29ος Κλασσικός Μαραθώνιος Αθηνών

Την Κυριακή πραγματοποίησα ένα μεγάλο όνειρο, για το οποίο κατέβαλα μεγάλη προσπάθεια μέσα στον χρόνο. Όχι τόσο προσπάθεια δρομική όσο προσπάθεια εύρεσης χρόνου αφού πλέον στην οικογένεια προστέθηκε άλλο ένα μέλος και ο ήδη ελάχιστος διαθέσιμος χρόνος μειώθηκε ακόμα περισσότερο. Ο χρόνος κουτσά στραβά βρέθηκε είτε μειώνοντας ώρες ύπνου (τρεξίματα στην χωράφα στις 12 το βράδυ) είτε "κλέβοντας" χρόνο από την οικογένεια.

Φυσικά αυτό το εγχείρημα δεν θα είχε καμία τύχη αν από την αρχή δεν είχα την βοήθεια και την συμπαράσταση της Σοφίας η οποία ειδικά τον τελευταίο καιρό κουράστηκε διπλά και επωμίστηκε τα πάντα για να μπορώ να βγάζω τις προπονήσεις μου. Μέχρι και τι χιλιόμετρα είχα να κάνω κάθε μέρα είχε μάθει και όταν γυρνώντας από το γραφείο δεν είχα κουράγιο να κουνηθώ με έσπρωχνε να πάω . Ένα μεγάλο ευχαριστώ λοιπόν είναι το λιγότερο που μπορώ να της πω και να της αφιερώσω αυτόν τον αγώνα!! Στην ολοκλήρωση αυτού του στόχου συντέλεσαν και διάφοροι άλλοι παράγοντες αλλά σίγουρα από τους ποιο βασικούς είναι η ουσιαστική βοήθεια αλλά και οι συμβουλές του φίλου, συνορειβάτη, συντρέχτη συν συν συν...  Διονύση ο οποίος ούτως η άλλως είναι αυτός που με κόλλησε το μικρόβιο του τρεξίματος. Τέλος η τρεξιματική παρέα στην Χωράφα (Φώντας, Μάκης, Κώστας, Θοδωρής, Σωτήρης, Νίκος, Αγγελική, Γωγώ) έκανε πολλές δύσκολες προπονήσεις να βγούν ευχάριστα ακόμα και μεταμεσονύκτια.

Στα του αγώνα τώρα. Σε γενικές γραμμές ο αγώνας βγήκε όπως τον είχα σχεδιάσει καλύπτοντας το μεγαλύτερο μέρος στον ρυθμό που είχα βάλει για στόχο. Το τελικό αποτέλεσμα  4.03 βγήκε λίγο παραπάνω από τον αναμενόμενο στόχο αλλά  για πρώτη φορά είμαι πολύ ευχαριστημένος. Εντύπωση μου έκανε πόσο πολύ δυσκόλεψαν τα χιλιόμετρα μετά το 35 όπου η συσσωρευμένη κούραση άρχισε να δείχνει τα δόντια της και μόνο η εικόνα της Σοφίας, της μπουμπούς και του Θοδωρή στον τερματισμό  έκανε τα πόδια μου να συνεχίζουν. Ειδικά στα τελευταία 2-3 χιλιόμετρα κάποιες ενοχλήσεις στην μέση αλλά και κάποιες ελαφριές κράμπες με έκαναν να πάω ποιο συντηρητικά για να μην χάσω τον τερματισμό. Ο καιρός για μένα ήταν ιδανικός αφού είχα προβλέψει σωστά και είχα ντυθεί σωστά. Έτσι δεν κρύωσα σε όλη την διάρκεια του αγώνα αλλά ούτε ένοιωσα να σκάω. Ο δυνατός αέρας μάλιστα έδινε και μια καλή ώθηση στις ανηφόρες πριν τον Γέρακα. Στις τροφοδοσίες έπινα πάντα έστω και λίγο νερό ή ισοτονικό όταν υπήρχε και ένα τζελάκι πριν τις μεγάλες ανηφόρες για ψυχολογική στήριξη ποιο πολύ. Τον αγώνα τον έτρεξα ολόκληρο μόνος μου αφού οι υπόλοιποι "Χωραφήτες" ήταν σε διαφορετικά μπλόκ και δεν καταφέραμε να βρεθούμε ενδιάμεσα. Δεν με χάλασε βέβαια τόσο αυτή η μοναξιά , the loneliness of the long distance runner που λένε και οι Iron Maiden, αλλά με παρέα θα έβγαινε ποιο εύκολα και ευχάριστα σίγουρα.

Μεγάλη εντύπωση σε αυτόν τον αγώνα μου έκαναν οι εθελοντές. Παιδιά διαφόρων ηλικιών, και όχι μόνο, στημένοι αξημέρωτα στους δρόμους, με κρύο και χιονόνερο, να εμψυχώνουν με το καλύτερο τους χαμόγελο τους δρομείς. Μέσα στην γενικότερη μαυρίλα του τελευταίου καιρού αυτό αποτέλεσε ένα ευχάριστο σημάδι ότι δεν έχουν σαπίσει τα πάντα και ότι ίσως να υπάρχει ακόμα ελπίδα... Χωρίς αυτούς τους ανθρώπους πολύς κόσμος δεν θα έφτανε στον τερματισμό. Πλέον στα σχέδια μου πέρα από την συμμετοχή σε αγώνες ως δρομέας έχει μπει και η συμμετοχή ως εθελοντής. Σίγουρα είναι το ίδιο δύσκολο και το αποτέλεσμα πιστεύω ότι θα είναι το ίδιο ωραίο.

Και βεβαίως αυτό το όνειρο δεν θα ήταν ολοκληρωμένο αν δεν τερμάτιζα αγκαλιά με τον Θοδωρή. Από την πρώτη στιγμή που μου μπήκε η ιδέα του Μαραθωνίου αυτή η εικόνα μου καρφώθηκε στο μυαλό. Να τερματίσω μαζί με τον γιό μου. Όταν το πρωί του αγώνα φτάνοντας στην Αθήνα είδα τον καιρό απογοητεύτηκα γιατί φαντάστηκα ότι η Σοφία δεν θα μπορούσε να έρθει με τα δυο πιτσιρίκια στον τερματισμό. Για άλλη μια φορά όμως αποδείχτηκε μεγάλο παλικάρι και κατάφερε έρθει και να περιμένει μέσα στο κρύο (ευτυχώς όχι για πολύ ώρα). Έτσι πλησιάζοντας την είσοδο του Καλλιμάρμαρου η εικόνα των τριών τους με έκανε να ξεχάσω όλη την κούραση και να "πετάξω" προς τον τερματισμό, φυσικά μαζί με τον Θοδωρή. Οι φωτογραφίες νομίζω οτι τα λένε όλα !!!

Στο σπίτι ο Θοδωρής δείχνει με μεγάλη περηφάνια το μετάλλιο που του κρέμασαν οι εθελοντές και του το χάρισε ο μπαμπάς. 

 Ο σημαντικότερος αγώνας αυτής της χρονιάς τελείωσε και άφησε μόνο ευχάριστες στιγμές. Και κάποιες αστείες όπως οι δυο Άγγλοι οι οποίοι έλεγαν " ... where the fuck is Sunny Greece ..." όταν ο αέρας γύρισε κόντρα και μας χτύπαγε το χιονόνερο για λίγο στις ανηφόρες του Γέρακα. Ή όταν κάποιος δρομέας σταμάτησε σε διασώστη για ψυκτικό και όταν ο αυτός τον ρώτησε που να του βάλει του είπε " ... ΠΑΝΤΟΥ !!!! ". Ενώ ο αγώνας όμως ήταν μια μέρα, ένας ολόκληρος χρόνος σχεδόν πέρασε με εξίσου ωραίες στιγμές,  προπονήσεις, νέους δρομικούς φίλους , δυσκολίες, απορίες, μικροτραυματισμούς και αμφιβολίες.
Ένας χρόνος ευχάριστος αντίθετα με την γενικότερη μαυρίλα και κατήφεια που υπάρχει παντού!!! Ας τρέξουμε λοιπόν για να σωθούμε από την μαυρίλα...

Sfendami Mountain Festival 2011

Πριν δυο χρόνια είχε τύχει να δω κάποια βιντεάκια στο youtube απο τον τότε αγώνα στην Σφενδάμη Πιερίας. Συγκεκριμένα κάποια στιγμιότυπα απο τον ποδηλατικό αγώνα (είναι διήμερο με ποδηλατικό και τρέξιμο) μέσα σε κάτι φανταστικά μονοπάτια όπου ΟΛΟΙ έπεφταν, ελεγχόμενα πάντα!!! Έτσι φέτος ο συγκεκριμένος αγώνας είχε μπει απο την αρχή στο πλάνο, σκοπεύοντας να ανέβω με την οικογένεια και να τρέξω μαζί με τον Τετέ στον αγώνα για μικρά παιδιά που γίνεται την πρώτη μέρα. Δυστυχώς όμως για άλλη μια φορά τα πράγματα δεν ήρθαν όπως τα θέλαμε (ανωτέρα βία) και Σαββάτο ξημερώματα ξεκίνησα τελικά μόνος μου για την Σφενδάμη, ελαφρώς ξενερωμένος που αφήνω πίσω την υπόλοιπη οικογένεια. Εκεί βρισκόταν ήδη ο παλιός μου φίλος ο Μπάμπης, ο οποίος είχε αναλάβει την φωτογράφιση του αγώνα και χαιρόμουν ιδιαίτερα που θα τον έβλεπα μετά απο τόσο καιρό.

Έτσι το μεσημεράκι βρίσκομαι ήδη στο ξενοδοχείο Bartolini, το οποίο όντας off season δεν δίνει και την καλύτερη δυνατή εικόνα. Ευτυχώς οι ιταλίδες ιδιοκτήτριες είναι πολύ ευγενικές και εξυπηρετικές και σύμφωνα με τα λεγόμενα του Χελώνη που είχε μείνει πριν 2 χρόνια, μαγειρεύουν τέλεια... Ότι πρέπει μετά απο μια κουραστική μέρα με μπόλικα χιλιόμετρα. Αφήνω τα πράγματα και το ποδήλατο και ξεκινάω για το χωριό το οποίο βρίσκεται σε απόσταση 10-15 χιλιομέτρων απο το ξενοδοχείο. Πρώτη παρατήρηση η παντελής έλλειψη βουνών καθώς όλα είναι πεδιάδα με μόνη εναλλαγή κάποιους μικρούς λοφίσκους. Αναρωτιέμαι πώς θα βγει η υψομετρική διαφορά των 1000 μέτρων στον κάμπο ;;;;  Το χωριό ντυμένο με τα καλά του, παντού ταμπέλες και φρου φρου για το μεγάλο γεγονός. Στην πλατεία έχει στηθεί κανονικό πανηγύρι με αρκετό κόσμο. Στον προαύλιο χώρο του σχολείου έχουν στηθεί τα περίπτερα διαφόρων εταιρειών και έχουν βγάλει τα καλούδια για επίδειξη. Hitech παζάρι με καρβουνένια ποδηλατάκια  10000 ευρώ... Παίρνω τα νούμερα μου και ψάχνω να βρω τον Μπάμπη ο οποίος κλασσικά τρέχει πανικόβλητος για να ετοιμάσει τα του αγώνα. Φαίνεται κουρασμένος,  αλλά έχει αυτό το χαμόγελο που αποκτάς όταν κάνεις μια δουλειά που αγαπάς πραγματικά. Και σίγουρα αυτό που κάνει το αγαπάει, γιαυτό και το κάνει τόσο καλά. Με συστήνει στον διοργανωτή του αγώνα, και όταν του λέει οτι θα τρέξω και τις 2 μέρες με κοιτάει περίεργα σαν να μου λέει "είσαι σίγουρος ρε φίλε ...". Πριν την μεγάλη διαδρομή γίνονται 2 μικρές για πιτσιρίκια. Εκεί θα έτρεχα με τον Τετεδάκο μου αλλά ... Δεν πειράζει του χρόνου όλοι μαζί. Τα πιτσιρίκια είναι όλα τα λεφτά. Πραγματικά τα δίνουν όλα τσαλαβουτώντας μέσα στην βροχή !!! Τα καταχειροκροτάμε και αυτά έχουν ένα τεράστιο χαμόγελο.

 Η ώρα πλησιάζει  και με το απαραίτητο ζέσταμα, και αφού η βροχή έχει πιάσει για τα καλά, στηνόμαστε στην εκκίνηση περίπου 240 άτομα. Ξεκινάμε ήδη μούσκεμα και αφού διασχίζουμε το χωριό με τις γιαγιάδες και τους παππούδες να μας χειροκροτούνε, πιάνουμε τους δασικούς.

