς δεν χρειάστηκε ποτέ να κάνω χρήση της εγγύησης ή του service). Ευτυχώς έρχονται οι Άγγλοι να σώσουν την κατάσταση αφού παρέχουν υποδειγματικό customer support ακόμα και σε συσκευές εκτός εγγύησης, δίνοντας μαθήματα after sales στους δικούς μας... Anyway η αγορά έγινε απο amazon σε τιμή πραγματικά ευκαιρία (130 ευρώ με τα μεταφορικά)  και σε μια βδομαδούλα τσουπ να το γκατζετάκι στο γραφείο μέσα στο κουτί του. Φυσικά πριν το παραλάβω είχα φροντίσει, όπως με κάθε τι που αγοράζω, να διαβάσω εκατομύρια reviews και 2-3 φορές το manual, έτσι ώστε να είμαι έτοιμος όταν φτάσει!!! Το μέγεθος του δεν είναι τελικά όσο μεγάλο φαίνεται στις φωτογραφίες και φορώντας το στο χέρι πραγματικά το ξεχνάς μετά απο λίγα δευτερόλεπτα. Σίγουρα είναι καλύτερα απο το να τρέχεις με το eTrex στην παλάμη πάντως.

Το ρολόϊ συνοδεύεται απο τη ζώνη του παλμογράφου, την βάση φόρτισης, ένα καλώδιο usb σε mini-usb, φορτιστή πρίζας σε usb και ένα επιπλέον λουράκι για μεγαλύτερους καρπούς. Μέχρι εργαλειάκι έχει για την αλλαγή στο λουράκι. Garmin μας κακομαθαίνεις ;). Μετά απο σύντομη φόρτιση και είναι έτοιμο για λειτουργία. Ανοίγωντας το 3 σύντομες ερωτήσεις και έτοιμο να καταγράψει τα πάντα.

1) Σύστημα μέτρησης (Metric/US)
2) Αν υπάρχει footpod (Y/N)
3) Αν υπάρχει cadence sensor (Y/N)

Πρώτη χρήση στο αγαπημένο μου Ποικίλο. Οι δορυφόροι κλειδώνουν αρκετά γρήγορα, ίσως λίγο ποιο γρήγορα συγκριτικά με το eTrex, και απλά πατάμε το κουμπάκι start. Και μετά τρέχουμε ...και αυτό γράφει. Το καλό στο συγκεκριμένο ρολόϊ είναι οτι μπορούμε να έχουμε διαφορετικές ρυθμίσεις για τρέξιμο, ποδήλατο, κολύμπι κτλ. Μπορούμε να ορίσουμε διαφορετικά δεδομένα να βλέπουμε στις 3 κυλιόμενες οθόνες για κάθε mode. Έτσι πχ στο running mode μπορούμε να βάλουμε  το pace (m/km), παλμούς, συνολικό χρόνο και συνολική απόσταση στην 1η οθόνη και χρόνο και απόσταση lap στην 2η  ενώ στο bike mode να βάλουμε ταχύτητα (km/h), παλμούς και cadence. Πριν απο κάθε προπόνηση θα πρέπει να διαλέξουμε mode ώστε να μας βγάλει τις αντίστοιχες οθόνες. Όταν με το καλό τελειώσει η προπόνηση απλά πατάμε stop και πέρνουμε ανάσα για να πέσουν οι παλμοί. Σημειωτέον στο ρολόϊ μπορούμε να περάσουμε ζώνες παλμών/ ταχύτητας διαφορετικά για κάθε mode. Δηλαδή μπορεί να δηλώσουμε οτι η μέγιστη καρδιακή συχνότητα είναι 200 παλμοί για το τρέξιμο ενώ 180 για το ποδήλατο διαφοροποιώντας έτσι τις ζώνες έντασης ανάλογα..

Το επόμενο βήμα αφου γυρίσουμε σπίτι (και κάνουμε τις απαραίτητες διατάσεις και ένα μπανάκι) είναι να δούμε τι κάναμε. Πολύ απλά το συνδέουμε στην βάση του και αυτόματα ανοίγει το Training Center της Garmin το οποίο δυστηχώς έχει μείνει αρκετά χρόνια πίσω σαν λογισμικό αλλά παρέχει τα απαραίτητα για κάποιον που δεν θέλει να πολυασχοληθεί. Αυτόματα κατεβάζει τα στοιχεία στο TC και βγάζει τα διαγράμματα ταχύτητας, παλμών καθώς και συνολικά στοιχεία για την προπόνηση (χιλιόμετρα, ώρα, υψομετρικά κτλ).


