Καλή αρχή για το 2011

Κυριακή πρωί και το ξυπνητήρι χτυπάει γύρω στις 8 αφού το πρόγραμμα έχει 1:30 ωρίτσα τρέξιμο στο βουνό. Λόγω κρεπάλης όμως τις 2 προηγούμενες μέρες ο εγκέφαλος δεν δίνει σωστή εντολή και έτσι το ξυπνητήρι λογικεύεται και ρυθμίζεται για τις 9:30. Η 1:30 ωρίτσα πέρασε σαν δευτερόλεπτο και το ξυπνητήρι κάνει την δεύτερη προσπάθεια. Κάπως καλύτερα αλλά και πάλι με πολύ δυσκολία το κλείνω και καταφέρνω να σηκωθώ απο το κρεβάτι. Στο μυαλό μου έχω τουλάχιστον 1000 καλές δικαιολογίες για να κάτσω στην ζεστασία του κρεβατιού μου. Μέχρι και ο Τετέ μου το έχει ρίξει στον ύπνο και δεν δείχνει να σκοπεύει να ξυπνήσει άμεσα.

Παρόλα αυτά έχω ήδη σηκωθεί και ψάχνω στα σκοτάδια τα ρούχα της "δουλειάς". Βγαίνοντας απο το δωμάτιο άλλη μια ατράνταχτη δικαιολογία έρχεται να προστεθεί. Έξω έχει μια απίστευτη μαυρίλα και ρίχνει καρέκλες. Αυτό είναι το τελειωτικό χτύπημα νομίζω. Για ένα δεκάλεπτο το ζυγίζω απο εδώ το ζυγίζω απο εκεί, κάνω να ντυθώ και σταματάω... Τελικά κάτι οι τύψεις για τις προηγούμενες κρεπάλες, κάτι η κρυφομαζοχιστική χαρά της ταλαιπωρίας το παίρνω απόφαση και ντύνομαι στα γρήγορα. 2 φέτουλες τοστ με μέλι και ταχίνι και έτοιμος. Ελπίζω να μην πετύχω κανέναν στο ασανσέρ γιατί ... Έξω δεν υπάρχει ψυχή, μια απίστευτη ηρεμία και ησυχία. Ακούγεται μόνο η βροχή και τίποτα άλλο. Καιρό έχω να το δω αυτό και αρχίζω να λέω μπράβο στον εαυτό μου που τελικά κατέβηκα. Το πρώτο ανηφορικό κομμάτι στο Ποικίλο σε συνδιασμό με την βροχή ανεβάζουν τους παλμούς ταχύτατα αλλά μαζί ανεβαίνει και η διάθεση.

 Κάποιες σκέψεις για πνευμονίες και βροχίτιδες  εξαφανίζονται γρήγορα αφήνοντας μόνο την χαρά που είχαμε πιτσιρικάδες όταν μας έπιανε η βροχή γυρνώντας απο το σχολείο και την απολαμβάναμε μέχρι τελευταία σταγόνα. Πόσες φορές είχα πάει στο σπίτι και ζύγιζα +5 κιλά απο το νερό στα ρούχα. Έτσι και τώρα η βροχή σε συνδιασμό με μια ψιλο ομίχλη φτιάχνει το τέλειο σκηνικό για το πρώτο τρέξιμο της χρονιάς. Στο δρόμο για τις κεραίες πετυχαίνω και τα Ποικιλόπαιδα στην δική τους πρώτη εξόρμηση. Περιέργως δεν ζηλεύω που δεν είμαι και εγω με το ποδήλατο να τους ακολουθήσω αλλά χαιρετιόμαστε και συνεχίζω την ανάβαση με ακόμα περισσότερη όρεξη. Πλέον έχω μουσκέψει κανονικά και με θράσος πέφτω μέσα στις λακούβες  αφου ο βρεγμένος την βροχή δεν την φοβάται. Τα salomon παρόλο το οτι έχουν βραχεί τελείως κρατάνε μια χαρά και δεν ενοχλούν σχεδόν καθόλου. Λίγο πριν τις κεραίες θα πετύχω και κάποιον άλλο "τρελο". Χαιρετιόμαστε και συνεχίζει ο καθένας το δρόμο του. Μια μικρή ανασκόπιση για το 2010 και σχέδια για το 2011 (και είναι και πολλά) . Ευτυχώς η μιζέρια των δημοσιοκάφρων δεν μας έχει χτυπήσει και όποιες αρνητικές σκέψεις φεύγουν γρήγορα. Έχω ήδη αρχίσει να κατηφορίζω προς το σπίτι και η βροχή αρχίζει να ψιλοκόβει. Τώρα που την συνήθησα ; Με αυτά έχει ήδη περάσει 1 ώρα και 20 λεπτά χωρίς να το καταλάβω. Πόσο διαφορετικά είναι τελικά στο βουνό. Στον στοίβο τα λεπτά δεν περνάνε με τίποτα και κάθε γύρος μοιάζει ατελείωτος.

 Φτάνω στο σπίτι , όπου έχουν ήδη ξυπνήσει και παίζουν στο σαλόνι και ο Τετέ με κοιτάει με απορεία που στάζω. Άντε να μεγαλώσεις λίγο να έρχεσαι μαζί μου σκέφτομαι απο μέσα μου. Γρήγορο ζεστό μπανάκι και γυρνάω για να κάνω διατάσεις. Έρχεται και κάθεται δίπλα μου και προσπαθεί να κάνει ότι κάνω. Τεντώνει αυτά τα τέλεια χεράκια και ποδαράκια και κρυφοκοιτάει πλάγια να δει πως το κάνω. Τελικά καταλήγουμε να κυλιόμαστε στο χαλί και να χοροπηδάει πάνω μου. Το 2011 "μπήκε" με τον καλύτερο τρόπο!!!

Η διαδρομή στο garmin