Εκεί λοιπόν ξεκινάει το πανηγύρακι. Οι διοργανωτές είχαν την ιδέα να περάσουν με γκρέϊντερ τους δασικούς που θα πέρναγε ο αγώνας για να καθαρίσουν απο μεγάλες πέτρες. Αυτό λοιπόν είχε ως αποτέλεσμα να τρέχουμε σε φρεσκο-οργωμένα χωράφια!!! Η διαδρομή ξεκίναγε με 2-3 ανηφορικά κομμάτια, τοίχους κανονικούς, όπου η λάσπη σε υποχρέωνε ένα βήμα μπροστά 2 πίσω. Τα παπούτσια κάθε 5 λεπτά μάζευαν απο κάτω 10 πόντους λάσπη και νόμιζες οτι τρέχεις με 5κιλα βαράκια. Τσάμπα τα λεφτά για ελαφριά παπούτσια. Η βροχή συνεχίζει κανονικά αλλά λίγο ασχολούμαι αφού πρέπει να

κάνω προσπάθεια κάθε λίγο και λιγάκι να "αδειάζω" την λάσπη απο τα πατούμενα. Και φυσικά όπως πλέον έχει καθιερωθεί σε κάθε αγώνα, στα πρώτα 2 χιλιόμετρα το ένα πόδι μέσα σε λακούβα με νερό και ο χαρακτηριστικός ήχος παρέα σε όλο σχεδόν τον αγώνα. Μετά απο κάποια χιλιόμετρα στα χλοερά λιβάδια, μπήκαμε στο πρώτο μονοπάτι. Εκεί πραγματικά ξέχασα και την βροχή, και τις λάσπες και όλα.  Στενό μονοπάτι μέσα σε ζούγκλα απο πράσινο, χωρίς ίχνος πέτρας, αρκετά κατηφορικό αλλά όχι τόσο που να σου σπάει τα γόνατα. Πραγματική

απόλαυση. Εκεί πετυχαίνω και τον Μπάμπη με τον τηλεφακό να πυροβολεί ακατάπαυστα. Η διαδρομή είναι με συνεχόμενα ανεβοκαταβάσματα, τα οποία σε συνδιασμό με την απίστευτη λάσπη έχουν αρχίσει και με κουράζουν πάρα πολύ. Σε κάποια σημεία κατεβαίνουμε σε ρεματιές και γλιστράει τόσο πολύ που αναγκαζόμαστε να πιαστούμε απο κλαδιά για να μην σαβουριαστούμε. Και όχι πάντα επιτυχώς. Τσίμπησα μια αεροπλανική τούμπα κατεβαίνοντας μια ρεματιά, ευτυχώς χωρίς απώλειες (και χωρίς φωτογραφικά ντοκουμέντα). Σκέφτομαι τον ποδηλατικό αγώνα της επομένης, ο οποίος θα έχει κάποια κοινά μονοπάτια, και πραγματικά σκιάζομαι!!! Θα γίνει πραγματική σφαγή σε αυτά τα μονοπάτια, τα οποία δεν μπορούμε να κατεβούμε με τα πόδια. Το αποκορύφωμα σε κάποιο σημείο κινούμαστε παράλληλα-μέσα στο ποτάμι και το μονοπάτι σκαρφαλώνει κάθετα στην κοίτη. Η λάσπη όμως έχει γίνει πηλός κανονικός και η έξοδος απο το ποτάμι πραγματικός άθλος. Πιανόμαστε απο ρίζες για να μπορέσουμε να σκαρφαλώσουμε. Προς την μέση του αγώνα πετυχαίνω τον Σωτήρη με τον οποίο είχαμε τρέξει στον "Άθλο Πάρνηθας". Πιάνουμε κουβεντούλα και τα χιλιόμετρα φεύγουν ποιο εύκολα.Τρέχω περίπου 2 ώρες και η βροχή δεν έχει σταματήσει δευτερόλεπτο. Ευτυχώς δεν φυσάει γιατί θα είχαμε θεματάκι. Η διαδρομή συνεχίζει μέχρι το τέλος με εναλλαγές μονοπατιών και δασικού, πάντα με πολύ λάσπη και φυσικά με την αγαπημένη μου βροχή. 3-4 χιλιόμετρα πριν τον τερματισμό έχω αρχίσει και νοιώθω λίγο άβολα απο το βρεγμένο εδώ και 2μιση ώρες μπλουζάκι που φοράω και σκέφτομαι συνέχεια αν ισχύει το οτι όσο τρέχεις δεν υπάρχει φόβος για πνευμονία... Μπαίνουμε στο τελευταίο χιλιόμετρο και μου κάνει εντύπωση ο κόσμος που έχει μαζευτεί και μας δίνει κουράγιο για τον τερματισμό.

Τερματισμός και γρήγορα στο αμάξι για αλλαγή ρούχων. Μάλλον σε πλυντήριο αυτοκινήτων πρέπει να πάω. Τα ρούχα μου έχουν τόση λάσπη πάνω τους που μόνο με πιεστικό καθαρίζουν. Ο αγώνας τελείωσε αφήνοντας πολύ καλές εικόνες και εντυπώσεις όσον αφορά την διαδρομή. Αρκετά δύσκολος λόγω συνθηκών και όχι τόσο λόγω χάραξης. Οι τροφοδοσίες του αγώνα ήταν ιδιαίτερα σπαρτιάτικες και ευτυχώς ήμουν εφοδιασμένος κατάλληλα και δεν σταμάτησα καθόλου. Κρίμα γιατί αγώνες με λιγότερα έσοδα και χωρίς χορηγούς (Παρνασσός, Ταϋγετος) είχαν καλύτερη διοργάνωση. Θετικό βέβαια οι πολύ διασώστες, οι οποίοι κινητοποιήθηκαν άμεσα σε μια περίπτωση τραυματισμού μιας κοπέλας και κάποιων άλλων δρομέων.

Αφού έβαλα στεγνά ρούχα και έριξα παλμούς βρίσκω τον Μπάμπη, τον οποίο βρίσκω με δεμένο χέρι. Η λάσπη έκανε και εδώ την δουλειά της. Γλίστρησε και έπεσε και μάλλον έπαθε κάταγμα στο σκαφοειδές. Του λέω να πάμε Κατερίνη για ακτινογραφία αλλά σκέφτεται την αυριανή μέρα που δεν θα μπορεί να δουλέψει και τελικά το αφήνει έτσι. Καλά τον λέω  "μαύρο σκυλί του πολέμου". Στο ξενοδοχείο βρίσκω τον χελώνη με την ΣΣ. Χαλαρώνουμε λιγάκι και ανεβαίνουμε πάλι στο χωριό για πρωτεϊνες και καμιά μπυρίτσα. Ο Μπάμπης μας δείχνει φωτογραφίες απο τον αγώνα και σύντομα αρχίζω να κατεβάζω διακόπτες. Ήταν μια ΓΕΜΑΤΗ μέρα σήμερα. Pasta party στο ξενοδοχείο με μια υπέροχη μακαρονάδα siciliana και γρήγορα ύπνο.

Κυριακή πρωί και ο καιρός φαίνεται λίγο καλύτερος. Φορτώνουμε τα ποδήλατα και ανεβαίνουμε για πολλοστή φορά στο χωριό. Σήμερα ο κόσμος είναι πολλύυυυ περισσότερος. Παντού αυτοκίνητα με ποδήλατα. Αριθμός συμμετοχών στην εκκίνηση 360. Πολύς λαός και η ιδέα αυτού του συνωστισμού στα γλιστερά μονοπάτια με τρομάζει κάπως. Τελικά μετά απο λίγο μαθαίνουμε οτι οι διοργανωτές αποφάσισαν να αλλάξουν την διαδρομή λόγω λάσπης και αυξημένης επικινδυνότητας. 2 γύρους των 15 χιλιομέτρων με 1 μονοπάτι μόνο. Απο την μια χαίρομαι γιατί ήμουν ήδη κουρασμένος απο την προηγούμενη και οι τούμπες θα παραμόνευαν, απο την άλλη τα μονοπάτια θα ήταν πολύ ωραία για ποδήλατο. Ίσως άλλη φορά.
Ο αγώνας ξεκινάει με μια αρκετά μεγάλη καθυστέρηση λόγω του οτι αναγκάστηκαν να αλλάξουν την διαδρομή. Η λάσπη ευτυχώς δεν είναι τόσο χάλια όπως το Σάββατο και σε συνδυασμό με το λασπολάστιχο που φοράει το rocky η κατάσταση παλεύεται. Στις γνωστές ανηφόρες τοίχους, το ποδήλατο στην πλάτη και πάμε. Στον πρώτο γύρο το μονοπάτι είναι ταλαιπωρία αφού μπλοκάρει και αναγκαστικά το πάμε κούτσα κούτσα. Στη συνέχεια βγαίνουμε σε χλοερά λιβάδια τα οποία μοσχομυρίζουν απο την βροχή. Δεν έχω διάθεση να επιταχύνω, αφού ούτως η άλλος δεν τρέχω για κάποια θέση, έτσι πάω σχετικά αργά και απολαμβάνω το τοπίο. Πιάνω κουβεντούλα με ένα παιδί απο Πετρούπολη και πάμε αρκετή ώρα μαζί. Ο δεύτερος γύρος είναι πραγματικά απολαυστικός αφού μπήκα μόνος μου στο μονοπάτι και πήγα όσο γρήγορα ήθελα. Συνηθισμένος από τα κοτρώνια του Ποικίλου, απολαμβάνω την έλλειψη πέτρας στο έπακρο. Στριφογυριστό singletrack χωρίς μεγάλες κλίσεις, με πολύ πυκνή βλάστηση δεξιά-αριστερά.

Στο τελείωμα του δεύτερου γύρου η κούραση αρχίζει και φαίνεται αφού τα πετάλια γυρνάνε με δυσκολία πλέον. Σε δυο σημεία όπου πρέπει να κουβαλήσουμε το ποδήλατο στην πλάτη, τα πόδια αρνούνται να συνεργαστούν και νοιώθω οτι κουβαλάω 200 κιλά. Ευτυχώς ο τερματισμός είναι κοντά οπότε συνεχίζω κανονικά. Στον τερματισμό με περιμένει ο Χελώνης με την ΣΣ και τον Scorpion και μου ρίχνουν νερό (αντι για σαμπάνια!!!) Τελικά βγήκε και αυτός ο αγώνας, και μάλιστα ποιο εύκολα απο οτι πίστευα. Τώρα μένει το ποιο δύσκολο κομμάτι. Η επιστροφή στην Αθήνα.

Ξεκούραση για λίγη ώρα στο ξενοδοχείο και επιστροφή στα πάτρια εδάφη. Η βροχή και εδώ θα μου κάνει παρέα σε όλο το ταξίδι. Αν και προσπάθησα να κοιμηθώ λίγο πριν φύγω, η υπερένταση δεν με άφησε. Παρόλο που δεν νοιώθω καμία νύστα, φοβάμαι μην με πάρει κανένας ύπνος στην διαδρομή. Στο κρύο το κλιματιστικό και iron maiden για να μείνω ξύπνιος!!!! Ο συνδυασμός της νύχτας με την ελάχιστη ορατότητα λόγω βροχής κάνει το ταξίδι απίστευτα κουραστικό. Ευτυχώς φτάνουμε στην Αθήνα χωρίς κανένα απρόοπτο.
 Η διαδρομή με το αυτοκίνητο με κούρασε όσο και οι δυο αγώνες μαζί.  Του χρόνου θα πάω με το τρένο !!! Τετραήμερο!!!! 

Γαλαξίδι

Ο καιρός το Σαββατοκύριακο προβλεπόταν καλοκαιρινός και όρεξη για να μείνουμε στην Αθήνα δεν υπήρχε καμία. Έτσι η πρόταση του Γιώργου (παλιός φίλος και συνάδελφος)  για Γαλαξίδι ακούστηκε πολύ δελεαστική. Μετά από πολύ σύντομη σκέψη μπήκαμε σε mood αναχώρησης το Σαββάτο πρωί πρωί. Πολύ πρωινό ξύπνημα και μισάωρο tempo στο Ποικίλο (τι καφέδες και μαλακίες... ο καλύτερος τρόπος να ξυπνήσεις για ταξίδι). Ετοιμάζουμε τον Τετέ ο οποίος κάνει σαν τρελός που θα πάμε εκδρομή και θα δει και την φίλη του την Βασιλική και κατά τις 8 (πάλι έξω πέσαμε στην ώρα της αναχώρησης) ξεκινάμε για Γαλαξίδι.