 Η Garmin δίνει την δυνατότητα τα στοιχεία αυτά να τα αποθηκεύσουμε και on line με το πρόγραμμα connect. Πολύ καλύτερο απο το Σπαρτιάτικο TC και με αρκετά εύχρηστο user interface μπορούμε απο οπουδήποτε να ανεβάσουμε τις προπονήσεις μας αρκεί να φτιάξουμε ένα λογαριασμό στην Garmin. Με αρκετές ευκολίες όπως reports και στατιστικά μπορούμε να καταγράψουμε με λεπτομέρεια όλες μας τις προπονήσεις και να συγκρίνουμε δεδομένα.

 Επίσης βλέπουμε την διαδρομή που κάναμε μέσα απο το Bing (κάτι αντίστοιχο του googlemap) το οποίο είναι αρκετά εφετζίδικο αν και οχι τόσο χρήσιμο τελικά.

 Και εδώ μπορούμε να δούμε τα διαγράμματα pace και παλμών και cadence (αν χρησιμοποιήσουμε το cadence sensor το οποίο πωλείται ξεχωριστά γύρω στα 50-60 ευρώ $#@$@#$). Υπάρχει επιλογή play η οποία μας δίχνει για κάθε χρονική στιγμή τα αντίστοιχα δεδομένα, ουσιαστικά  κάνει simulate την προπόνηση μας.

 Έτσι μπορούμε να δούμε στην Χ ανηφόρα που μας κρέμασε η γλώσσα πόσους παλμούς είχαμε και πώς αυτό βελτιώνεται στην πορεία των προπονήσεων.

Η πραγματική χρησιμότητα του garmin όμως δεν είναι μόνο η δυνατότητα καταγραφής όλων των παραπάνω στοιχείων. Εκεί που μονοπωλεί είναι η δυνατότητα να φτιάξεις όλο το προπονητικό πλάνο και να το περάσεις μέσα στο ρολόϊ το οποίο θα κάνει το παν να το τηρήσεις με ευλαβικά (οχι δεν μπορεί να σε σηκώσει απο τον καναπε δυστηχώς ...).

Μέσα απο το Training Center και πρόσφατα και μέσα απο το Sport Tracks 3.0 μπορούμε να φτιάξουμε κάθε μια προπόνηση δηλώνοντας διάφορες παραμέτρους όπως συνολικός χρόνος, ζώνη έντασης, ταχύτητα/ρυθμό, συνολική απόσταση κτλ. Για παράδειγμα μπορούμε να φτιάξουμε μια προπόνηση κατά την οποία θα ξεκινάμε με ζέσταμα για 20 λεπτά στους 120 παλμούς, στη συνέχεια θα κάνουμε 6 επαναλήψεις των 600 μέτρων με ταχύτητα 4:00/χλμ και τέλος θα κάνουμε 3 χιλιόμετρα αποθεραπεία με ρυθμό 6:00/χλμ. Αφου με αυτό τον τρόπο  δημιουργήσουμε όλες μας τις προπονήσεις (διαλλειματικές, τεμπο, long runs, αποκατάστασης) μπορούμε να τις προγραμματίσουμε για συγκεκριμένες ημερομηνίες. Τέλος ενημερώνουμε το ρολόι στέλνωντας όλα τα παραπάνω δεδομένα. Διαλέγωντας κάθε μέρα την αντίστοιχη προπόνηση μας ενημερώνει οπτικά και ακουστικά για κάθε βήμα της καθώς και όταν ξεφεύγουμε απο τους προκαθορισμένους στόχους (πολύ γρήγορα/αργά, περισσότεροι/λιγότεροι παλμοί).Φυσικά η καταγραφή των πραγματικών δεδομένων δουλεύει κανονικά ανεξάρτητα απο το τι έχουμε δηλώσει στην προπόνηση. Αν δηλαδή έχουμε βάλει 2 χλμ με 180 παλμούς και κάνουμε 2 χλμ με 140 θα καταγραφεί η πραγματική ένταση και όχι η επιθυμητή.

Σίγουρα το συγκεκριμένο ρολόϊ δεν θα μας κάνει να τρέχουμε/ποδηλατούμε ποιο γρήγορα. Αλλά θα βοηθήσει να καταγράψουμε με ευκολία όλες μας τις δραστηριότητες και να δούμε μέσα απο αυτή την καταγραφή που χρειάζεται βελτίωση ή αλλαγή. Θα μας βοηθήσει να έχουμε όλο μας το προπονητικό πλάνο οπουδήποτε και αν είμαστε αφου  θα το έχουμε περάσει στο ρολόϊ και τέλος θα στις ποιο πολύπλοκες προπονήσεις θα μας λύσει τα χέρια αφου δεν θα χρειάζεται να μετράμε/υπολογίζουμε τις στάσεις και τις αποστάσεις. Απλά θα μας κάνει μπίπ όπως λέει και ο γιός μου. Το τι θα κάνουμε μετά το μπίπ είναι στο χέρι μας. Καλές προπονήσεις!!