Στο Γαλαξίδι είχαμε πάει άλλη μια φορά πριν αρκετά χρόνια, χωρίς όμως να μείνουμε καθόλου αφού ήμασταν περαστικοί από μια εκδρομή στην Γκιώνα. Η απόσταση από Αθήνα είναι αρκετά μικρή, περίπου 200 χιλιόμετρα, και η διαδρομή γραφική και εύκολη. Περνώντας το Δίστομο και κατεβαίνοντας προς την θάλασσα η θέα είναι φανταστική και σε αποζημιώνει για τις στροφές που ακολουθούν. Έτσι μετά από λίγα χιλιόμετρα με στροφές και έντονη κατάβαση, πιάνουμε παραλία και φτάνουμε στην Ιτέα. Μια μικρή πόλη δίπλα στην θάλασσα, αρκετά ήρεμη και με ποδήλατα παντού. Επόμενος σταθμός το Γαλαξίδι. Χτισμένο δίπλα στην θάλασσα και περιτριγυρισμένο από ψηλά βουνά, αποτελεί πολύ καλή επιλογή για εναλλακτικό τουρισμό. Ένα από τα ωραία της περιοχής είναι οτι  μπορείς να κάνεις σκι στον Παρνασσό και σε μισή ώρα να κατέβεις για μπάνιο στο Γαλαξίδι. Και φυσικά μετά τσιπουράκι σε ένα από τα πολλά μεζεδοπωλεία της παραλίας.

Η διαμονή στον εκπληκτικό ξενώνα Epavlis του Αντώνη και της Κικής, ο οποίος βρίσκεται σε "στρατηγικό" σημείο του χωριού με φοβερή θέα από όλα τα δωμάτια. Οι φιλόξενοι ιδιοκτήτες αμέσως σε κάνουν να νοιώσεις ότι βρίσκεσαι σε σπίτι φίλων παρά σε ξενοδοχείο, παρέχοντας σου ταυτόχρονα  υψηλών προδιαγραφών υπηρεσίες. Χτισμένος δυο βήματα από το λιμάνι, προστατευμένος όμως από την φασαρία ο ξενώνας Έπαυλις είναι μια πολύ καλή πρόταση για το γραφικό Γαλαξίδι. Τα δωμάτια διακοσμημένα με πολύ γούστο χωρίς όμως να είναι υπερβολικά παρέχουν όλα τα απαραίτητα για μια ευχάριστη διαμονή. Και φυσικά πλούσιο σπιτικό πρωινό με πολλά καλούδια από τα χέρια της Κικής.

Αφού λοιπόν βολευτήκαμε στο δωμάτιο μας, παρέα με τον Γιώργο, την Πέννη και την μικρή Βασιλική κατεβήκαμε στο λιμάνι για βόλτα. Με το που βγαίνεις στο λιμανάκι, το πρώτο πράγμα που βλέπεις είναι ο χιονισμένος Παρνασσός ο οποίος ορθώνεται πελώριος από πάνω. Ο Διονύσης θα είναι εκεί αύριο για το μονοπάτι Παρνασσού, το οποίο τελευταία στιγμή αποφάσισα να μην τρέξω. Ο καιρός είναι καλοκαιρινός και η θάλασσα πολύ δελεαστική για μια βουτιά. Με τον Γιώργο προγραμματίζαμε να βουτήξουμε το  απογευματάκι αλλά ο μαΐστρος που έπιασε μας έκανε να αλλάξουμε γνώμη και να το αναβάλουμε για το επόμενο πρωί. Έτσι αφού απολαύσαμε το καφεδάκι μας σε ένα από τα μαγαζιά της παραλίας ξεκινήσαμε την περαντζάδα μας στο λιμάνι.

 Τα δυο ζουζούνια αφού ξεσάλωσαν όλη μέρα άρχισαν τις πρώτες γκρίνιες, σημάδια κούρασης, οπότε παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής γιατί η αυριανή μέρα θα είναι γεμάτη!! Στον ξενώνα αράζουμε λίγο με τα μισο-κοιμισμένα πισπιρίκια στην αυλή να παραπατάνε απο την νύστα. Όχι ότι εμείς είμαστε σε καλύτερη κατάσταση. Νωρίς για ύπνο λοιπόν και το πρωί έγερση νωρίς νωρίς. Ο ύπνος απολαυστικός και χορταστικός και το ξυπνητήρι αρχίζει να βαράει στις 6:30. Μόλις που έχει αρχίσει να ξημερώνει και γρήγορα γρήγορα ετοιμάζομαι και βγαίνω για το 13άρι που λέει το πρόγραμμα. Αρχικά σκεφτόμουν να κάνω την διαδρομή γύρω απο το λιμάνι αλλά επειδή θα πρέπει να κάνω αρκετούς γύρους αποφασίζω με κάποιες επιφυλάξεις να βγώ στον κεντρικό. Η ιδέα να τρέχω και να περνάνε δίπλα μου αυτοκίνητα με 150 δεν με ενθουσιάζει αλλά με αρκετή προσοχή και πάντα στο αντίθετο ρεύμα δεν θα υπάρχει πρόβλημα. Βγαίνω απο το Γαλαξίδι και ο δρόμος είναι ελαφρά ανηφορικός αλλά για αρκετά χιλιόμετρα. Πηγαίνω όσο άκρη γίνεται και στο μυαλό μου φτιάχνω σενάρια διαφυγής σε περίπτωση που ξεφύγει κανένα αυτοκίνητο...

Η θέα φανταστική, αφού μέχρι και το Παναχαϊκό απέναντι φαίνεται πεντακάθαρα. Ευτυχώς τα αυτοκίνητα αυτή την ώρα δεν είναι τόσα πολλά και έτσι το άγχος μην με "φάε" κανείς μετριάζεται. Οι περισσότεροι με κοιτάνε λες και ήρθα από τον Άρη, κάπως λογικό βέβαια αν σκεφτεί κανείς πως ο συγκεκριμένος δρόμος είναι η εθνική που ενώνει το Αντίρριο με την Θήβα.

Σε κάποιο σημείο βρίσκω ένα χωματόδρομο και χωρίς δεύτερη σκέψη στρίβω και αρχίζω και ανηφορίζω μέσα στο καταπράσινο τοπίο. Τόση ώρα δεν έχω κοιτάξει ούτε μια φορά το ρολόι μου να δω πόσα χιλιόμετρα έχω κάνει; Αυτή η ηρεμία (όταν δεν περνάνε αυτοκίνητα τουλάχιστον) μου αρέσει πάρα πολύ και το μυαλό πραγματικά αδειάζει από όλα. Καλό είναι να αδειάζει που και που γιατί μέσα στην βδομάδα το γεμίζουμε με ένα κάρο μαλακίες και κάποια στιγμή θα κάνει το μπαμ εκεί που δεν το περιμένουμε.

Η ώρα περνάει και αναστροφή για πίσω αφού έχει αρχίσει και ζεσταίνει αρκετά. Ο δρόμος τώρα λίγο κατηφορικός οπότε το πάμε ποιο γρήγορα γιατί ο Γιώργος περιμένει να ετοιμαστούμε για βουτιά. Γρήγορο μπανάκι στον ξενώνα και όσο και αν θέλω να φάω όλα τα ωραία που υπάρχουν στον μπουφέ του πρωινού θα αρκεστώ σε λίγο γάλα και θα τα αφήσω για αργότερα. Η Σοφία και ο Τετέ τα τιμήσανε ιδιαιτέρως. Ετοιμαζόμαστε και σε λιγότερο απο μια ωρίτσα βρισκόμαστε στους Άγιους Πάντες, ένα παραθαλάσσιο χωριό 10 χιλιόμετρα απο το Γαλαξίδι προς Αντίρριο. Φοράμε γρήγορα γρήγορα τις στολές και παρόλο το αεράκι που έχει κάνουμε την πρώτη βουτιά του 11. Ευτυχώς η 5άρα η στολή δεν αφήνει το κρύο να περάσει στα ενδότερα, αλλά τα χέρια και τα πόδια τα οποία είναι ακάλυπτα "δροσίζονται" ευχάριστα. Έχω αναλάβει χρέη οπερατέρ καθώς κουβαλάω μια αδιάβροχη φωτογραφική και αποθανατίζω την υποβρύχια ζωή ενώ ο Γιώργος σταμπάρει ένα χταπόδι που κρύβεται.

 Μετά το τρέξιμο, η ελεύθερη κατάδυση είναι πολύ χαλαρωτική και πιάνω τον εαυτό μου να ξεχνιέται κάτω φωτογραφίζοντας πετρόψαρα, ανεμώνες και αστερίες. Αν και βουτάω χρόνια, η ιδέα του ψαροτούφεκου δεν με ενθουσιάζει και για αυτό δεν έχω αγοράσει. Κάποιες φορές που μου είχε δώσει  ο Γιώργος ένα δικό του δεν είχα αφήσει βράχο για βράχο που να μην πετύχω. Τελικά με την φωτογραφική μάλλον τα πάω λίγο καλύτερα οπότε λέω να μην μείνω προς το παρόν χωρίς ψαροτούφεκο.

Πέρασε περίπου μιαμιση ωρίτσα χωρίς να το πολυκαταλάβουμε και ο Γιώργος γυρνάει για να τελειώσει μια δουλίτσα που είχε αφήσει σε εκκρεμότητα. Το χταπόδι που του κρυβόταν έκανε το μοιραίο λάθος να ξεμυτήσει απο το θαλάμι του και η δελφινιέρα δεν του άφησε περιθώρια διαφυγής.Σίγουρα θα γίνει ένα ωραίος μεζές για τσιπουράκι. 

Αφού βγήκαμε ήρθαν και οι υπόλοιποι και όλοι μαζί καθίσαμε να πιούμε καφεδάκι στην θάλασσα. Ο Τετέ και η Βασιλικούλα  παίζανε στην θάλασσα και ήταν τόσο ευτυχισμένα που φωνάζανε συνέχεια απο την χαρά τους. Αυτό είναι το ωραίο με τα παιδιά. Χαίρονται με τα ποιο απλά πράγματα. Και φυσικά τι ποιο ωραίο απο το να βλέπεις δυο παιδάκια ευτυχισμένα να παίζουν στην παραλία.

 Άραγμα στην παραλία με τον ήλιο να μας "ψήνει" ευχάριστα και μια γλυκιά κούραση αρχίζει και βγαίνει. Ο Γιώργος βάζει φυτιλιές για άδεια για την Δευτέρα και όσο και να το θέλω δυστυχώς είναι ανέφικτο. Έτσι αφού θα κάνουμε μια επιδρομή σε διπλανή ταβέρνα και θα ξεκληρίσουμε μια παρέα θράψαλα, άλλη μια μαρίδα και μια οικογένεια γόπες, με βαριά καρδιά ξεκινάμε για την επιστροφή. Ένα Σαββατοκύριακο τόσο απλό και όμως τόσο γεμάτο. Γεμάτο όμορφες στιγμές και εικόνες. Ο Τετέ κοιμάται στο καθισματάκι του και δείχνει στο προσωπό του έχει μείνει ένα χαμόγελο. Σίγουρα το ευχαριστήθηκε. Μαζί του και εμείς. 

Στο ίδιο έργο θεατές...

Πέρσι στον τερματισμό του κλασσικού μαραθωνίου είδα κάποιους δρομείς οι οποίοι τρέχανε με την φανέλα της Φλόγας. Η Φλόγα πρόκειται για μια ΜΚΟ η οποία αγωνίζεται για τα παιδιά με νεοπλασματικές ασθένειες και τις οικογένειες τους. Μια παρέα δρομέων λοιπόν δημιούργησε την δρομική ομάδα της Φλόγας η οποία διαδίδει ένα πολύ αισιόδοξο μήνυμα μέσα απο τους αγώνες της και δίνει κουράγιο και δύναμη σε χιλιάδες παιδιά που νοσούν με καρκίνο.

Πριν 2 ημέρες ήρθα σε επαφή με την κα Μαρία Τρυφωνίδου, πρόεδρο της Φλόγας,  και την ρώτησα αν θα μπορούσα να τρέξω και εγώ φορώντας αυτήν την φανέλα στον μαραθώνιο του 2011. Της εξήγησα πόσο μεγάλη τιμή θα ήταν να τρέξω για αυτά τα παιδιά που τρέχουν καθημερινά τον δικό τους μαραθώνιο. Κάτι που γνωρίζω αρκετά καλά αφού πριν 20 χρόνια ήμουν και εγώ στην θέση τους. Το 1991 σε ηλικία 14 χρονών μου διαγνώστηκε ΟΜΛ και υποβλήθηκα σε Μεταμόσχευση Μυελού των οστών. Έτσι γνωρίζω πόσο σημαντικό είναι για αυτά τα παιδιά να υπάρχουν κάποιοι που να τα τροφοδοτούν με δύναμη και ελπίδα. Πόσο σημαντικό είναι επίσης να υπάρξει ενημέρωση για τον καρκίνο στον κόσμο, έτσι ώστε το βλέμα κάποιου προς ένα παιδί χωρίς μαλλιά να μην περιέχει λύπηση αλλά περηφάνεια.

 Η κυρία Τρυφωνίδου λοιπόν με έφερε άμεσα σε επαφή με τον Παύλο Διακουμάκο,μαραθωνοδρόμο και  "ιδρυτή" της ομάδας δρομέων της Φλόγας, με τον οποίο μιλήσαμε και με ενημέρωσε για την δράση τους. Έτσι ο μαραθώνιος του 2011 πλέον αποκτά μια ιδιαίτερη βαρύτητα για μένα αφού θα κουβαλήσω και εγώ την φλόγα μαζί με τους υπόλοιπους της ομάδας  ώστε να μάθει ο κόσμος οτι καρκίνος δεν σημαίνει θάνατος.

Άθλος Πάρνηθας 2011

Φιουυυυυυ....
Όταν ο Θεοχαρόπουλος βαφτίζει μια διοργάνωση άθλο, τότε να είστε σίγουροι ότι πρόκειται για άθλο. Έτσι λοιπόν Κυριακή πρωί αρκετοί δρομο-ποδηλάτες άρχισαν να μαζεύονται στο Φλαμπούρι με σκοπό να δοκιμάσουν την τύχη τους στα 15χλμ ορεινό τρέξιμο και 30χλμ ορεινό ποδήλατο (έτσι έλεγε η προκήρυξη τουλάχιστον). Έτσι και εγώ απο νωρίς βρίσκομαι στο Φλαμπούρι και το πρώτο πράγμα που παρατηρώ είναι οτι έχει ποοοοολλυυυυυυυυ λάσπη!!!! Παίρνουμε νουμεράκι και η Μαρίνα με ρωτάει αν θέλω να μου πει για την διαδρομή ή αν θέλω να είναι έκπληξη. Το αφήνω για έκπληξη γιατί πολύ μου αρέσουν οι εκπλήξεις.

Επειδή ήταν ο πρώτος συνδιασμένος αγώνας που τρέχω είχα λίγο άγχος αν θα προλάβω την αλλαγή πριν την εκκίνηση. Έτσι έχω βάλει όλα τα ποδηλατικά σε ετοιμότητα μέσα στο αυτοκίνητο και το ποδηλατάκι έτοιμο προς αναχώρηση. Σιγά σιγά μαζεύεται αρκετός κόσμος παρά τις όχι και τόσο καλές καιρικές συνθήκες, αν και το πρωί ήταν καλύτερα απο το μεσημέρι. Στριμωχνόμαστε λοιπόν στην αφετηρία και μπαμ και μπουμ οι κουμπουριές ξεκινάμε το κουτρουβάλιασμα. Η διαδρομή πολύ ωραία και το κατηφορικό κομμάτι το είχα ξανακάνει σε προπόνηση οπότε δεν ήταν έκπληξη. Χωρίς πολλά ανεβα-κατέβα αυτή την φορά παρά μόνο μια συνεχόμενη κατάβαση προς Θρακομακεδόνες και απο εκεί μια συνεχόμενη ανάβαση απο Χούνη... Την Χούνη την είχα ανέβει πολλές φορές στο παρελθόν ποτέ όμως δεν προσπάθησα να την ανέβω τρέχοντας. Εχτές το έκανα λοιπόν και μπορώ να πω οτι ενθουσιάστηκα. Αν και αρκετά δύσκολη ανάβαση, με αρκετό περπάτημα για μένα, ειδικά προς το τέλος πριν βγούμε στο δρόμο για το Φλαμπούρι, σίγουρα αποζημιώνει με το υπέροχο τοπίο. Ένα ψιλόβροχο που έπιασε στην ανάβαση μάλλον περισσότερο καλό έκανε παρά κακό. Λίγο άγχος με τον χρόνο γιατί απο την μια ήθελα να πάω αρκετά χαλαρά για να έχω δυνάμεις και για το ποδήλατο, απο την άλλη ήθελα να προλάβω την αλλάγη καθώς θα είχα μόνο 20-30 λεπτά στην διάθεση μου. Έτσι στο 2ωρο περίπου βγήκα στον τελευταίο ανήφορο για το Φλαμπούρι και είδα οτι ήδη είχαν αρχίσει το ζέσταμα οι ποδηλάτες. Γρήγορα μέχρι τερματισμό και επιστροφή στο αυτοκίνητο για αλλαγή. Στα πεταχτά τρώω κάτι σταφιδο-αμύγδαλα και μια μπανάνα αλλάζω και είμαι οριακά πάνω στο ποδήλατο για την εκκίνηση. Ούτε διατάσεις ούτε τίποτα. Μια και καλή στο τέλος.

Ο Θεοχαρόπουλος μας ανακοινώνει την διαδρομή για το ποδήλατο και με πιάνουν τα γέλια. Είναι τρελός. Ένα μέρος της διαδρομής το είχαμε κάνει πριν 2-3 χρόνια με δυο τρεις φίλους απο το cyclist-friends και είχαμε βλαστημήσει την ώρα και την στιγμή (κατά βάθος μας άρεσε πάρα πολύ...). Συγκεκριμένα κατεβαίνει στο Λυμοικό και απο εκεί ποδηλατάκι στους ώμους για αρκετή ώρα μέσα στα βράχια μέχρι να βγούμε στο Σαλονίκη. Και απο εκεί μια ωραιότατη ανηφόρα μέχρι Μόλα και τελικά Φλαμπούρι. Αυτό σε συνδυασμό με το μονοπάτι κάτω απο το Μπάφι αλλά και αυτό που βγάζει στην Μόλα σίγουρα ήταν μια πολύ extreme διαδρομή 30 χιλιομέτρων. Άλλωστε ο Θεοχαρόπουλος γνωρίζει καλά πως να κάνει μια διαδρομή 30 χιλιομέτρων πραγματικό ΑΘΛΟ!!! Δίνεται λοιπόν η εκκίνηση και μαζί ξεκινάει και η βροχή. Προς στιγμήν σκέφτομαι ουπς μαλακία η βερμουδίτσα τελικά αλλά πλέον είναι αργά... Το πρώτο κομμάτι μέχρι να βγούμε στην άσφαλτο για Μπάφι γίνονται οι πρώτες λασπομαχίες καθώς έχει αρκετό νερό αλλά ευτυχώς η λάσπη δεν είναι παχιά και απλά μας κάνει όλους καφέ χωρίς να κολλάει στα ποδήλατα. Φτάνουμε Μπάφι και μπαίνουμε στο μονοπάτι για το ξενοδοχείο (απο τα ομορφότερα μονοπάτια της Πάρνηθας πριν καεί!!!)  που κινείται κάτω απο την άσφαλτο. Το μονοπάτι στην αρχή είναι ρεματιά και αναγκαστικά κάποιοι ξεκαβαλάνε τα ποδήλατα ενω κάποιοι το παλεύουν και πέφτουν σε αυτούς που ξεκαβάλησαν. Κοινώς γίνεται του καβαλήματος. Λίγο ποιο κάτω το μονοπάτι ανοίγει λιγάκι οπότε σπάνε γκρουπάκια και τα πράγματα είναι κάπως καλύτερα. Η βροχή πλέον πέφτει κανονικότατα με λίγο αεράκι για γούστα. Βγαίνουμε στην άσφαλτο και κούτσα κούτσα φτάνουμε στο μονοπάτι που οδηγεί στην Μόλα. Πολύ σωστά ο Γιάννης έβαλε όριο στην διαδρομή την 1 ώρα για την Μόλα διαφορετικά θα είχε διανυκτέρευση με ελάφια... Σκέφτομαι μήπως να πάω ποιο σιγά για να χάσω την 1 ώρα.??? Μπαααααα. Το μονοπάτι για την Μόλα είναι πανέμορφο και αρκετά τεχνικό και με πολύ λάσπη. Τα λασπολάστιχα που έβαλα τελικά εχτές ήταν σοφή επιλογή καθώς κρατάνε αρκετά καλά ακόμα και στις πέτρες που γλυστράνε τρελά. Βγαίνουμε στην Μόλα μετά απο ένα διασκεδαστικό roller coaster και μας ενημερώνει ο Γιάννης οτι είμαστε εντός ορίου οπότε συνεχίζουμε. Ακολουθεί συνεχόμενη κατηφόρα στον δασικό που βγάζει στο Λοιμικό με το κρύο να αρχίζει να γίνεται αισθητό.

Φτάνουμε στο Λοιμικό και μπαίνουμε σε ένα ημι-ποδηλατίσιμο μονοπάτι που μας βγάζει σε ένα πλάτωμα με πηγή απο όπου ξεκινάει το κουβάλημα. Το κουβάλημα αρκετά δύσκολο μετά απο τόσα χιλιόμετρα, αλλά καθώς έχουμε μαζευτεί ένα γκρουπάκι με 5-6 ποδηλάτες το διασκεδάζουμε και βρίζουμε όλοι την τύχη μας και φυσικά τον Γιάννη που σχεδίασε την διαδρομή. Μετά απο αρκετή ώρα ανακαλύπτουμε οτι έχουμε κάνει μόλις 1 χιλιόμετρο σπρώχνοντας και μας μένουν άλλα 12-13 ανηφορικά. Με αυτά και άλλα βγήκαμε σε ίσιωμα στο Σαλονίκη και πολύ το χαρήκαμε μέχρι που πέσαμε στον πρώτο βούρκο. Εκεί έπεσε το γέλιο της αρκούδας. Η λάσπη ήταν παντού στην κυριολεξία. Το ποδήλατο πρέπει να είχε φτάσει τα 20 κιλά απο την λάσπη και οι τροχοί γύριζαν με το ζόρι. Δεν κάνω λόγο για φρένα και ταχύτητες. Κολλημένος  στον μεσαίο δίσκο και παρακαλάω να μην στραβώσει το νύχι. Δεξιά και αριστερά παιδιά που είτε έσπασε αλυσίδα απο την λάσπη είτε πολύ απλά στόμωσε η ρόδα και δεν τσούλαγε. Εγω ευχαριστώ τους Καναδούς της rocky mountain που φτιάχνουν τα ποδήλατα τους για πολυυυυ λάσπη και συνεχίζω κούτσα κούτσα με τα πόδια να αρχίζουν να βαραίνουν.  Πετυχαίνω τον Φώτη, πιλότο στα  Agusta Bell της πολεμική αεροπορίας και πιάνουμε κουβεντούλα για να βγει ποιο εύκολα η ανάβαση. Δρομέας με αρκετά χρόνια εμπειρία και πρόσφατα και ποδηλάτης. Η ανηφόρα φαίνεται ατελείωτη και στο μυαλό μου έχουν αρχίσει και γυρνάνε τα παστέλια που τελικά δεν πήρα μαζί μου αλλά τα άφησα στο αυτοκίνητο. Νομίζω οτι έχω αρχίσει να πεινάω, να κρυώνω και να θέλω την μαμά μου... Σε λίγο βλέπουμε το Γιάννη να κατεβαίνει με το τζίπ για να παραλάβει κάποιους που εγκατέλειψαν. Με πολύ κόπο φτάνουμε στην άσφαλτο της Μόλας και ξεκινάμε για το Φλαμπούρι. Είμαστε πολύ κοντά αλλά όσο σε κάθε στροφή βλέπω οτι η ανηφόρα συνεχίζεται νοιώθω περισσότερο εξαντλημένος. Δεν νοιώθω πουθενά πόνο (προς το παρόν) απλά κρυώνω και πεινάω. Μετά απο λίγο πιάνουμε την τελευταία ανηφόρα για το καταφύγιο και ενώ την σκεφτόμουν σαν κακό δαίμονα βγαίνει σχετικά εύκολα. Υπάρχει φαϊ στο αυτοκίνητο βλέπεις... Επιτέλους φτάνω στον τερματισμό. Γρήγορα στο αυτοκίνητο και αφου βγάλω όλα τα λασπόρουχα κάθομαι να ρίξω λίγο ανάσες και να φάω οτι υπάρχει (ευτυχώς είχα προνοήσει και υπήρχαν αρκετά αλλιώς θα έτρωγα το τιμόνι σίγουρα). Ένας άθλος τελείωσε επιτυχώς και όσο και να μην φαίνεται στην παραπάνω περιγραφή, τον καταευχαριστήθηκα.

Σήμερα πονάω σε μέρη που ουδεμία σχέση έχουν με το τρέξιμο και το ποδήλατο. Ας είναι καλά ο Θεοχαρόπουλος που φρόντισε για αυτό με το παραπάνω. Πλέον δεν θα χάνω αγώνα του και ας πονάω έτσι την επόμενη μέρα. Αυτά λοιπόν απο τον Άθλο

34ος Αγώνας Δρόμου Υγείας Αθήνας 20χλμ

Κυριακή πρωί και βρισκόμαστε οικογενειακώς στον Άγιο Κοσμά μαζί με πολύ πολύ κόσμο, έτοιμοι για έναν ακόμα αγώνα. Ο Θοδωρής πριν φύγουμε καταχάρηκε όταν του είπα οτι πάμε να τρέξουμε. Όταν λοιπόν φτάσαμε και είδε τόσο κόσμο να τρέχει άρχισε και αυτός να πηγαίνει πάνω κάτω στο γήπεδο. Μέχρι και στο ζέσταμα ήρθε για λίγο  μαζί μου αλλά κουράστηκε και προτίμησε την εναλλακτική λύση "μπαμπά αγκαλίτσα"...