Salomono XA Pro 3d Ultra

Ενα απο τα καλύτερα trail παπούτσια της αγόρας

Μετά απο αρκετό ψάξιμο στο νετ αποφάσισα να πάρω τα συγκεκριμένα για τρέξιμο στο βουνό αλλά και καθημερινή χρήση/εκδρομές. Συγκρίνοντας τα με τα παπούτσια δρόμου τα οποία είναι αρκετά άνετα και λίγο μεγαλύτερα σε μέγεθος απο ένα κανονικό παπούτσι, η πρώτη εντύπωση ήταν οτι πήρα λάθος νούμερο. Το παπούτσι ήταν αρκετά σφιχτό, χωρίς βέβαια να με χτυπάει κάπου, αλλά καμία σχέση με την χαλαρή αίσθηση του vomero. Το έβαλα αγγελία και πήγα και δοκίμασα το αμέσως μεγαλύτερο μέγεθος το οποίο μου φάνηκε ποιο άνετο. Δεν τα είχα δοκιμάσει ακόμα αφου σκεφτόμουνα να τα δώσω και μου πρότεινε ένας φίλος που τρέχει βουνό να μην τα δώσω και να τα τρέξω πρώτα στο βουνό να δω πως θα είναι.

 Έτσι έκανα το πρώτο τρέξιμο στο Ποικίλο σε κακοτράχαλο δασικό και σε κάποια μικρά μονοπάτια. Τελικά η "σφιχτή" αίσθηση που έχει το παπούτσι στο πόδι είναι ίσως το μεγαλύτερο πλεονεκτημά του αφού το κρατάει και το προστατεύει απο πέτρες, βράχια κτλ κτλ. Στα κατηφορικά κομμάτια το πόδι μένει στη θέση του δίνοντας σου καλύτερο πάτημα. Μου έκανε εντύπωση η τρομερή αποροφητικότητα του καθώς πάταγα σε πέτρες/βράχια και νόμιζα οτι πατάω σε ταρτάν. Το πόδι παραμένει σταθερό και οι κραδασμοί δεν φτάνουν στα γόνατα τόσο έντονα. Αν και βαρύ παπούτσι δεν σου δίνει αυτή την εντύπωση στο χώμα. Κρατάει αρκετά καλά σε βρεγμένα βράχια και λάσπη και  γενικά σου εμπνέει εμπιστοσύνη να πας γρήγορα (αν μπορείς βέβαια!!!) . Σε κάποια μικρά ασφάλτινα κομμάτια φαίνεται να είναι αρκετά σκληρό και κουράζει περισσότερο συγκριτικά με ένα παπούτσι δρόμου χωρίς βέβαια να είναι απαγορευτικό. Το σύστημα δεσίματος της Salomon πολύ εξυπηρετικό γιατί δεν χρειάζεται να ανησυχείς για λυμένα κορδόνια. Το ίδιο σύστημα είχα ξαναδεί στις άκαμπτες ορειβατικές μπότες της salomon (στο εσωτερικό μποτάκι) και ήταν πολύ βολικό. Μετά το πρώτο τρέξιμο τα πόδια μου  δεν είχαν την παραμικρή φουσκάλα ή χτύπημα και επίσης καμία ενόχληση στα γόνατα. Το παπούτσι έχει πάρα πολύ καλή διαπνοή, αφου δεν έχει gtx, και όταν βραχεί δεν είναι ιδιαίτερα ενοχλητικό και δείχνει να  στεγνώνει σχετικά γρήγορα. Φαντάζομαι οτι τα αντίστοιχα με την μεμβράνη θα είναι ποιο δύσκολα αν βραχούν αφου η μεμβράνη θα τα εμποδίζει να στεγνώσουν γρήγορα. Τέλος το συγκεκριμένο παπούτσι είναι και μια πολύ καλή επιλογή για εκδρομές αλλά και καθημερινά αφου ακόμα και μετά απο πολύωρη χρήση δεν κουράζει καθόλου τα πόδια. Σκέφτομαι οτι ακόμα  και καλοκαιρινό trekking αντί για μποτάκια θα είναι καλύτερο με αυτά τα salomon. Θα τα δοκιμάσουμε το καλοκαίρι σε αυτόν τον ρόλο και θα κάνουμε update...

Τελικά φαίνεται οτι το νούμερο είναι το σωστό και η αγορά καταχωρείται σίγουρα ως "επιτυχημένη"!!. Στην πορεία θα δείξουν και την αντοχή τους αφου σκέφτομαι να πάρω μέρος σε κάποιους trail αγώνες αλλά δείχνουν να αντέχουν αρκετά στις κακουχίες. Για αυτό φτιάχτηκαν άλλωστε.
Well Done Salomon