Αυτός ο αγώνας θα είναι το πρώτο μου 20αρι αλλά θα είναι και ο πρώτος αγώνας που στοχεύω σε κάποιον χρόνο. Όχι τίποτα ιδιαίτερο απλά στόχος πλέον δεν είναι ο τερματισμός μόνο αλλά να βγεί ο αγώνας με συγκεκριμένο ρυθμό ώστε να αρχίσω να έχω και ένα μπούσουλα στα περί ρυθμών και στρατηγικών σε ένα αγώνα.  Έτσι σύμφωνα με το mcMillan calculator και στηριζόμενος στο 10αρι ο προβλεπόμενος χρόνος είναι 1:52 με ρυθμό περίπου στο 1:32 το χιλιόμετρο. Σκέφτομαι να πάω το πρώτο 10αρι λίγο ποιο χαλαρά και να ανοίξω στον γυρισμό ωστέ να καλύψω την διαφορά. Ας είναι καλά το νετ που σε μια ωρίτσα είχα βρεί δεκάδες άρθρα για negative/even splits και 1000 + 1 τρόποι να κατακτήσετε το πρώτο σας 20αρι. Η θεωρία ωραία είναι άντε να δούμε και στην πράξη. Στον αγώνα θα έτρεχα με τον Κώστα ο οποίος ξεκίνησε περίπου μαζί με εμένα το τρέξιμο και στοχεύει και αυτός στον ΚΜΑ του 2011. Ρυθμός περίπου ίδιος και βλέπουμε.

Μια μικρή καθυστέρηση μας δίνει λίγο ακόμα χρόνο για να παίξουμε με τον Τετέ ο οποίος πιάνει κουβέντα με όλο τον κόσμο. Η διοργάνωση πάρα πολύ καλή με γιορτινό κλίμα και πάρα πολύ κόσμο. Περίπου 1200 συμμετοχές και το στάδιο του αγίου Κοσμά είναι πραγματικά γεμάτο απο κόσμο κάθε λόγης. Πρωταθλητές, νιούδια, παππούδες/γιαγιάδες όλοι με ένα τεράστιο χαμόγελο και απίστευτη διάθεση. Ο καιρός σύμμαχος για άλλη μια φορά αφού είναι πεντακάθαρος με λαμπρό ήλιο (θα μας ταλαιπωρήσει λίγο αργότερα αλλά χαλάλι...). Η ώρα 10:15 και 1200 άτομα ξεκινάνε σιγά σιγά περπατώντας να βγούν απο το στάδιο και να ξεχυθούν στην παραλιακή προκαλώντας εγκεφαλικά στους μπλοκαρισμένους Αθηναίους που πάνε για καφεδάκι και ουζάκι στην Γλυφάδα. Η διαδρομή ξεκινάει με κουβεντούλα και πολύ καλή διάθεση. Κλεφτές ματιές στον ρυθμό και βλέπω οτι πηγαίνω ποιο γρήγορα απο οτι υπολόγιζα αλλά νοιώθω πολύ καλά οπότε λέω να μην κόψω. Φτάνουμε γρήγορα το πρώτο 5αρι και συνεχίζουμε με πολύ καλό ρυθμό για το Καβούρι. Στο 8 περίπου βλέπουμε και τον φοβερό Θεοδωρακάκο να ανεβαίνει. Πραγματικά το παιδί καλπάζει. Η κλίση ελαφρά κατηφορική και φτάνουμε στο 10 όπου κάνουμε και αναστροφή για γυρισμό. Κάνω το λάθος και αντί για νερό παίρνω ισοτονικό ενώ έχω φάει πριν 2 λεπτά το τζελάκι μου. Μέγα λάθος το οποίο το καταλαβαίνω αμέσως. Το ισοτονικό πολύ γλυκό και μαζί με το τζελάκι ακόμα χειρότερα. Πίνω κανα δυο γουλιές και το πετάω. Θα κάνω υπομονή μέχρι το 15 που είχε σταθμό. Το ανέβασμα βγαίνει αρκετά εύκολα ρίχνωντας σε κάθε χιλιόμετρο τον χρόνο. Σε αυτό βοηθάει πολύ και ο Κώστας ο οποίος έχει βάλει το κεφάλι κάτω και τρέχει με πολύ καλό ρυθμό. Η ζέστη έχει αρχίσει και ενοχλεί αλλά ευτυχώς μια ελαφριά αύρα απο την θάλασσα σώζει την κατάσταση. Φτάνουμε στο 15 με πολύ καλό χρόνο και αρκετές δυνάμεις ακόμα. Καίγομαι για νερό και πίνω λαίμαργα 2-3 μεγάλες γουλιες. Μετά απο λίγο αρχίζω και νοιώθω μια μικρή ενόχληση στην σπίνα και αποφασίζω να κόψω λίγο τον ρυθμό μου. Λέω του Κώστα να προχωρήσει αν θέλει για να μην τον κρατήσω πίσω αλλά γελώντας μου λέει οτι δεν πάει ποιο γρήγορα το μηχάνημα. Κοιτάω το ρυθμό μου και είναι αρκετά καλός οπότε μπορώ να το πάω λίγο ποιο χαλαρά τα τελευταία 2 χιλιόμετρα. Στο 10αρι σε αυτό το σημείο είχα αρχίσει να βλέπω αστράκια και τον δρόμο να γυρνάει γιατί τα έδωσα όλα στα πρώτα χιλιόμετρα και μετά δυσκολεύτικα. Νοιώθω μια ψιλο ζαλάδα αλλά συνεχίζω χωρίς να αυξάνω ταχύτητα βλέποντας το στάδιο να πλησιάζει. Ο Κώστας φεύγει λίγο μπροστά και εγώ συνεχίζω σε χαλαρό ρυθμό πλέον. Με το που μπαίνω μέσα τα πόδια μου νοιώθω οτι πετάνε και τα τελευταία μέτρα μέχρι τον τερματισμό βρίσκω μια περίεργη δύναμη και τρέχω πολύ γρήγορα. Μόλις περνάω την γραμμή νοιώθω τα πόδια μου να κόβονται και κάθομαι στις κερκίδες αμέσως. Η Σοφία με τον μικρό έρχονται μετά πο λίγο και όλη μου η κούραση φεύγει. Όλοι μαζί καθόμαστε στο γρασίδι και ο Θοδωρής αμέσως βγάζει παπούτσια-κάλτσες και βάζει τα παπούτσια του μπαμπά για να τρέξει και αυτός... Έχει πολύ γέλιο το ανθρωπάκι μου έτσι όπως τρέχει και σκοντάφτει συνέχεια.

Ο Κώστας τερμάτισε λίγο πριν απο μένα και είναι και αυτός μια χαρά με ένα τεράστιο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο. Οχι απλά πιάσαμε τον στόχο μας αλλά κάναμε και καλύτερο χρόνο απο οτι περιμέναμε. Ίσως λίγο καλύτερη κατανομή δυνάμεων για μένα για να γλυτώσω αυτό το πονοκεφάλιασμα στα τελευταία 2 χιλιόμετρα αλλά τελικά όλα καλά. Σίγουρα τον ευχαριστηθήκαμε πάρα πολύ, ανεξάρτητα απο χρόνους και ρυθμούς. Σε αυτό βοήθησε και η πολύ καλή διοργάνωση η οποία φέτος για πρώτη χρονιά είχε και πολλούς χορηγούς, μέσα σε αυτούς και το περιοδικό runner. Άντε και του χρόνου να το ξανατρέξουμε. Πάω για αποκατάσταση πρωτεϊνών!!!!

http://connect.garmin.com/activity/72814247

Αγώνας 100χλμ στην Ψάθα

Σαββάτο αξημέρωτα ετοίμασα το ποδηλατάκι μου και πήρα το δρόμο για την Ψάθα. Ο φίλος μου ο Διονύσης θα έτρεχε στον αγώνα των 100 χιλιομέτρων για πρώτη φορά και σκέφτηκα να του κάνω έκπληξη και να το συνδιάσω με μια διαδρομή στα Γεράνεια που είχα βγάλει την προηγούμενη βδομάδα. Ήθελα να είμαι εκεί στην εκκίνηση του γιατί ξέρω πλέον πόσο ωραία νοιώθεις όταν ένας δικός σου άνθρωπος είναι εκεί στην εκκίνηση ή στον τερματισμό. Έτσι με την ψυχή στο στόμα φτάνω στα Μέγαρα και πιάνω τον δρόμο που βγάζει στο Αλεποχώρι. Μετά απο λίγο ένα κονβόι απο αυτοκίνητα εμφανίζεται, όλα πηγαίνοντας προφανώς στο ίδιο μέρος, στην Ψάθα. Φτάνω στη διασταύρωση και το βλέπω οτι ο καιρός θα είναι δύσκολος. Δεν μπορώ να φανταστώ πως είναι να τρέχεις 100 χιλιόμετρα, πόσο μάλλον να τα τρέχεις με κόντρα αέρα και ψιλόβροχο. Φτάνοντας όμως στην Ψάθα καταλαβαίνω οτι τα παιδιά που έτρεχαν εκεί σήμερα ήταν "ατσάλινα" και ο παγωμένος αέρας ήταν λεπτομέρεια για αυτούς. ΄Ενα τέταρτο πριν την εκκίνηση και κάποιοι έχουν αρχίσει να κάνουν προθέρμανση ενώ διάφορα πηγαδάκια έχουν σχηματιστεί εδώ και εκεί. Κάποια πρόσωπα τα έχω ξαναδεί και σε άλλους αγώνες. Παίρνω τηλέφωνο τον Διονύση και του κάνω πλάκα οτι ψάχνω για ένα αγώνα 100 μέτρων μήπως έχει πάρει το αυτί του κάτι. Δεν το περίμενε και κάνει ένα μικρό κενό. Το είδα στο πρόσωπο του οτι χάρηκε πολύ που πήγα. Δυστηχώς ο Τάσος που τρέχουν μαζί είναι άρρωστος με πυρετό και δεν θα καταφέρει να τρέξει αλλά θα κατέβει για συμπαράσταση. Κάνουμε λίγο τρεξιματάκι πάνω κάτω για ζέσταμα και ο κόσμος αρχίζει να μαζεύεται στην γραμμή της εκκίνησης. Τελευταίες κουβέντες και πηγαίνει στην γραμμή. Είναι λίγο πεσμένος γιατί σχεδίαζε να το τρέξει μαζί με τον Τάσο και τελικά θα τρέξει μόνος αλλά κατά τα άλλα είναι μια χαρά.

Όλα έτοιμα για την εκκίνηση και ο "Δάσκαλος" λέει τον
 όρκο του αθλητή και όλοι τον καταχειροκροτάνε. Πως

μπορείς να μην το κάνεις άλλωστε... Ο ίδιος αποτελεί ένα ζωντανό θρύλο των υπεραποστάσεων αλλά  κυριώς έναν πολύ καλό άνθρωπο με σεβασμό και αγάπη για τους συναθλητές του. Δεν έχω την τύχη να τον γνωρίζω προσωπικά αλλά το προσωπό του λέει τα πάντα!!! Έτρεξε και εκείνος αν δεν κάνω λάθος στα 50 χιλιόμετρα και μάλιστα τερμάτισε την ώρα που έφτανα στην Ψάθα. Κατέβηκα και τον χειροκρότησα και μου χαμογέλασε τόσο καλοσυνάτα και αληθινά.Η εκκίνηση δίνεται και οι δρομείς ξεκινάνε ένα μακρύ δρόμο ο οποίος για κάποιους θα κρατήσει πάνω απο 10 ώρες. Πραγματικά ακούγεται εξωφρενικό το νούμερο στα αυτιά αλλά βλέποντας την ηρεμία και την καλή διάθεση στα πρόσωπα των δρομέων καταλαβαίνει κανείς οτι για τους περισσότερους εκεί δεν είναι ακατόρθωτο. Φαντάζομαι οτι αυτά τα χιλιόμετρα δεν θέλουν πόδια μόνο αλλά και ψυχή και μάλιστα σε μεγαλύτερο ποσοστό.

Θα ήθελα κάποια στιγμή στο μέλλον να βρεθώ στην γραμμή εκκίνησης ενός παρόμοιου αγώνα αλλά θα πρέπει να χάσω πολλά νύχια ακόμα μέχρι να το κάνω οπότε προς το παρόν θαυμάζω αυτούς που το κάνουν ήδη.

Μετά την εκκίνηση ετοιμάζω το ποδηλατάκι μου και ξεκινάω στην ίδια διαδρομή μέχρι την αναστροφή όπου εγω θα συνέεχιζα προς Σχίνο. Νοιώθω λίγο άσχημα που περνάω με το ποδήλατο ενω οι υπόλοιποι τρέχουν και μου θύμισε ένα σκηνικό πριν χρόνια στα Καλάβρυτα όπου ανεβαίναμε με πολύ χιόνι και φορτωμένοι με σακίδια 20 κιλών απο το χιονοδρομικό για την Νεραιδόραχη και δίπλα μας βλέπαμε τους σκιέρ χαλαρούς στα λιφτ με το καφεδάκι στο χέρι.   Μάλιστα κάποιος μου κάνει πλάκα να τον πετάξω μέχρι ποιο κάτω. Ευχαρίστως του λέω αν και ξέρω οτι ένας αθλητής που τρέχει σε τέτοιο αγώνα δεν θα το έκανε ποτέ γιατί τρέχει για τον εαυτό του κυρίως. Αφου περνάω και το τελευταίο σταθμό όπου γίνεται και η αναστροφή συνεχίζω την διαδρομή μου η οποία θα κρατήσει γύρω στις 5μιση ώρες. Σε όλη την διάρκεια της "βόλτας" μου το μυαλό μου ήταν κάτω στους 100αρηδες και τους 50αρηδες. Όταν φτάνοντας στα Πίσια η θερμοκρασία έχει πέσει για τα καλά και τα χέρια μου είναι παγωμένα σκέφτομαι οτι κάποιοι τρέχουν και θα τρέχουν για πολύ ώρα ακόμα σε αυτή την θερμοκρασία οπότε "μην παραπονιέσαι καθόλου...".

Γυρνώντας οι παρέες έχουν διαλύσει και οι περισσότεροι τρέχουν μοναχικά. Βυθισμένοι στις σκέψεις τους δίνουν την εντύπωση οτι μόνο το σώμα τους βρίσκεται στον δρόμο. Το κρύο και εκεί τσουχτερό και ο αέρας δυνατός. Κάποιοι τρέχουν με κοντομάνικο και σορτσάκι και δεν δείχνουν να ενοχλούνται καθόλου. Μεγάλο άθλο επίσης και τα παιδιά στις τροφοδοσίες οι οποίοι κάθισαν στο κρύο πάνω απο 10 ώρες προσφέροντας πέρα απο το νερό και τα ισοτονικά ένα χαμόγελο στους δρομείς που έβλεπες οτι τους έδινε δύναμη. Ψάχνω να βρω τον Διονύση και αγχώνομαι αφου έχω σχεδόν φτάσει στην Ψάθα και δεν το έχω πετύχει. Τελικά λίγο πριν την εκκίνηση τον βλέπω να τρέχει μαζί με τον Τάσο (ο οποίος έκανε καμιά 30αρια χιλιόμετρα με πυρετό δίπλα στον Διονύση). Βρίσκεται στο 60ο περίπου χιλιόμετρο και δεν δείχνει ιδιαίτερα καταπονημένος. Λίγο βάρος στα πόδια λόγω το οτι έχει να τρέξει καιρό σε άσφαλτο αλλά κατά τα άλλα μια χαρά. Κάνω αναστροφή και πηγαίνω μαζί τους μέχρι το Αλεποχώρι. Εκεί εγώ θα του ευχηθώ καλή συνέχεια και θα πάρω το δρόμο της επιστροφής γιατί ο Τετέ με περιμένει να παίξουμε με τις πλαστελίνες μας.

Ποδηλατική διαδρομή στα Γεράνεια

Η διαδρομή ξεκινάει απο την παραλία της Ψάθας και προχωράει προς Αλεποχώρι και Μαυρολίμνη. Μέχρι και την Μαυρολίμνη είναι εντελώς επίπεδη και κινείται ακριβώς δίπλα στην θάλασσα. Ειδικά μετά απο τα τελευταία σπίτια του Αλεποχωρίου όπου ο δρόμος στενεύει αρκετά η διαδρομή είναι πολύ όμορφη με θέα την θάλασσα απο την μια και τα καταπράσινα Γεράνεια απο την άλλη. Προσπερνάμε την Μαυρολίμνη και αφού περάσουμε ένα μικρό ανηφορικό τμήμα φτάνουμε στον Σχίνο. Δεν στρίβουμε αριστερά σε καμία απο τις 2 ασφάλτινες εξόδους για Πίσια αλλά συνεχίζουμε και μπαίνουμε σε ένα μικρό 

χωματόδρομο ο οποίος οδηγεί στα Στραβά (υπάρχει ταμπέλα). Εκεί αρχίζει ένα έντονα ανηφορικό κομμάτι το οποίο φτάνει και τις 20% κλίση σε μέτριο χωματόδρομο. Η θέα είναι φανταστική καθώς φαίνεται ολόκληρη η ακτογραμμή μέχρι και την Ψάθα. Ο χωματόδρομος συνεχίζει για 10 περίπου χιλιόμετρα, και μας βγάζει σε άσφαλτο που οδηγεί στην λίμνη της Βουλιαγμένης. Καθώς το υψόμετρο έχει πέσει αρκετά δεξιά και αριστερά απο τον δρόμο υπάρχουν καταπράσινα λιβάδια και υπάρχει και ένα κιόσκι για ξεκούραση. Η διαδρομή μέχρι αυτό το σημείο έχει ελάχιστα αυτοκίνητα. 

Μετά απο λίγα ανηφορικά χιλιόμετρα κάνει την εμφάνιση της η λίμνη στο βάθος. Αρχίζουμε να κατηφορίζουμε πλέον και βρίσκουμε διασταύρωση προς Ηραίον και λίμνη Βουλιαγμένης. Κατηφόρα μέχρι την λίμνη όπου υπάρχει αναψυκτήριο και χώρος για σύντομη στάση.

Επιστροφή απο τον ίδιο δρόμο μέχρι την διαστάυρωση όπου στρίβουμε δεξιά προς Περαχώρα που φαίνεται ψηλά στο βάθος. Απο εδώ ξεκινάει συνεχόμενη ανηφόρα μέχρι και τα Πίσια, χωρίς βέβαια μεγάλη κλίση και σε πολύ καλό δρόμο.

 Στην Περαχώρα υπάρχει ταμπέλα προς Πίσια και ο δρόμος περνάει πάνω απο τό χωριό. Η ανηφόρα συνεχίζεται μέχρι τα Πίσια όπου φτάνουμε στην κεντρική πλατεία και ακολουθούμε την ταμπέλα προς Σχίνο. Ανηφορίζουμε λίγο ακόμα και ξεκινάμε μια απολαυστικότατη κατηφόρα μέσα στα καταπράσινα Γεράνεια. Η θέα και απο εδώ τρομερή. Ο δρόμος θα καταλήξει στον Σχίνο απο όπου ακολουθάμε την ίδια διαδρομή για επιστροφή στην Ψάθα. 

Συνολική απόσταση 88 περίπου χιλιόμετρα και θετική υψομετρική 1660 μέτρα.

Προβολή στο wikiloc

Αγαπημένο μου Ποικίλο

Προσπαθώ να σκεφτώ πότε ήταν η πρώτη μου επαφή με το Ποικίλο και πραγματικά θα πρέπει να πάω αρκετά πίσω. Καθώς το πάτρικό μου βρίσκεται στο Δάσος Χαϊδαρίου και μάλιστα στο τελείωμα του ακριβώς δίπλα στην είσοδο του βουνού, είχα την τύχη απο μικρός να έρθω σε επαφή με αυτό το βουνό. 

Θυμάμαι οι πρώτες "εξερευνήσεις" μετά το διάβασμα των "μυστικών 7" ήταν στην ύποπτη σπηλιά πάνω απο το Δαφνί που σύμφωνα με τον παππού είχαν κρυφτεί παλαιότερα απο κλέφτες και αρματωλούς μέχρι γερμανοί και ασκητές μοναχοί. Εμείς πάντως θυμάμαι οτι βρίσκαμε έναν άστεγο ο οποίος όταν πλησιάζαμε τρομαγμένοι μας φώναζε μάλλον για να μας τρομάξει ακόμα περισσότερο. Μέχρι και για θυσαυρούς ψάχναμε ένα καλοκαίρι αφού βέβαια είχαμε πάρει όλη την τεχνογνωσία και εμπειρία απο τους "Θησαυρούς της Βαγιάς". Η εικόνα του βουνού βέβαια τότε ήταν τελείως διαφορετική απο την σημερινή. Ελάχιστα σπίτια και πολύ πράσινο. Όταν πλησιάζε η άνοιξη, η πλαγιά δίπλα στο σπίτι γέμιζε παπαρούνες και μαργαρίτες (και τσουκνίδες για τους ανυποψίαστους...). Είχαμε μάθει να καθαρίζουμε τα φραγκόσυκα με σουγιά χωρίς να μας μπαίνουν αγκάθια και είχαμε δοκιμάσει πόσο πολύ πονάνε τα αγκάθια απο τους περίεργους κάκτους που ήταν γεμάτο. Την καθαρά Δευτέρα όλοι κάτω απο τον Αί Γιώργη για χαρταετό και τις περισσότερες φορές καταλήγαμε να σκαρφαλώνουμε "παράνομα" την μάντρα του ψυχιατρείου για να μαζέψουμε τον αετό που ο δίπλα μας έκοψε με ξυραφάκια!!!!  

Τα πρώτα σκαρφαλώματα στο νταμάρι όπου φοβόμασταν περισσότερο μην μας δει κανείς γείτονας και το πει στον πατέρα μας, παρά μην πέσουμε και τσακιστούμε. Μέχρι και διαγωνισμό κατηφόρας στα βράχια είχαμε κάνει κατεβαίνοντας μαλιοκούβαρα απο τις κεραίες στο ΚΕΒΟΠ (κάτι σαν το vertical του Ταύγετος challenge ανάποδα όμως). Αλλά το βουνό αποτελούσε απο τότε και μέρος περισυλλογής. Υπήρχε ένας βράχος δίπλα στο σπίτι μου ο οποίος έμοιαζε με πολυθρόνα (και ήταν σχεδόν το ίδιο άνετος) και δίπλα είχε ένα πεύκο που έκρυβε τέλεια το σημείο. Πόσες φορές είχα κάτσει εκεί χρησιμοποιώντας το σαν ένα μικρό καταφύγιο που μόνο εγω ήξερα (και ο κολλητός γείτονας). Χαρές, λύπες, προβληματισμοί, σχέδια, τσακωμοί, μόνος ή με τον κολλητό εκεί στο βράχο βγήκαν.  Μέχρι που ο βράχος έγινε μεζονετούλα με θέα το Δαφνί..

Χρόνια αργότερα ψάχνωντας πλέον για σπίτι η τύχη θα με "ρίξει" πάλι δίπλα στο βουνό πλησιάζοντας το αυτή τη φορά απο την Πετρούπολη. Στην πρώτη επίσκεψη για να δούμε το σπίτι τα πλακάκια και τα είδη υγιεινής με άφησαν παγερά αδιάφορο αφου απο το σαλόνι μου έβλεπα σχεδόν δίπλα μου τις γνώριμες κεραίες. Αυτή την πλευρά του βουνού την είχα δει μια φορά μόνο πιτσιρικάς, σε μια "μονοήμερη" εξερέυνηση  απο το πατρικό μου όπου μετά απο αρκετό περπάτημα βγήκαμε στην άλλη πλευρά, την ανεξερεύνητη, με τα άγρια σκυλιά που παραμόνευαν να αρπάξουν τους ξένους!!! Αυτή η πλευρά λοιπόν παραμένει σε κάποια σημεία της πράσινη (αν και κάθε καλοκαίρι γίνονται προσπάθειες να μαυρίσει) και αποτελεί πόλο έλξης για ποδηλάτες, δρομείς, πεζοπόρους, παπουδογιαγιάδες με μαγκούρες, καγκουρο-εντουράδες, ξέφρενων νιάτων με παπιά και zebrig (ναι υπάρχουν ακόμα μερικοί) και φυσικά για πολλές πολλές πέρδικες (και εννοείται ανάμεσα τους και η famous grouse).

 Έτσι αυτό το βουνό για άλλη μια φορά είναι πρόθυμο να εξυπηρετήσει τα νέα μου βίτσια και να μου χαρίσει ώρες χαλάρωσης και έντασης ταυτόχρονα.  Ήταν εκεί στην πρώτη βόλτα μου με το ποδήλατο υπενθυμίζοντας μου οτι «Τ' αγαθά κόποις κτώνται...» καθώς προσπαθούσα να ανέβω την πρώτη καταραμένη ανηφόρα. Ήταν εκεί όταν δοκίμασα για πρώτη φορά να τρέξω στα κατσάβραχα και να πάρω τα γόνατα στα χέρια. Είναι δίπλα μου ακόμα και τις μέρες που υπάρχει ελάχιστος χρόνος για μια ξεπέτα στα γρήγορα, ένα γρήγορο ποδηλατικό ανέβασμα στην Ζαχαρίτσα με τον ήλιο να κρύβεται ή ένα μη προγραμματισμένο τρεξιματάκι μέχρι τις κεραίες. Σίγουρα δεν μπορεί να συγκριθεί με την Πάρνηθα ή κάποιο άλλο βουνό σε ομορφιά, μονοπάτια, δυσκολία κτλ κτλ. Είναι όμως πάντα εκεί ακόμα και τις μέρες που δεν υπάρχει διάθεση για τίποτα, να με τσιγκλάει να σηκωθώ απο τον καναπέ για μια βολτίτσα στα μονοπάτια του.

2o Parnitha Adventure Cup

 Σαββάτο απόγευμα βρίσκομαι στο αυτοκίνητο μαζί με τον Διονύση και τον Τάσο για να παραλάβουμε το μαγικό νουμεράκι. Τελικά η απόφαση είναι αμετάκλιτη. Θα τρέξω τον πρώτο ορεινό αγώνα, τον πρώτο ημιμαραθώνιο, τον πρώτο αγώνα σε χιόνι και τον πρώτο αγώνα με τον καλό μου φίλο και πρώην συνορειβάτη Διονύση. Το νούμερο λοιπόν πάρθηκε και απο το βράδυ ετοιμάζεται το ορειβατικό-ποδηλατικό-δρομικό σακίδιο με τα απαραίτητα. Λίγο άγχος για το τι θα πρέπει να πάρω και τι οχι, αν θα πρέπει να βάλω αντιανεμικό ή απλά ισοθερμικό κτλ κτλ. Τα άγχη του πρωτάρη φαντάζομαι. Νωρίς για ύπνο αλλά κλείνοντας τα μάτια βλέπω μονοπάτια και βράχια. Τελικά μετά απο αρκετή ώρα καταφέρνω να κοιμηθώ αφου προσπάθησα αρκετά να πείσω τον εαυτό μου οτι θα μου χρειαστεί κάθε δυνατή ξεκούραση πριν τον αγώνα. Πρωινό ξύπνημα με το Τετεδάκι μου στο κρεβάτι να μου λέει να πάμε σχολείο και να μου κάνει σφιχτές αγκαλιές. Δυστηχώς δεν γινόταν να ανέβουν πάνω μαζί μου όσο και να το θέλαμε οπότε θα αρκεστώ σε ένα μεγάλο φιλί και μια αγκαλιά.

Σε λίγη ώρα το "τάνκς" του Τάσου βρυχάται καθώς ανεβαίνουμε τον δρόμο της Πάρνηθας. Τελικά το χιόνι είναι αρκετό και ο καιρός κλειστός για τα καλά με μειωμένη ορατότητα και -2 βαθμούς. Σκέψεις πολλές για το πως θα είναι η πρώτη φορά, αν θα καταφέρω να βγάλω τον αγώνα, ποιος θα είναι ο επόμενος στόχος αν τελικά τα καταφέρω. Φτάνουμε στο καταφύγιο και βλέπουμε αρκετό κόσμο να έρχεται με τα πόδια απο το τελεφερίκ, ακόμα και απο Θρακομακεδόνες ανέβηκαν κάποιοι!!! Σίγουρα έκαναν καλό ζέσταμα πάντως. Έξω αρκετό κρύο και το χιόνι παγωμένο και αρκετά γλυστερό. Ντυνόμαστε και αρχίζουμε ζέσταμα, το οποίο ποιο πολύ με καλλιτεχνικό πατινάζ έμοιαζε. Με το που σταματάμε το κρύο τρυπάει. Τελικά στηνόμαστε στην εκκίνηση και 10:15 βούρ στα χιόνια.

 Το χιόνι τελικά δεν είναι τόσο πολύ παγωμένο και με το που μπαίνουμε στο μονοπάτι μου θυμίζει τις ορειβατικές διαδρομές που κάναμε με τις ατελείωτες καταβάσεις με τις θεόβαρες πλαστικές μπότες. Τώρα με το σουπερ τεχνικό και ελαφρύ salomon μου φαίνεται ευκολότερο απο οτι το περίμενα. Πιάνω καλό ρυθμό και χωρίς να το πολυκαταλάβω φτάνουμε Μόλα. Το τοπίο πραγματικά μαγευτικό και παρόλο που τρέχω προλαβαίνω και απολαμβάνω όλη την διαδρομή. Στα πρώτα ανηφορικά μονοπάτι ακολουθώ το κονβόϊ που περπατάει και έτσι βγαίνουν αρκετά εύκολα. Η ποσότητα του χιονιού είναι τόση ωστέ οι πέτρες του μονοπατιού να έχουν καλυφθεί σε μεγάλο μέρος και το πέρασμα να γίνεται ποιο εύκολα και με λιγότερους κινδύνους. Το κρύο ευτυχώς δεν μας ενοχλεί καθόλου και τελικά το ισοθερμικό με ένα λεπτό compression απο μέσα ήταν η ποιο σωστή λύση αφου με το αντιανεμικό θα "έβραζα" απο μέσα. Στην Κορομηλιά σύντομη στάση για να φάω το τζελάκι, οχι τόσο γιατί ένοιωσα οτι θέλω δυνάμεις αλλά ποιο πολύ για την συνέχεια που θα είχα κουραστεί αρκετά. Φτάνω στο καταφύγιο όπου προσφέρουν τσαγάκι αλλά αποφασίζω να συνεχίσω κατευθείαν για κάτω και να μην σταματήσω εκεί.

Η κατρακύλα απο το καταφύγιο προς τους Θρακομακεδόνες θυμίζει λίγο roller coaster. Δυστηχώς εδω δεν είχε χιονάκι παρά μόνο πέτρα και λάσπη. Καλή συνταγή για αγορά οικοπέδων αλλά ευτυχώς δεν είχαμε αγοραπωλησίες. Προσπαθώ και ακολουθώ ένα παιδί το οποίο πάει σχετικά γρήγορα και σύντομα καταλαβαίνω οτι πρέπει να κόψω γιατί έχουν αρχίσει και παραπονιούντε τα γόνατα. Λίγο πριν την αναστροφή κόβω αρκετά και πηγαίνω μαζί με ένα άλλο παληκάρι που πιάνουμε κουβεντούλα. "Άντε λίγο μας έμεινε ακόμα αλλά είναι όλο ανηφόρι...".



Είμαστε ήδη στο 14 και θέλουμε μόνο άλλα 4 χιλιόμετρα τα οποία όμως γνωρίζω πως είναι απο την προηγούμενη Κυριακή που έκανα εκεί προπόνηση. Το πρώτο πολύ ανηφορικό κομμάτι το περπατάω με αρκετά γρήγορο ρυθμό και χωρίς να κόβω καθόλου. Τελικά το περπάτημα στα ανηφορικά είναι προτιμότερο γιατί δεν καίγεσαι και συνεχίζεις με αργό μεν αλλά σταθερό ρυθμό. Έτσι χωρίς να το πολυκαταλάβω βγαίνουμε στον δασικό που θα μας οδηγήσει μέχρι την έξοδο για το Φλαμπούρι. Εκεί αρχίζουν τα πόδια να βαραίνουν και να νοιώθω το κρύο αρκετά έντονα ποιο πολύ λόγω κούρασης. Ο δρόμος ελαφρά ανηφορικός βγαίνει δύσκολα καθώς έχουν ήδη μαζευτεί 17 χιλιόμετρα. Στη είσοδο του μονοπατιού η κοπέλα απο τους εθελοντές μου δίνει κουράγιο λέγοντας μου οτι έμεινε 1 μόνο χιλιόμετρο. Ναι αλλά τι χιλιόμετρο σκέφτομαι. Δύσκολο. Σταματάω κανα δυο φορές να τεντώσω τα πόδια και συνεχίζω με πείσμα πια αφου σχεδόν τα κατάφερα. Λίγο πριν το καταφύγιο ακούω φωνές και κόσμο και βρίσκω δύναμη να επιταχύνω (δεν ξέρω πως???). Τελικά τερματίζω στις 2μιση περίπου ώρες, οχι οτι έχει σημασία για μένα σε αυτό το στάδιο ο χρόνος, αλλά πήγα καλύτερα απο οτι περίμενα.

Στον τερματισμό βλέπω έναν παλιό φίλο απο το βουνό ο οποίος με κοιτάει με απορία. "Τι κάνεις ρε τρελέ ??" Τρέχω τρέχω του λέω με  την ψυχή στο στόμα. Σύντομη κουβεντούλα και πάω να βρω τα παιδιά να δω πως πήγαν. Όλα καλά και ο πρώτος μου ορεινός ημιμαραθώνιος είναι πλέον γεγονός. Νοιώθω τόσο όμορφα που δεν γίνεται να το περιγράψω. Το κεφάλι μου τσιτωμένο απο την προσπάθεια και απο την ικανοποίηση. Ο πρώτος μου αγώνας σίγουρα θα μου μείνει αξέχαστος και σίγουρα θα αποτελέσει "ναρκωτικό" για την συνέχεια. Δεν ξέρω τι έφταιξε περισσότερο που ευχαριστήθηκα τόσο πολύ αυτόν τον αγώνα. Το χιονισμένο τοπίο, το οτι έτρεξα μαζί με ένα καλό μου φίλο (και μαζί με ένα νέο φίλο τον Τάσο), το γεγονός οτι τερμάτισα χωρίς να δυσκολευτώ όσο πίστευα... Μάλλον όλα μαζί συνετέλεσαν στο να τελειώσει αυτός ο αγώνας αφήνωντας μου τις καλύτερες εντυπώσεις. Πλέον μπορώ να σχεδιάζω τον επόμενο αγώνα. Η αρχή έγινε επιτυχώς και έρχεται συνέχεια. Φυσικά θα πρέπει να αναφέρω και την πολύ καλή δουλειά που έκανε ο Θεοχαρόπουλος για άλλη μια φορά φτιάχνοντας μια φοβερή διαδρομή και χαρίζοντας μας μια πολύ καλή εμπειρία. Περιμένω με ανυπομονησία τον επόμενο αγώνα που θα ετοιμάσει...

Η διαδρομή στο garmin

Πονάνε ωρεεεεεε τα παληκάρια!!!

Εδω και αρκετές μέρες σπάω το κεφάλι μου αν 'πρεπει' ή οχι να τρέξω στον ημι-μαραθώνιο βουνού στην Πάρνηθα. Απο την μια θέλω να δοκιμάσω ένα αγώνα βουνού απο την άλλη δεν είχα τρέξει ούτε 100 μέτρα σε καθαρό μονοπάτι. Το μόνο βουνό που έτρεχα ήταν στο Ποικίλο με ελάχιστο μονοπάτι και κυρίως δασικό. Και φυσικά με πολύ λιγότερες υψομετρικές. Ακόμα και τα 21 χιλιόμετρα  είναι αρκετά στο σύνολο αφού το μέγιστο που έχω φτάσει είναι τα 13. Έτσι αποφάσισα να κάνω ένα μικρό crash test για να δω πως θα τα πάω σε μια βουνίσια προπόνηση στην Πάρνηθα, με μικρότερο μήκος και υψομετρικές, αλλά αρκετή δυσκολία.

Η διαδρομή βρέθηκε και αποφασίστηκε μετά απο ένα σχετικό ψάξιμο. Θα ξεκινούσα απο Θρακομακεδόνες ανεβαίνοντας 600 μέτρα υψομετρική μέχρι την Κορομηλιά και απο εκεί στο Φλαμπούρι και πίσω. Σύνολο γύρω στα 11.5 χιλιόμετρα και καμια 700αρα υψομετρική. Σχεδιάστηκε στο toponavigator λοιπόν και ready to go. Κυριακή πρωινό ξύπνημα με τον Τετέ στο κρεβάτι και καμία όρεξη να σηκωθώ. Το 8 το προσπεράσαμε τάχιστα, το ίδιο και το 9 και εκεί γύρω στις 10 παρά έκανα την καρδιά μου πέτρα και σηκώθηκα. Ο καιρός αρχικά με ήλιο αλλά δροσούλα και κάποια σύννεφα στο βάθος. Γύρω στις 10:30 βρίσκομαι λοιπόν στην είσοδο του μονοπατιού και είμαι έτοιμος για την δοκιμή. Σκέφτομαι να κάνω ζέσταμα αλλά κοιτάζοντας γύρω γύρω τα σπίτια αποφασίζω να το παρακάμψω (μέγα λάθος). Ξεκινάω λοιπόν χωρίς ζέσταμα το μονοπάτι το οποίο απο την αρχή του είναι καρα-ανηφορικό και με πολύ πέτρα. Ουυυπς καμία σχέση με  οτι είχα τρέξει μέχρι τώρα. Κλασσικό μονοπάτι της Πάρνηθας σχετικά στενό με αρκετή κροκάλα και σαθρό σε ορισμένα σημεία.

Οι πρώτες σκέψεις αρνητικές αφού στα 500 μέτρα οι παλμοί έχουν φτάσει ήδη τους 180. "Που πάς ρε Καραμήτρο" σκέφτομαι που θες και ημι-μαραθώνιο και κοιτάζοντας μπροστά την ανηφόρα το δουλεύω αρκετά να γυρίσω πισω. Σταματάω να ρίξω λίγο τους παλμούς και συνεχίζω λίγο ποιο συντηρητικά, περπατώντας κάποια κομμάτια τα οποία είναι τρελά ανηφορικά. Πετυχαίνω την πρώτη παρέα πεζοπόρων με τους οποίους χαιρετιόμαστε και κάνουν άκρη για να μην μου "κόψουν" το ρυθμό. Χαχαχα που να ήξεραν οτι ήταν ήδη κομμένος. "Είδες τα νιάτα" λέει μια κυρία σχετικά μεγάλη σε ηλικία και μου αναπτερώνει το ηθικό. Οι γάμπες έχουν αρχίσει και καίνε αλλά η αναπνοή βρίσκεται σε καλύτερη κατάσταση. Αναγκάζομαι συχνά να σταματήσω για μερικά δευτερόλεπτα για να επανέλθουν οι παλμοί.  Έχω κάνει περίπου 3 χιλιόμετρα και σίγουρα είναι τα δυσκολότερα που έχω τρέξει ποτέ. Ειδικά η αρχική ανάβαση μου θύμισε τα Βαρδούσια και συγκεκριμένα το ξεκίνημα απο τον Αθανάσιο Διάκο όπου δεν προλαβαίνεις να πάρεις ανάσα και είσαι στις 30 μοίρες ανηφόρα συνεχόμενη. Μετά απο λίγο βγαίνω στον δασικό και συνεχίζω απέναντι σε ποιο ήπια ανηφόρα αλλά σε μαγευτικό τοπίο. Το έδαφος κάτω είναι ποιο μαλακό χωρίς τόση πέτρα και πιάνω ένα καλό ρυθμό χωρίς να σταματάω. Φτάνω στην βρύση της Κορομηλιάς και συνεχίζω το φανταστικό μονοπάτι που πάει για Μόλα. Απο τα ωραιότερα μονοπάτια της Πάρνηθας. Ή ιδέα του ημιμαραθωνίου εκεί που είχε βγει τελείως απο το μυαλό μου επανέρχεται ποιο έντονη. Επιστροφή απο Κορομηλιά και μπαίνω σε έντονα ανηφορικό μονοπάτι για πηγή Κυράς και καταφύγιο Φλαμπούρι. Στο μονοπάτι αρκετός κόσμος καθώς επίσης και τα παιδιά της ΕΟΔ. Φτάνω στο Φλαμπούρι με την ψυχή στο στόμα κυριολεκτικά, αναστροφή και πίσω το μονοπάτι προς τα κάτω. Λίγο παραπέρα πετυχαίνω την ΕΟΔ σε άσκηση να κουβαλάει τραυματία προς το καταφύγιο. Ο τραυματίας φαινόταν πολύ άνετος. Οι ΕΟΔητες πάλι παλεύανε να περάσουν το φορείο απο το δύσκολο ανηφορικό μονοπάτι. Αυτά τα παιδιά πραγματικά ήρωες. Συνεχίζω τον δρόμο μου προς τα κάτω, έχωντας μεγάλο άγχος για τον πόνο στο γόνατο. Φόρεσα δοκιμαστικά την επιγονατίδα και φαίνεται να κάνει δουλειά. Θα δείξει την επόμενη μέρα. Το κατέβασμα αρκετά κουραστικό για τα πόδια και σε συνδιασμό με την βροχή της προηγούμενης μέρας που έχει φτιάξει ωραίες γλύστρες, θέλει πολύ πολύ προσοχή. Τελικά φτάνω στην διαστάυρωση για το Φλαμπουράκι και μου έμεινε πολύ λίγο μέχρι το αμάξι. Το αριστερό γόνατο αρχίζει και ψιλοδιαμαρτύρεται, οχι τόσο στο πλαϊ όσο στο κέντρο της επιγονατίδας. Το δεξί καμία ενόχληση.

Φτάνω τελικά στο αμάξι μετά απο 1ώρα και 46 λεπτά τρεξίματος και 2:05 συνολικού χρόνου. 11.45 χιλιόμετρα και 666 ($#@#$@#$@#$) μέτρα υψομετρική ανάβαση. Μόλις τελείωσε η πρώτη καθαρά ορεινή προπόνηση. Σίγουρα το πρώτο κομμάτι της ανηφόρας ήταν πολύ απαιτητικό και το προσπάθησα με λάθος στρατηγική με αποτέλεσμα να "καώ" πολύ σύντομα. Παρόλα αυτά η διαδρομή δεν με εξουθένωσε σε σημείο που να τα παρατήσω (αν και το σκέφτηκα σε κάποια σημεία). Τα salomon πραγματικό διαμάντι για τέτοιες διαδρομές αποροφούν τα πάντα στο μέγιστο και δεν με χτύπησαν ούτε για πλάκα.  Στο σπίτι εννοείται οτι μπήκε πάγος 3-4 φορές στο υπόλοιπο της ημέρας και περιμένουμε να δούμε πως θα είναι τα πόδια την επόμενη μέρα. Η ετυμηγορία δεν έχει βγει ακόμα για τον αγώνα αλλά νομίζω οτι θα τον δοκιμάσω. Και σίγουρα θα βάλω στις προπονήσεις μου κομμάτια στην Πάρνηθα!!!

Η διαδρομή στο garmin/connect

Στόχοι για το 2011

Την νέα χρονιά ο πρώτος και κυριότερος στόχος είναι να μπορέσω να είμαι περισσότερο μαζί με την οικογένεια μου, κόστος μικρό-αξία ανεκτήμητη. Οχι οτι δεν ήμουν το 2010 αλλά φέτος θα ήθελα να κάνουμε ακόμα  περισσότερα πράγματα μαζί. Πράγματα που σχεδιάζαμε και δεν μας βγήκαν το 2010, πράγματα απλά όπως μια βόλτα για ποδήλατακι στην Πάρνηθα, κάποια ταξίδια ειδικά τώρα που ο Τετέ έχει μεγαλώσει και καταλαβαίνει τα πάντα , και γενικότερα περισσότερες στιγμές που θα θυμάμαι στο τέλος της χρονιάς.

Απο εκεί και πέρα το 2010 έβαλε φυτιλιές για ένα σίγουρα ποιο έντονο και γεμάτο προκλήσεις 2011. Απο την στιγμή που πλησίαζα στον τερματισμό στο Παναθηναϊκό στάδιο, έχοντας ολοκληρώσει τα 10χλμ, μπήκε ο βασικός στόχος για το 2011. Ο ΚΜΑ στις 13 Νοεμβρίου. Εκείνη την στιγμή πολύπλοκες χημικές διεργασίες έγιναν μέσα στο κεφάλι μου και υποσχέθηκα στον εαυτό μου οτι τουλάχιστον θα σταθώ στην εκκίνηση και θα προσπαθήσω να τερματίσω στον 1ο μου μαραθώνιο. Και φυσικά ως πείσμα σε "κάποιον" ο οποίος γέλασε όταν το ανέφερα παλαιότερα για πλάκα οτι θα τρέξω στον μαραθώνιο. Το τρέξιμο μπήκε σχετικά πρόσφατα στην ζωή μου και αρχικά σαν εναλλακτικός τρόπος άθλησης τις καθημερινές όπου ο χρόνος για ποδήλατο είναι λιγοστός. Σιγά σιγά άρχισε να γίνεται τρόπος αποτοξίνωσης απο τα καθημερινά προβλήματα και ένα αρκετά καλό αγχωλυτικό. Όπως μου είχε πει κάποτε ο καλός μου φίλος Διονύσης (ο οποίος ευθύνεται στον μεγαλύτερο βαθμό για το μικρόβιο του τρεξίματος)  μετά απο κάποιο σημείο γίνεται τρόπος ζωής. Αν δεν πας μια μέρα νοιώθεις οτι κάτι σου λείπει.

Έτσι λοιπόν το 2011 προβλέπεται να είναι χρονιά τρεξίματος με τελικό στόχο φυσικά τον Κλασσικό Μαραθώνιο. Σε αυτό θα βοηθήσει ο γνωστός παππούλης Hal Higdon που έχει σπρώξει πολύ κόσμο στον τερματισμό με τα προγράμματα του αλλά και άλλο τόσο στην "αυτοκτονία" αφου οι τελευταίες απο τις 18 εβδομάδες της προετοιμασίας είναι η χαρά του μαζοχισμού. Επειδή όμως η προετοιμασία αυτή καθεαυτή θα ξεκινήσει αρκετά αργά μέσα στην χρονιά, περίπου τον Ιούνιο, πρέπει να μπούν οι κατάλληλες βάσεις ξεκινώντας απο την αρχή της χρονιάς. Έτσι ακολουθώντας ένα 'χειμερινό' πρόγραμμα βάσης πάλι απο τον παππούλη θα φτάσω εκτός απροόπτου μέχρι τον Μάϊο όπου θα ακολουθήσει μάλλον μια εβδομάδα αποκατάσταση και στη συνέχεια πρόγραμμα ταχύτητας/δύναμης πριν την προετοιμασία των 18 εβδομάδων.

Μέσα σε αυτό το διάστημα αρκετοί αγώνες αρχίζουν και δείχνουν δελεαστικοί και πιθανότατα θα προστεθούν στο πρόγραμμα αντικαθιστώντας κάποιο κυριακάτικο long run. Αν και δεν ξέρω κατα πόσο είναι σωστό απο προπονητική άποψη, μέσα σε αυτούς τους αγώνες υπάρχουν κάποιοι ημιμαραθώνιοι δρόμου καθώς και κάποιοι βουνού. Θυμάμαι παλιά στις πρώτες πεζοπορίες μου στην Πάρνηθα είχα πετύχει κάποιον να ανεβαίνει τρέχοντας την Χούνη και μου έκανε τόσο μεγάλη εντύπωση. Αργότερα οι περιγραφές του Διονύση απο τους ορεινούς του αγώνες και κυριώς απο αυτόν του Ολύμπου μου δημιουργούσαν περίεργες ανησυχίες και ορέξεις. Δεν βάζω όμως ακόμα τόσο μεγάλους στόχους. Αν όλα πάνε καλά αυτά θα έρθουν σαν φυσική εξέλιξη στο απώτερο μέλλον. Ακόμα και ο 'ημι' της Πάρνηθας που έχω κατά νου αποτελεί μεγάλο και ίσως αρκετά τολμηρό βήμα για μένα σε αυτό το στάδιο. Αλλά αν δεν δοκιμάσω δεν θα  μπορώ να ξέρω τι μπορώ και τι όχι. Απο εκεί θα φανεί προς τα που θα γείρει η ζυγαριά, δρόμος ή βουνό, αν και νομίζω οτι ξέρω το αποτέλεσμα.

Φυσικά απο το 2011 δεν θα μπορούσε να λείπει και το αγαπημένο μου ποδήλατο. Ο μαραθώνιος του adventure cup τον Δεκέμβρη αν και με κούρασε αρκετά μου άφησε αρκετά καλές εντυπώσεις και αφου πέρσι τους αντίστοιχους αγώνες απλά τους ζήλευα, φέτος θα τολμήσω και κάποιους. Σε αυτούς σίγουρα θα είναι οι μαραθώνιοι της Οίτης και του Κισσάβου και κάποιοι άλλοι μικρότεροι (Κανάκια Σαλαμίνας, Πάρνηθα κτλ). Διαδρομές που ουτως η άλλος ήθελα να κάνω με το ποδήλατο θα τις δοκιμάσω στα πλαίσια του αγώνα όσο ποιο συντηρητικά γίνεται αφού ένας τραυματισμός εκεί θα με φρενάρει απο τον βασικό μου στόχο.

Last but not least όπως λένε και οι άγγλοι είναι και τα brevet τα οποία θα ήθελα να δοκιμάσω ίσως αργά την άνοιξη (κάποιο 200αρι όπως Λάρισσα ή Χαλκίδα). Επειδή όμως ήδη έχουν μαζευτεί πολλά στο καλεντάρι και συνήθως όποιος πάει για τα πολλά χάνει και τα λίγα, αυτά θα είναι το τελευταίο πράγμα στην λίστα για το 2011. Αν και εφόσον μπορέσω να ανεβάσω χιλιόμετρα στο ποδήλατο μέσα απο βόλτες κυριώς και οχι προπονήσεις θα ήθελα να δοκιμάσω τουλάχιστον ένα 200αρι ποιο πολύ για την εμπειρία. Και φυσικά να αφήσουμε και κάτι για την επόμενη χρονιά. Α ναι, και για να τρέξω σε κάποιο brevet πρέπει να βρω και ποδήλατο γιατί με το all-mountain αποκλείεται και με το 14 κιλο kona θα παραδώσω πνεύμα και σώμα. Οπότε ψάνχω για χορηγούς χαχαχαχαχχ. Κουμπαρουυυυλη κρίμα δεν είναι το καρβουνάκι να μαραζώνει στο γκαράζ;

Τελικά κοιτώντας στο ημερολόγιο τους αγώνες που σκέφτομαι να τρέξω αλλά και τις προπονήσεις που λένε τα προγράμματα που έχω διαλέξει, η χρονιά τελικά θα είναι αρκετά γεμάτη, ίσως και παραπάνω απο οτι πρέπε, και μάλλον αρκετά δύσκολη. Στην πορεία θα φανεί αν τελικά είναι πάρα πολλά για μια χρονιά και ανάλογα θα γίνουν οι απαραίτητες αλλαγές. Ο στόχος βέβαια θα παραμείνει ο ίδιος. Τερματισμός στο Παναθηναϊκό.